Dziś miałam chwilę, która początkowo wydawałą się tylko niewinnym, słodkim zdarzeniem.
Mój sześcioletni syn, Kacper, ostatnio uwielbia rysować – dinozaury z wielkimi pazurami, walki robotów, smoki z wyłupiastymi oczami. Jego małe ręce są zawsze umazane woskiem kredek albo flamastrami, a po całym domu rozrzucone są kartki z jego rysunkami. Ale tego dnia coś było inaczej.
Wybiegł ze swojego pokoju, trzymając w ręku rysunek. „Mamo! Zrobiłem to dla policjanta!” – oznajmił, a jego oczy błyszczały z ekscytacji.
Spojrzałam na kartkę. „To miłe, kochanie. Dla którego policjanta?”
„No wiesz” – odpowiedział, wzruszając ramionami. – „Dla tego, który macha. Dla tego, co daje błyszczące naklejki.”
To musiał być aspirant Nowak. Często patrolował naszą okolicę – miły, prostolinijny facet z ciepłym spojrzeniem i powolnym uśmiechem. Co kilka dni przejeżdżał wozem policyjnym przez naszą ulicę, machał do dzieci, rozdawał odznaki „małego funkcjonariusza” i rozmawiał z rodzicami o bezpieczeństwie. Kacper zawsze był wobec niego nieśmiały, ale widocznie coś się zmieniło.
Kilka minut później, jak na zamówienie, radiowóz podjechał pod nasz dom. Aspirant Nowak zwolnił, mijając nas, i przyjaźnie pomachał.
Kacper pognał na chodnik, ściskając swój rysunek. „Zaczekaj! Zrobiłem coś dla ciebie!”
Radiowóz zatrzymał się gładko. Aspirant Nowak wysiadł z lekkim śmiechem. „No hej, mały! Co tam masz?”
Stałam na ganku, obserwując tę scenę z łagodnym uśmiechem. Kacper zwykle milczał w obecności dorosłych, choćby znanych. Ale teraz wyglądał na dumnego.
„Narysowałem ciebie” – powiedział Kacper, podnosząc kartkę.
Aspirant Nowak przykucnął, by znaleźć się na jego poziomie, i przyjął rysunek z ciepłym „dziękuję”. Przyglądał się, a Kacper tłumaczył:
„To nasz dom. To ty w samochodzie. A to ta pani, która do mnie macha.”
Zamarłam. Jaka pani?
„Jaka pani?” – zapytał łagodnie aspirant, spoglądając na mnie.
Kacper wskazał róg kartki. „Ta w oknie. Zawsze macha. Mieszka w tym niebieskim domu obok.”
W niebieskim domu.
Mój uśmiech zgasł. Ten dom stał pusty od miesięcy. Państwo Kowalscy wyprowadzili się na początku roku. Tablica „NA SPRZEDAŻ” stała krzywo na trawniku, wyblakła od słońca.
Zeszłam z ganku, zdezorientowana. „Kacper, o czym mówisz? Ten dom jest pusty.”
Kacper wzruszył ramionami, jakby to była najnormalniejsza rzecz na świecie. „Ale ona tam jest. Ma długie włosy. Czasem wygląda, jakby była smutna.”
Aspirant Nowak powoli się wyprostował, wpatrując się w rysunek. „Mogę to zatrzymać?” – zapytał Kacpra.
Kacper skinął głową. „Jasne! W domu mam jeszcze dużo innych.”
Policjant się uśmiechnął, ale wyczułam, iż jego ton stał się bardziej poważny. „Dzięki, mały. Powieszę to na komendzie.”
Gdy wracał do radiowozu, raz jeszcze spojrzał na niebieski dom.
Tego wieczoru, tuż po tym, jak położyłam Kacpra spać, ktoś zapukał do drzwi.
Aspirant Nowak stał na progu, z twarzą pełną skupienia. „Pani Ewo, przepraszam, iż przeszkadzam. Mogę chwilę porozmawiać?”
„Oczywiście. Coś się stało?”
Wszedł i zniżył głos. „Przeszedłem się wokół sąsiedniej posesji. Tak, z ciekawości. Tylne drzwi wyglądają na wyważone. Zamek jest zniszczony, ledwo trzyma się w futrynie.”
Ścisnęło mnie w żołądku. „Myśli pan, iż ktoś tam mieszka?”
„Możliwe. Jakiś squatter albo ktoś, kto się ukrywa. W systemie dom jest oznaczony jako pusty – nikt go jeszcze nie kupił. Ale rysunek syna zwrócił moją uwagę. Proszę spojrzeć.”
Pokazał mi jeszcze raz rysunek, wskazując na okno na piętrze. Tam, wyraźnie dla dziecięcej ręki, była czerwona postać – kobieta, z długimi włosami i uniesioną dłonią w geście machania.
„To nie są tylko bazgroły” – powiedział. – „To jest celowe.”
Cała się zamurowałam. „Naprawdę myśli pan, iż on ją widział?”
„Dzieci zauważają rzeczy, których my, dorośli, nie widzimy. Zwłaszcza gdy same się tego nie spodziewają. Dziś w nocy wezwę wsparcie, ale dyskretnie. Bez świateł, bez syren. Dam znać, jeżeli coś znajdziemy.”
Skinęłam głową, a moje oczy same powędrowały w stronę ciemnych okien niebieskiego domu. Myślałam, iż to tylko kolejna niewykupiona nieruchomość. Ale teraz… nie byłam już tego taka pewna.
Ta noc była niespokojna. Każdy skrzyp podłogi sprawiał, iż serce podskakiwało mi do gardła. Około północy usłyszałam cichy odgłos opon na żwirze. Przez żaluzję zobaczyłam snop światła latarki przesuwający się po trawniku.
Potem – głosy. Ciche. Stanowcze.
I nagle okrzyk: „Mamy kogoś!”
Podbiegłam do okna w samą porę, by zobaczyć dwóch funkcjonariuszy wyprowadzających z domu młodą kobietę. Wyglądała na wynędzniałą. Ubrania miała podarte, bose stopy. Jej twarz była wychudzona, a oczy rozszerzone z przerażenia. Nie stawiała oporu – szła, jakby nie widziała światła dziennego od tygodni.
Serce waliło mi jak oszalałe.
Następnego ranka aspirant Nowak znów się pojawił.
„Jest bezpieczna” – powiedział cicho. – „Nazywa się Alicja. Zaginęła ponad miesiąc temu. Z miasteczka dwie godziny stąd.”
Zaparło mi dech. „Co tu robiła?”
„Ukrywała się” – odparł. – „Uciekła przed kimś, kto ją skrzywdził. Kiedy uciekała, trafiła do naszej okolicy i znalazła otwarte tylne drzwi tego domu. Mieszkała na strychu. Bała się wyjść. Nie miała telefonu, jadła tylko to, co wygrzebała ze śmietników.”
„Boże…” – szepnęłam.
„Ale powiedziała nam jedną rzecz” – ciągnął, a w jego oczach pojawił się blask. – „Mówiła, iż widywała chłopca z sąsiedztwa. Że codziennie rysował, wyglądał na szczęśliwego. Że czasem… machał w stronę domu. Mówiła„A to machanie sprawiało, iż czuła się zauważona – jakby świat wcale nie był taki zły.”
