Jak powinna radzić sobie matka w chwili frustracji, by nie krzyczeć na dziecko, nie kłócić się z mężem? A jak ma przeżyć swój smutek, by nie przejęło go dziecko? To pytania, na które powinna odpowiedzieć sobie każda z nas, przy okazji robiąc mały rachunek sumienia.
Ja to mam już za sobą, ale też, bądźmy szczerzy, to nie tak, iż raz człowiek stwierdzi: "Upsik, nie radzę sobie z emocjami, muszę głęboko oddychać i już będzie gites", a w rodzinie zapanuje szczęśliwość i dobrostan, a ty już nigdy nie wybuchniesz, nie podniesiesz głosu na dziecku i w ogóle będziesz wzorem cnót wszelakich.
Ciągła praca nad sobą
Nic z tych rzeczy. Mimo iż jestem już w innym miejscu niż jeszcze kilka lat temu, wciąż zdarza mi się wybuchnąć gniewem pod wpływem zmęczenia, gniewu czy frustracji. I potem tego żałować. Tyle że, dzięki świadomej pracy, którą wykonałam w ostatnich latach, zdarza się to rzadziej.
Tak samo, jak nieustannie musimy pracować z dzieckiem nad stawianiem czoła trudnym emocjom, tak samo my musimy wciąż wracać do pracy nad sobą. Ćwiczyć i wzmacniać metody, które pozwalają nam zdrowo reagować w chwilach stresu, złości czy przygnębienia.
Jakiś czas temu natknęłam się na portalu Generation Mindful na artykuł Ashley Patek, terapeutki zajęciowej i doradczyni rodzicielskiej, o intrygującym tytule I Sent Myself To The Calming Corner And My Child Learned To Regulate Emotions (Posłałam się do kącika wyciszenia i moje dziecko nauczyło się regulować emocje). Jak widzicie, tytuł zainspirował mnie na tyle, iż sparafrazowałam go na potrzeby tego tekstu.
Co to jest, co właśnie czujesz?
Patek w swoim artykule zwraca uwagę na rzeczy, które zrozumie wiele dorosłych kobiet. Pisze na przykład o tym, iż nie ma większego wyzwania, niż próba regulowania emocji swojego dziecka, kiedy nasze "wewnętrzne emocjonalne termostaty" pogrążone są w chaosie. I iż nic nie wywołuje takiego poczucia winy, jak nawrzeszczenie na dziecko za to, iż jest po prostu dzieckiem (czytaj: ma kłopot z adekwatnym wyrażaniem silnych uczuć).
Najważniejsze w tekście Patek jest jednak pytanie: jak mam nauczyć dziecko czegoś, na czym się nie znam? "Żaden dorosły nigdy nie usiadł ze mną i nie zapytał, o czym myślę, a co dopiero, co czuję" – pisze autorka.
Dalej opowiada o tym, iż kiedy zakupiła synom pomoce dla dzieci, które miały obrazować różne emocje, spojrzała na ilustracje twarzy wyrażających spokój, gniew czy smutek i zrozumiała, iż ona sama nie wie, jak jej ciało zachowuje się, kiedy odczuwa takie emocje. I wtedy zdała sobie sprawę z tego, iż ona, tak samo jak jej dzieci, dopiero musi nauczyć się wszystkiego o emocjach.
Patek zrozumiała wtedy, iż dobry rodzic to nie ten, który kupuje organiczne jedzenie lub organizuje najfajniejsze przyjęcia dla dzieci, ale ten, który stara się stać lepszym dorosłym, takim, który ma świadomość swoich niedoskonałości i który wykonuje pracę nad sobą i swoimi emocjami.
Posłała się do tego "kącika wyciszenia", by zaopiekować się najpierw sobą i swoimi reakcjami, a dzięki temu pomóc swoim dzieciom mierzyć się z własnymi emocjami. "Kiedy same czujemy się bezpiecznie, dajemy poczucie bezpieczeństwa naszym dzieciom" – pisze.
5 kroków dla rodzica
A jak to zrobić? Ashley Patek proponuje pięć kroków:
Jak zauważa Ashley Patek, udając się do tego "kącika wyciszenia", czyli ucząc się rozpoznawać własne emocje, modelujemy zachowania naszego dziecka. Dzięki temu nasze dziecko będzie intuicyjnie i naturalnie uczyć się samoregulacji, rozpoznawania własnych potrzeb i adekwatnych reakcji na silne emocje.
A ten dzień, kiedy usłyszysz od niego: "Jestem wściekły/smutny/szczęśliwy", będzie waszym wspólnym świętem. I wierz mi, ten dzień nadejdzie. Widzę to już po sobie i swoich dzieciach. Powodzenia! Zostawiam cię z poczuciem nadziei, iż i tobie się to uda.
