**Dziennik, 15 maja**
„Wiem, jak pomóc twojemu synowi” — szepnął chłopiec. To, co stało się potem, wstrząsnęło choćby doktora profesora.
Ściany oddziału onkologii dziecięcej w wojewódzkim szpitalu w Poznaniu były pokryte kolorowymi malunkami — postaci z bajek tańczyły po ścianach, a chmury na suficie wydawały się miękkie i przyjazne. Światło słoneczne igrało z firankami, tworząc iluzję radości. Ale pod tą barwną fasadą kryła się szczególna cisza — taka, jaka panuje w miejscach, gdzie nadzieja jest niczym delikatny płomyk na wietrze.
Sala 308 nie była wyjątkiem. Tutaj panowała własna, niemal namacalna cisza — taka, w której każdy oddech staje się modlitwą. Przy łóżku stał doktor Wojciech Nowak — znany onkolog dziecięcy, człowiek, którego praca uratowała dziesiątki istnień, którego publikacje cytowali koledzy po fachu, którego wykłady budziły szacunek na międzynarodowych konferencjach. Ale teraz był po prostu ojcem — wymęczonym, przygniecionym żalem, z zaczerwienionymi oczami za szkłami okularów.
Na łóżku leżał jego syn, Kacper. Ośmioletni chłopiec pozbawiony włosów, koloru na twarzy, siły. Ostra białaczka szpikowa zabrała mu dzieciństwo, a Wojciechowi — wiarę w medycynę. Chemia, nowe metody, konsultacje z zagranicznymi klinikami — wszystko było już wypróbowane. Nic nie pomogło. Kacper gasł, a Wojciech pozostawał bezsilny, mimo całej swej wiedzy i doświadczenia.
Spojrzał na monitor: ledwie widoczna linia EKG, ledwie uchwytny oddech… Łzy same płynęły po jego policzkach.
W tę ciszę nagle wdarło się pukanie do drzwi. Wojciech odwrócił się, spodziewając pielęgniarki. Ale w drzwiach stał chłopiec, może dziesięcioletni — w zniszczonych adidasach, za dużej koszulce. Na szyi kołysał się identyfikator wolontariusza: „Mikołaj”.
— W czym mogę pomóc? — zmęczonym głosem zapytał doktor, gwałtownie ocierając twarz.
— Przyszedłem do twojego syna — odpowiedział Mikołaj cicho, ale stanowczo.
— Nie przyjmuje gości — krótko odparł Wojciech.
— Wiem, co mu pomoże.
Słowa zabrzmiały dziwnie prosto, bez patosu. Wojciech choćby się uśmiechnął:
— Więc wyleczysz mu raka?
— Nie wiem wielu rzeczy — spokojnie odpowiedział chłopiec. — Ale rozumiem, czego on potrzebuje.
Uśmiech zniknął z twarzy lekarza. Wyprostował się.
— Słuchaj, chłopcze. Zrobiłem wszystko, co możliwe. Konsultacje z Warszawy, Izraela, Niemiec. Myślisz, iż ktoś przeoczyłby proste rozwiązanie?
— Nie przynoszę nadziei — powiedział Mikołaj. — Przynoszę coś prawdziwego.
— Wyjdź — ostro rzucił Wojciech, odwracając się.
Ale Mikołaj nie ruszył się z miejsca. Powoli, jakby znał drogę, podszedł do łóżka Kacpra.
— Co ty robisz?! — zawołał lekarz.
— On się boi — odpowiedział chłopiec, nie odrywając wzroku od leżącego. — Nie tylko śmierci. Boi się, iż ty zobaczysz go takim — słabym.
Wojciech zastygł. Serce ścisnęło mu się w piersi. Mikołaj delikatnie wziął Kacpra za rękę.
— Ja też byłem chory — szepnął. — Gorzej. Przez rok nie mówiłem ani słowa. Wszyscy myśleli, iż mam uszkodzenie mózgu. A tak naprawdę widziałem… coś. Czego nie potrafiłem wyjaśnić.
— Co dokładnie widziałeś? — wykrztusił Wojciech, krzyżując ręce.
Oczy Mikołaja błysnęły czymś niewytłumaczalnym.
— Nie mówiło słowami. Po prostu było. Powiedziało mi, żebym wrócił. Że jeszcze nie skończyłem. Że muszę mu pomóc.
— Żartujesz sobie? — Wojciech był ostry. — Myślisz, iż mojemu synowi nie potrzeba lekarza, tylko bajkopisarza?
Mikołaj nie odpowiedział. Zamknął oczy, wyszeptał coś ledwie słyszalnie i dotknął czoła Kacpra.
Chłopiec po raz pierwszy od wielu dni lekko się poruszył. Jego palce drgnęły.
— Kacper?! — wykrzyknął Wojciech, rzucając się do niego.
Powoli, z wysiłkiem, chłopiec otworzył oczy.
— Tato… — wyszeptał.
Wojciech o mało nie upadł na kolana. Chwycił dłoń syna.
— Słyszysz mnie?
Kacper skinął głową.
— Co ty zrobiłeś? — szeptem zapytał lekarz, patrząc na Mikołaja.
— Przypomniałem mu, dlaczego wciąż jest istotny — odparł tamten. — Ale wiara w to musi przyjść od niego.
— Jesteś tylko dzieckiem. Wolontariuszem. Nie jesteś lekarzem! — Wojciech podniósł głos.
— Jestem kimś więcej, niż myślisz — spokojnie odpowiedział Mikołaj. — Zapytaj pielęgniarkę Magdę. Ona wie.
I wyszedł, zostawiając za sobą dziwne, dzwoniące milczenie.
Gdy Wojciech spytał personel, kto wpuścił chłopca, jedna z pielęgniarek zmarszczyła brwi:
— To niemożliwe. Mikołaj wyjechał dawno temu. Minął już ponad rok. Pokonał rzadką chorobę neurologiczną. choćby nie próbowaliśmy tego wyjaśnić — nazwaliśmy to cudem.
Wojciech zdrętwiał.
Tymczasem w sali 308 Kacper siedział na łóżku i prosił o sok.
Następnego dnia był bardziej żywy niż od miesięcy. Żartował z pielęgniarkami, prosił ojca, żeby trzymał go za rękę, jak kiedyś — gdy był mały i bał się burzy. Wojciech nie rozumiał, co się stało. Wszystkie wyniki były takie same. Żadnych nowych leków, żadnych procedur. Tylko jeden chłopiec, którego nikt się nie spodziewał.
Później podszedł do Magdy:
— Opowiedz mi o Mikołaju — poprosił cicho.
— Po co? — spojrzała podejrzliwie.
— Był u Kacpra. Coś zrobił. Myślałem, iż to tylko dobroć… ale teraz nie jestem pewien.
Magda odłożyła tablet na stół.
— Trafił do nas, gdy miał cztery lata. Nie mówił, nie chodził. Brak diagnozy. Siedem miesięcy w śpiączce. Nazywaliśmy go „śpiącym aniołem”.
— Co się stało później?
— Pewnej nocy, podczas burzy, nagle się obudził. Usiadł i powiedział jedno słowo: „Żyć”. A potem zaczął wracać do zdrowiaA gdy Wojciech spojrzał później na syna, grającego w karty z innymi dziećmi na oddziale, zrozumiał, iż czasem uleczenie duszy jest ważniejsze niż walka z chorobą.
