Nieoczekiwany dar i rodzinna burza
W małym miasteczku nad Sanem rozegrał się rodzinny dramat, który zerwał więzi między matką a synem. Helena Kowalska, kobieta w dojrzałym wieku, stanęła przed niezrozumieniem i gniewem bliskich, gdy podjęła decyzję wydającą się niewyobrażalną. Jej nieoczekiwana ciąża w wieku 44 lat stała się nie tylko próbą dla niej samej, ale też powodem zerwania z synem, którego reakcja złamała jej serce. Teraz, kołysząc niemowlę, zadaje sobie pytanie: czy da się odbudować rodzinę, gdy miłość zmieszała się z urazą i zdradą?
„Helena Kowalska!” – krzyczała Zosia na całe mieszkanie. – „Mówiłam sto razy: łyżki do prawej szuflady, widelce do lewej!” Helena, zmieszana, stała przy kuchennym stole i szepnęła: „Przepraszam, Zosiu, nie specjalnie, po prostu nie zwróciłam uwagi. To przecież nie takie ważne…” Zosia wybuchnęła: „To mój dom i żądam, żeby wszystko było po mojemu!” Jej głos drżał ze złości, a oczy ciskały błyskawice. Helena spojrzała na synową ze zdumieniem i bólem. „Zosiu, co się stało? jeżeli jesteś zła, iż przyjechałam, to nie martw się – zostanę tylko na parę dni”, – cicho powiedziała, ale Zosia jedynie odwróciła się plecami.
Zawsze dogadywała się z synową. Gdy syn, Krzysztof, przyprowadził Zosię do domu, Helena od razu ją przyjęła. Dziewczyna z pobliskiej wsi była prosta, dobra, z szerokim uśmiechem. Poznali się na uniwersytecie: Krzysztof studiował inżynierię, Zosia – księgowość. Helena była dumna z syna – bystry, ambitny, już od trzeciego roku dorabiał w lokalnej fabryce, a po studiach postanowił zostać w mieście. Rodzice go wsparli, kupując mu małe mieszkanie. niedługo Krzysztof i Zosia zaczęli razem mieszkać, a po obronie dyplomu wzięli ślub. Teraz pracowali, budowali swoje życie, a Helena starała się nie wtrącać, odwiedzając ich tylko czasami. Ich ciepłe spotkania na wsi, gdzie Zosia częstowała ją pierogami, wydawały się teraz odległym wspomnieniem.
Ale tym razem Zosia była inna – rozdrażniona, ostra. Helena nie mogła pojąć, co się wydarzyło. Gdy synowa trochę się uspokoiła, ośmieliła się zapytać: „Zosiu, co cię tak zasmuciło? Pokłóciliście się z Krzysiem?” Zosia spuściła wzrok: „Przepraszam, pani Heleno, poniosło mnie. Znowu negatywny test. Tak bardzo chcę dziecka, a nic nie wychodzi… Krzyś marzy o synu, a nagle odejdzie do innej? Tak go kocham!” Jej głos zadrżał, a po policzkach popłynęły łzy. Helena przytuliła synową, próbując pocieszyć: „Jesteście razem dopiero trzy lata, Zosiu. Wszystko się ułoży, jeszcze macie czas.”
Lecz słowa Zosi sprawiły, iż Helena zaniemówiła. Zrobiło się jej głupio wyjawić powód swojej wizyty. W wieku 44 lat dowiedziała się, iż jest w ciąży – wiadomość, która przewróciła jej świat do góry nogami. Jej mąż, Wojtek, był w siódmym niebie, a ona sama miotała się między strachem a nadzieją. Rodzić w takim wieku? Ludzie się wyśmieją, pomyślą, iż zwariowała. Spodziewała się wnuków, a nie kolejnego dziecka! Przyjechała do miasta na badania, by upewnić się, iż wszystko w porządku, ale smutek Zosi uczynił jej tajemnicę jeszcze cięższą. Jak mówić o swojej radości, gdy synowa płacze z powodu własnego bólu?
W końcu się przemogła: „Zosiu, dzieci to dar od Boga. Z Wojtkiem jesteśmy razem od szkoły. Gdy miałam 17 lat, dowiedziałam się, iż urodzę Krzysia. Rodzice byli przeciw, ale wzięliśmy ślub i przeżyliśmy razem 26 lat. Bywało różnie, ale trzymała nas miłość. Gdy Krzyś wyjechał na studia, zostaliśmy z Wojtkiem we dwoje i myślałam, iż teraz wreszcie pobędziemy dla siebie. Ale on… zaczął szukać przygód. Dowiedziałam się od jego kolegi z pracy, chciałam się rozwieść, ale wtedy okazało się, iż jestem w ciąży. Wojtek porzucił swoją znajomą, znów stał się troskliwy jak za młodych lat. TerTeraz patrzyła w oczy nowonarodzonego syna i wiedziała, iż choćby największe burze przeminą, a rodzina zawsze znajdzie sposób, by się odrodzić.
