Nazywam się Weronika. Mieszkam w małym miasteczku na Podlasiu, gdzie wszyscy się znają, a plotki rozchodzą się szybciej niż wiatr. Od wielu lat jestem szczęśliwie zamężna z moim mężem, a razem wychowaliśmy dwoje dorosłych już dzieci – syna i córkę. Mój mąż zawsze dobrze zarabiał, więc poświęciłam się rodzinie: domowi, dzieciom, tworzeniu przytulnej atmosfery. To było moje powołanie i nigdy nie żałowałam tej decyzji.
Nasze dzieci dawno opuściły rodzinne gniazdo. Córka, Kasia, wyszła za mąż i teraz mieszka w Portugalii, ciesząc się słońcem i nowym życiem. Często rozmawiamy przez telefon i wiem, iż jest szczęśliwa. Syn, Wojtek, został bliżej – w sąsiednim województwie. Ożenił się i zawsze byłam dumna, jak ułożył sobie życie: stabilna rodzina, dobra praca, szacunek współpracowników.
Jesteśmy już na emeryturze, ale starcza nam na wygodne życie. Nigdy nie obciążaliśmy dzieci prośbami o pomoc i zawsze staraliśmy się być dla nich oparciem. Dlatego gdy Wojtek zaprosił nas na obchód piętnastej rocznicy swojego małżeństwa, ucieszyłam się. To była okazja, by spotkać się razem, cieszyć się jego szczęściem. Uroczystość odbywała się w eleganckiej restauracji w centrum miasta, a ja z niecierpliwością wyczekiwałam ciepłego rodzinnego wieczoru.
W restauracji zebrało się mnóstwo gości: przyjaciele Wojtka, jego koledzy z pracy, krewni. Atmosfera była lekka i radosna. Goście wznosili toasty, gratulowali jubilatom, dzielili się ciepłymi słowami. Potem nadszedł moment, gdy każdy zaczął opowiadać śmieszne historie z przeszłości. Wojtek, promieniejąc uśmiechem, zwrócił się do mnie i poprosił, żebym opowiedziała coś zabawnego z jego dzieciństwa. Byłam poruszona – mój syn chciał, bym podzieliła się czymś osobistym, co nas łączy.
Zastanowiłam się i przypomniałam sobie, jak Wojtek w dzieciństwie uwielbiał wkradać się do szafy siostry, wkładać jej sukienki i z poważną miną ogłaszać, iż jest „księżniczką”. Ta historia zawsze wywoływała uśmiech na naszych twarzach – taka niewinna dziecięca zabawa. Opowiedziałam ją z czułością, a goście wybuchnęli śmiechem, niektórzy choćby wzruszeni pokiwali głowami. Wydawało mi się, iż dodałam wieczorowi trochę serdeczności.
Ale po kilku minutach Wojtek podszedł do mnie, a jego twarz była wykrzywiona gniewem. „Mamo, jak mogłaś? Zrobiłaś ze mnie pośmiewisko przed wszystkimi!” – syknął. Zamarłam. Moje słowa, pełne miłości, nagle okazały się dla niego ciosem. Próbowałam wytłumaczyć, iż nie chciałam nic złego, iż to tylko zabawna historia, ale on tylko machnął ręką i odszedł. Cały wieczór mnie unikał, a ja czułam, jak serce ściska mi się z bólu i niezrozumienia.
Minęły już dwa tygodnie, a rana w mojej duszy tylko się pogłębia. Wojtek nie dzwonił, nie odbierał. Kiedy próbowałam się z nim skontaktować, zbywał mnie, jakbym była obcą osobą. W desperacji postanowiłam pojechać do niego, by porozmawiać i wyjaśnić sytuację. Ale ta rozmowa złamała mi serce. „Nie chcę cię widzieć, mamo – powiedział zimno. – Zawstydziłaś mnie przed znajomymi i współpracownikami. Jak mam teraz na nich patrzeć?” Jego słowa były jak nóż. Próbowałam się tłumaczyć, ale on tylko powtórzył: „Po prostu wyjdź”.
Minęły już dwa miesiące, a my przez cały czas nie rozmawiamy. Mój syn, którego wychowywałam, kochałam, którym się opiekowałam, odwrócił się odeń przez jedną niewinną historię. Nie śpię po nocach, analizując tamten wieczór, starając się zrozumieć, gdzie popełniłam błąd. Przecież to tylko dziecięca zabawa, jaką wiele dzieci powtarza. Dlaczego wziął to tak do siebie? Może naprawdę nie rozumiem jego świata, jego wartości?
Wciąż mam nadzieję, iż czas zagoi tę ranę. Może Wojtek ochłonie i zrozumie, iż nigdy nie chciałam mu zrobić przykrości. Ale póki co moje serce pęka z żalu i tęsknoty. Opowiedziałam o tym Kasi, a ona była przerażona: „Jak on mógł ci tak postąpić, mamo?” Jej wsparcie dodaje otuchy, ale nie uśmierza bólu. Czy naprawdę straciłam syna przez jedną głupią historię? Jak mam z tym żyć?
