Synowa Jadwiga zadzwoniła wczesnym rankiem, prosząc, żebym przyjęła Antosia z żłobka, bo utknęła w biurze przy ulicy Floriańskiej w Krakowie. Myślałam, iż to jedynie kolejny zwykły popołudniowy spacer po podwórku, w którym maluch rzuca się w moje ramiona, pachnie kredą i ciepłym mlekiem, a ja czuję, iż wreszcie przydaje się moja starość. Jednak gdy otworzyłam drzwi placówki, pani Marta, wychowawczyni, spojrzała na mnie nie z uprzejmym uśmiechem, ale z czymś, co przypominało cień rozwagi i niepokoju w jej oczach.
Czy mogłaby pani chwilę poczekać? zapytała, gdy Antoś wpadł do szatni po kurtkę. Muszę coś pani powiedzieć.
Moje serce przyspieszyło. Nie wiedziałam, co mnie czeka może chłopiec uderzył koleżankę, może przegrzebał się w szafce. ale słowa, które wypłynęły z ust pani Marty, sprawiły, iż nogi jakby ugięły się pod ciężarem niewidzialnych kamieni.
Mówiła powoli, wpatrując się mi w oczy: Antoś w ostatnich dniach kilka razy powtarzał coś, co mnie zaniepokoiło. Mówił, iż wieczorami boi się swojego pokoju, bo tata krzyczy bardzo głośno, a mama płacze. Dodał jeszcze, iż chciałby zamieszkać u mnie.
Zatrzymałam oddech, czując w żołądku rosnący ucisk. W drodze do domu Antoś rozmawiał jak zwykle opowiadał o rysunku, o nowej zabawie w sali, o naklejce, którą dziś dostał. Słuchałam jego głosu, a każde zdanie odbijało się w mojej głowie echem niepokoju.
Z jednej strony czy to nie tylko dziecinna wyobraźnia? Dzieci często bajają. Z drugiej jeżeli prawda, co się naprawdę dzieje za zamkniętymi drzwiami?
Wieczorem, siedząc w fotelu, próbowałam ułożyć plan. Mogłam od razu zadzwonić do syna, zapytać prosto. Wiedziałam jednak, iż telefon w tak napiętej sytuacji mógłby jedynie dolać oliwy do ognia. Rozmowa z Jadwigą mogła jej wywołać wrażenie oceny. Mimo to coś musiało się zrobić myśl, iż mój wnuk może się bać własnego domu, była nie do zniesienia.
Następnego dnia zaproponowałam, iż przyjmę Antosia na noc. Jadwiga zgodziła się, tłumacząc, iż ma mnóstwo pracy. Gdy wieczorem leżeliśmy razem przy puzzlach w salonie, zapytałam go delikatnie:
Wiesz, kochanie, pani w żłobku mówiła, iż czasem się boisz w swoim pokoju. Dlaczego?
Patrzył na mnie poważnie, jakby widział w moich oczach dorosłego człowieka.
Bo tata krzyczy na mamę. Bardzo głośno. A potem trzaska drzwiami i wychodzi. Mama płacze i mówi, iż jest jej smutno odpowiedział, a słowa zaciśnęły mi gardło. To nie była wymyślona bajka, ale rzeczywistość, której mały Antoś nie potrafił pojąć.
W kolejnych dniach przyglądałam się rodzinie bliżej. Zauważyłam, iż Jadwiga stawała się coraz bardziej zamknięta, a mój syn rozdrażniony. Rozmowy były krótkie, często chłodne. Zyskałam pewność, iż nie tylko Antoś cierpi. Co mogłam zrobić, by pomóc, nie wtrącając się tak, by nie zburzyć więzi?
Pewnego popołudnia zaprosiłam Jadwigę na kawę. Rozmowa zaczęła się od drobiazgów, ale w końcu powiedziałam:
Martwię się. Nie o siebie, ale o was. O Antosia. Zauważyłam, iż jej oczy zaszkliły się łzami.
To trudny czas wyszeptała. Dużo się kłócimy. Czasem przy Antosiu Wiem, iż to źle. Ale nie umiem już inaczej przyznała, a w jej głosie drżała pierwsza szczera odpowiedź, jakby ujawniła się w mglistym śnie.
Między nami zapanowała cisza, przerywana jedynie stukotem łyżeczki o filiżankę. Jej dłonie lekko drżały, wpatrywała się w parę unoszącą się nad kawą, szukając w niej odpowiedzi na pytania, które rozrywać nie mogły.
Wiesz zaczęła po chwili, szeptem czasem myślę, iż gdyby nie Antoś, już dawno bym odszedła. ale patrząc na niego, gdy zasypia, boję się, iż złamię mu życie. I wtedy zostaję.
Czułam, iż coś ściska mi gardło. Chciałam powiedzieć, iż trwanie w takim napięciu może też złamać dziecko, ale widziałam, iż ona sama to rozumie, choć brakuje jej siły, by spojrzeć tej prawdzie w oczy.
Wyciągnęłam rękę i położyłam swoją dłoń na jej skórze.
Słuchaj, nie wiem, co postanowicie, ale wiedz, iż masz we mnie sojusznika. Antoś zawsze może przyjść do mnie, o każdej porze, choćby w środku nocy.
Jej oczy napełniły się łzami, ale tym razem nie były to tylko łzy bólu w nich błysnęła ulga, jakby po raz pierwszy ktoś powiedział jej, iż nie jest sama.
Wracałam do domu z ciężkim sercem, ale z poczuciem, iż zrobiłam coś ważnego. Wiedziałam, iż nie naprawię ich małżeństwa, nie uciszę krzyków, nie powstrzymam łez. Mogę jednak być dla Antosia bezpieczną przystanię. Miejscem, do którego wraca, gdzie nie słychać krzyków, gdzie pachnie świeżym ciastem, a wieczorem czyta się bajki na dobranoc.
I może właśnie to jest teraz moja rola nie ratować dorosłych za wszelką cenę, ale ocalić w małym chłopcu to najcenniejsze: poczucie, iż istnieje dom, w którym zawsze czeka ktoś, kto kocha bezwarunkowo.
