Helena, babcia z zamiłowaniem do przedszkolnych przytulasów, wzięła się za ratowanie wnuka po telefonie od synowej Kasi, która w pośpiechu prosiła o podwózkę Antosia z przedszkola przy ulicy Jana Heweliusza w Warszawie. Dla babci to była czysta przyjemność kochała ten moment, kiedy chłopiec wpadł w jej ramiona, pachniał kredkami i ciepłym mlekiem, a ona nagle czuła się potrzebna. Tego popołudnia jednak pani Marta, wychowawczyni, patrzyła na nią nie jak na zwykłego wolontariusza, ale z wyraźnym niepokojem w oczach.
Czy mogłaby pani zostać chwilę? przerwała, gdy Antoś wybiegł po kurtkę. Muszę coś pani powiedzieć.
Helena poczuła, jak serce przyspieszyło. Nie wiedziała, czy czeka ją opowieść o stłuczce w piaskownicy, czy o czymś poważniejszym. Gdy jednak usłyszała, nogi jej zdawały się nagle podążać pod własnym ciężarem.
Pani Marta mówiła powoli, patrząc prosto w babci oczy: Antoś w ostatnich dniach kilka razy wspominał, iż wieczorami boi się swojego pokoju, bo tata krzyczy bardzo głośno, a mama płacze. Dodawał, iż czasem chciałby zamieszkać u pani.
Helena wstrzymała oddech, zbierając myśli, a w żołądku wyrosło uczucie, które nie przypominało nic innego niż ciasteczko z nadzieniem słodkie, ale z niepokojącym ukryciem.
W drodze do domu Antoś rozmawiał jak zwykle: chwalił się rysunkiem, nową zabawą w sali i naklejką, którą dostał za dzisiejszy rezultat. Helena słuchała, ale każde słowo pani Marty odbijało się w niej jak echo w kamienicy przy Krakowskim Przedmieściu.
Z jednej strony myślała: może dziecko przesadza? Dzieci potrafią bajkować. Z drugiej co, jeżeli to prawda? Co się dzieje, kiedy drzwi w ich domu zamykają się na klucz?
Wieczorem, w fotelu z kubkiem herbaty (5 zł za porcję w pobliskiej kawiarni), Helena próbowała poukładać plan. Mogła od razu zadzwonić do Jana, syna, ale bała się, iż taki telefon przydałby się jak dodatkowy tylko dolałby oliwy do ognia. Rozmowa z Kasią? Czy nie poczułaby się osądzona? Ale myśl o tym, iż wnuk może się bać własnych czterech ścian, była nie do zniesienia.
Następnego dnia zaoferowała, iż Antoś spędzi noc u niej. Kasia zgodziła się, tłumacząc, iż ma na głowie mnóstwo spraw. Wieczorem, przy układaniu puzzli na stoliku w salonie, babcia delikatnie zapytała:
Kochanie, pani w przedszkolu mówiła, iż boisz się w swoim pokoju. Dlaczego?
Antoś spojrzał, jakby rozmawiał z dorosłym urzędnikiem:
Bo tata krzyczy na mamę. Bardzo. A potem trzaska drzwiami i wychodzi. Mama płacze i mówi, iż jest smutno.
Słowa te zadziwiły babcię niczym niespodziewany rachunek za prąd były surowe i nie do zignorowania.
W kolejnych dniach Helena przyklejała oko do rodziny syna. Zauważyła, iż Kasia stała się bardziej zamknięta, a Jan nerwowy i spięty. Rozmowy były krótkie, jakby ktoś wymienił wszystkie słowa na „dobry wieczór”. Bez wątpienia coś się działo, a Antoś nie był jedynym, który odczuwał presję. Co więc zrobić, żeby nie wtrącić się tak, iż zburzy się cała konstrukcja rodziny?
Pewnego popołudnia zaprosiła Kasię na kawę do swojego mieszkania w Dzielnicy PragaPołudnie. Rozmowa zaczęła się od drobnych plotek, ale w końcu Helena powiedziała:
Martwię się o was. Nie o mnie, ale o Antosia.
Kasia próbowała zaprzeczyć, ale jej oczy natychmiast się zmętniały.
To trudny czas wyszeptała. Dużo się kłócimy. Czasem przy Antosiu wiem, iż to źle, ale nie umiem już inaczej.
W tym momencie zapadła cisza, przerywana jedynie stukotem łyżeczki o filiżankę. Kasia drżała lekko, patrząc na parujący napar, jakby szukała w nim odpowiedzi.
Wiesz zaczęła po chwili, głosem prawie szeptem czasem myślę, iż gdyby nie Antoś, już dawno bym odeszła. A potem patrzę, jak zasypia, i boję się, iż go zniszczę. I wtedy zostaję.
Helena poczuła, jak coś ściska jej gardło. Chciała powiedzieć, iż ciągłe napięcie też może złamać dziecko, ale widziała, iż Kasia już to rozumie po prostu nie ma jeszcze siły, by spojrzeć prawdzie w oczy.
Wyciągnęła rękę i położyła swoją dłoń na dłoni Kasi.
Nie wiem, co postanowicie, ale wiedz, iż masz we mnie sojusznika. Antoś zawsze może przyjść do mnie, choćby w środka nocy.
Kasia popłynęła łza po policzku, ale tym razem w jej oczach błyszczała ulga, niczym pierwsze promienie słońca po długiej burzy.
Helena wróciła do domu z ciężkim sercem, ale i z poczuciem, iż zrobiła coś ważnego. Wiedziała, iż nie naprawi małżeństwa Jana i Kasi, nie uciszy wszystkich krzyków i nie zatrzyma każdej łzy. Mogła jednak być dla Antosia bezpieczną przystanią miejscem, gdzie nie słychać krzyków, pachnie świeżo upieczonym ciastem, a wieczorem czyta się bajki na dobranoc.
I chyba to właśnie jest teraz jej rola: nie ratować dorosłych za wszelką cenę, ale ocalić w małym chłopcu to najcenniejsze poczucie, iż istnieje dom, w którym zawsze czeka ktoś, kto kocha bezwarunkowo.
