Synowa, Jadwiga, zadzwoniła rano i poprosiła, żebym odebrała Antosia z przedszkola w Mokotowie, bo w biurze utknęła w pracy. Myślałam, iż to kolejny zwykły popołudniowy wyjazd uwielbiam, gdy chłopiec rzuca się w moje ramiona, pachnie kredkami i ciepłym mlekiem, a ja czuję się potrzebna. Jednak gdy weszłam do sali, pani Marta przywitała mnie nie zwykłym, uprzejmym uśmiechem, ale wyrazem niepokoju w oczach.
Czy mogłaby pani zostać ze mną chwilę? zapytała, kiedy Antoś wybiegł po kurtkę. Muszę pani coś powiedzieć.
Serce zabiło mi szybciej. Nie wiedziałam, czy to drobna sprzeczka z kolegą, czy coś poważniejszego. Słowa, które usłyszałam, sprawiły, iż nogi się pod mną ugięły.
Antoś w ostatnich dniach kilkukrotnie mówił o czymś, co mnie zaniepokoiło mówiła powoli pani Marta, patrząc mi prosto w oczy. Opowiadał, iż wieczorami boi się swojego pokoju, bo tata krzyczy bardzo głośno, a mama płacze. Dodał jeszcze, iż chciałby zamieszkać u mnie.
Wstrzymałam oddech. Próbowałam poukładać myśli, ale w żołądku narastał ucisk.
W drodze do domu Antoś był jak zwykle gadatliwy, chwalił się rysunkiem, nową zabawą i naklejką, którą dostał za dobrą pracę. Słuchałam go, a echo rozmowy z panią Martą odbijało się w mojej głowie. Czy mogło to być jedynie wyolbrzymienie? A może dziecko naprawdę doświadcza czegoś, co w domu zamkniętym za drzwiami wygląda inaczej?
Wieczorem, siedząc w fotelu, rozważałam plan. Mogłam od razu zadzwonić do syna i zapytać wprost, ale obawiałam się, iż telefon w tak napiętej sytuacji tylko podkręci iskrę. Rozmowa z Jadwigą mogła wywołać poczucie osądu. Niemniej myśl o tym, iż mój wnuk boi się własnego domu, była nie do zniesienia.
Następnego dnia zaproponowałam, iż zabiorę Antosia na noc. Jadwiga zgodziła się, tłumacząc, iż ma dużo roboty. Kiedy wieczorem układaliśmy puzzle w salonie, zapytałam go delikatnie:
Wiesz, kochanie, pani w przedszkolu mówiła, iż czasem się boisz w swoim pokoju. Dlaczego?
Antoś spojrzał na mnie poważnie, jak na dorosłego.
Bo tata krzyczy na mamę. Bardzo. A potem trzaska drzwiami i wychodzi. Mama płacze i mówi, iż jest jej smutno.
Słowa te przycisnęły mi gardło. To nie była bajka to rzeczywistość, której młody umysł nie potrafił pojąć.
W kolejnych dniach obserwowałam rodzinę bliżej. Jadwiga stała się zamknięta, mój syn nerwowy, rozmowy krótkie i chłodne. Zrozumiałam, iż nie jest jedynym, który cierpi. Jak mogła pomóc, nie wtrącając się tak, by nie rozerwać rodzinnych więzi?
Pewnego popołudnia zaprosiłam Jadwigę na kawę. Rozmowa zaczęła się od codzienności, a potem:
Martwię się. Nie o siebie, ale o was i o Antosia powiedziałam. Jej oczy zaszkliły się łzami.
To trudny czas wyszeptała. Dużo się kłócimy. Czasem przy Antosiu Wiem, iż to źle, ale nie umiem inaczej.
Milczenie, które nastąpiło, przerywał jedynie stukot łyżeczki. Dostrzegłam, jak jej dłonie lekko drżą, jak wpatruje się w parującą kawę, szukając w niej odpowiedzi.
Wiesz zaczęła w półszeptem czasem myślę, iż gdyby nie Antoś, już dawno bym odeszła. Ale kiedy patrzę, jak zasypia, boję się, iż rozbiję mu życie. I wtedy zostaję.
Czułam, jak coś ściska mi gardło. Chciałam jej powiedzieć, iż ciągłe napięcie także może zranić dziecko, ale widziałam, iż sama to rozumie po prostu brakuje jej siły, by zmierzyć się z prawdą.
Wyciągnęłam rękę i położyłam dłonią na jej dłoni.
Słuchaj, nie wiem, co zdecydujecie, ale wiedz, iż mam Cię po swojej stronie. Antoś zawsze może przyjść do mnie dodałam. choćby w środku nocy.
Jej oczy napełniły się łzami, ale tym razem były to łzy ulgi. Po raz pierwszy od dawna usłyszała, iż nie jest sama.
Wracając do domu, miałam ciężkie serce, ale i poczucie, iż zrobiłam coś ważnego. Nie naprawię ich małżeństwa, nie uciszę wszystkich krzyków ani nie powstrzymam płaczu. Mogę jednak stać się bezpieczną przeczystą przystanią dla Antosia miejscem, gdzie nie słychać krzyków, a w powietrzu unosi się zapach świeżego ciasta, a wieczorem czyta się bajki na dobranoc.
Moja rola nie jest ratowaniem dorosłych za wszelką cenę, ale ochroną tego, co w chłopcu najcenniejsze: pewności, iż istnieje dom, w którym zawsze czeka ktoś, kto kocha bezwarunkowo. Bo prawdziwa siła rodziny przejawia się nie w rozwiązywaniu cudzych problemów, ale w dawaniu bezpieczeństwa tam, gdzie najwięcej go potrzebuje.
