Synowa, Kornelia, zadzwoniła rano, w trybie szeptu, prosząc, żebym wyciągnęła Antka z przedszkola przy Rondzie Wiatraczka w Warszawie, bo w jej biurze utknęło echo papierów.
Zzaczęła się dla mnie podróż, której smak był mieszanką kredowych wspomnień i letniego mleka, a w powietrzu wisiały cienie migrujących bocianów. Właśnie wtedy pani Marta, wychowawczyni, przywitała mnie spojrzeniem, które nie było zwykłym uśmiechem w jej oczach migotały krople rosy zamknięte w szklance niepokoju.
Czy może pani poczekać chwilę?, zapytała, gdy Antoś wybiegł po kurtkę, a w jej głosie dźwięczała nuta zamrożonego czasu. Muszę coś pani powiedzieć.
Serce zabiło jak bębny, a w mojej głowie rozbrzmiało echo kroków w pustej korytarzowej lampie. Nie wiedziałam, czy chłopiec uderzył kolegę, czy może w jego słowach skrzyły się cienie. ale to, co usłyszałam, rozciągnęło moje nogi jak pajęczynę rozciąganą przez wiatr.
Pani Marta mówiła powoli, patrząc prosto w moje oczy, jakby chciała wnikać w moją duszę: Antoś ostatnio kilka razy wypowiadał słowa, które mnie zaniepokoiły. Mówił, iż nocą boi się swojego pokoju, bo tata krzyczy jak grzmot, a mama płacze jak rzeka. Dodawał, iż chciałby zamieszkać u pani.
Zatrzymałam oddech, a w moim żołądku rozkwitła czarna róża. W drodze do domu Antoś rozmawiał jak ptak, opowiadał o rysunku, o nowej zabawce w sali, ożywiając każdy swój gest jakby malował świat farbą snu. Ja jednak słuchałam tego głosu, czując, jak echo rozmowy z panią Martą rozbrzmiewa we mnie niczym dzwon w pustym kościele.
Z jednej strony zastanawiałam się, czy to nie jest przesada dziecka, które miesza kolory rzeczywistości. Z drugiej, jeżeli mówi prawdę, co kryje się w zamkniętych drzwiach ich domu, kiedy światło gaśnie?
Wieczorem siedziałam w fioletowym fotelu, starając się ułożyć plan w obłokach myśli. Mogłam od razu zadzwonić do syna, zadawać proste pytania, ale wiedziałam, iż w napiętej atmosferze taki telefon byłby jak woda w bańce wulkanu tylko podkręciłby gniew. Mogłam rozmawiać z Kornelią, ale czy otworzyłaby się przed osądem? Coś jednak musiało się zdarzyć, bo myśl o wnuku, który drży w własnym domu, była ciężarem nie do zniesienia.
Następnego ranka zaproponowałam, iż zabiorę Antka na noc. Kornelia zgodziła, tłumacząc, iż praca wchłania ją jak ocean. Gdy wieczorem układaliśmy puzzle na dywanie z liśćmi dębu, zapytałam go łagodnie: Kochanie, pani w przedszkolu mówiła, iż boisz się w swoim pokoju. Dlaczego?
Antoś spojrzał na mnie poważnie, jakby patrzył na gwiazdy w ciemności. Bo tata krzyczy na mamę. Bardzo głośno, jak wicher. A potem drzwi trzaskają, a mama płacze i mówi, iż jest smutno. Jego słowa były jak krople rosy spływające po szybie zimne i prawdziwe.
W kolejnych dniach stałam się obserwatorem rodzinnego teatru. Kornelia zamykała się w sobie jak klosz, a mój syn stał się rozdrażniony, jakby nosił w sobie wiatr. Z każdym krótkim, chłodnym zdaniem czułam, iż coś się dzieje, i iż Antoś nie jest jedynym, który cierpi.
Pewnego popołudnia zaprosiłam Kornelię na kawę w małej kawiarnianej uliczce przy Łazienkach. Rozmowa zaczęła się od deszczowych drobiazgów, a potem, jakby szklanka wypełniła się mgłą, powiedziałam: Martwię się o was, o Antosia. Jej oczy zaszkliły się łzami, które lśniły jak topniejący lód.
To trudny czas wyszeptała. Dużo się kłócimy. Czasem przy Antosiu Wiem, iż to źle. Ale nie umiem już inaczej. To była pierwsza szczera odpowiedź, którą usłyszałam, jak dźwięk dzwonka w opuszczonym kościele.
Między nami zapadła cisza, w której jedynie stukot łyżeczki o porcelanę niósł echo naszych serc. Czułam, jak jej dłonie drżą, jakby chciały złapać parę unoszącą się z kawy, szukając w niej odpowiedzi na niewypowiedziane pytania.
Wiesz, zaczęła po chwili, prawie szeptem, czasem myślę, iż gdyby nie Antoś, już dawno bym odeszła. Ale gdy patrzę, jak zasypia, boję się, iż złamię mu życie. I wtedy zostaję. Jej słowa przebiły mnie jak strzała w cichej nocy.
Położyłam rękę na jej drżącej dłoni. Nie wiem, co zdecydujecie, ale wiedz, iż masz we mnie sojusznika. Antoś zawsze może przyjść do mnie, choćby w środku nocy, gdy gwiazdy płoną nad domem.
Jej oczy wypełniły się łzami, ale tym razem w nich lśniła ulga, jakby po raz pierwszy ktoś powiedział jej, iż nie jest sama w tym labiryncie.
Wróciłam do domu, serce ciężkie jak kamień, ale jednocześnie czułam, iż zrobiłam coś ważnego. Nie naprawię ich małżeństwa ani nie uciszę wszystkich krzyków, ale mogę być przystanią dla Antosia miejscem, gdzie nie słychać krzyków, gdzie w powietrzu unosi się zapach świeżego ciasta, a nocą czyta się bajki pod ciepłym kocem.
Może teraz moja rola to nie ratowanie dorosłych, ale ochronienie w tym małym chłopcu tego, co najcenniejsze: poczucia, iż istnieje dom, w którym zawsze czeka ktoś, kto kocha bezwarunkowo.
