Stanisława, której serce zawsze przyspieszało na myśl o małym Antosiu, odebrała go z przedszkola nr12 w Warszawie po telefonie od Grażyny, która z brzegu pracy nie mogła go odebrać. Dla babci to był rytuał: chłopiec wkładał się w jej ramiona, pachniał kredkami i ciepłym mlekiem, a ona czuła się potrzebna. Jednak kiedy weszła do sali, pani Halina patrzyła na nią nie zwykłym, uprzejmym uśmiechem, ale z wyraźnym niepokojem w oczach.
Czy mogłaby pani chwilę poczekać? zapytała, gdy Antoś wybiegał po kurtkę. Muszę pani coś powiedzieć.
Stanisławę zaskoczyło to pytanie, a serce podskoczyło jak w Krakowie w dniu koronki. Nie wiedziała, czy to drobny incydent, czy coś poważniejszego. Głos pani Haliny rozbrzmiał wolno, wpatrzony w jej oczy:
Antoś ostatnio kilka razy wspominał, iż wieczorami boi się swojego pokoju, bo tata krzyczy bardzo głośno, a mama płacze. Czasem mówił, iż chciałby zamieszkać u pani.
Stanisława wstrzymała oddech, a w żołądku poczuła ciężkość kamienia.
W drodze do domu Antoś rozmawiał jak zwykle o rysunku, nowej zabawie i naklejce, którą dostał. Każde jego słowo odbijało się w pamięci babci echem słów Haliny. Z jednej strony czy nie wyolbrzymia? Dzieci potrafią malować w kolorach wyobraźni. Z drugiej jeżeli mówi prawdę, co naprawdę dzieje się za zamkniętymi drzwiami?
Wieczorem, siedząc w rogu swojego przytulnego salonu, Stanisława rozważała, czy od razu zadzwonić do syna czy najpierw porozmawiać z Grażyną. Wiedziała, iż telefon w tej sytuacji mógłby dodać oliwy do ognia, a rozmowa z synową mogłaby ją postawić w roli oskarżyciela. Myśl, iż jej mały wnuk może się bać w własnym domu, była nie do udźwignięcia.
Następnego dnia zaproponowała Grażynie nocleg dla Antosia, tłumacząc, iż ma wiele pracy. Wieczorem, przy układaniu puzzli w salonie, delikatnie zapytała:
Wiesz, kochanie, pani w przedszkolu mówiła, iż czasem się boisz w swoim pokoju. Dlaczego?
Antoś spojrzał na nią poważnie, jakby widział w niej dorosłego przyjaciela.
Bo tata krzyczy na mamę. Bardzo. A potem trzaska drzwiami i wychodzi. Mama płacze i mówi, iż jest smutno.
Te słowa uderzyły Stanisławę w gardło niczym zimny podmuch w styczniowy wieczór. To nie były fantazje, ale rzeczywistość małego chłopca, którego serce nie potrafiło pojąć.
W kolejnych dniach obserwowała rodzinę bliżej. Grażyna stała się zamknięta w sobie, a jej syn, Piotr, wyraźnie przygnębiony. Rozmowy były krótkie, przesiąknięte napięciem. Stanisława poczuła, iż coś się dzieje i iż Antoś nie jest jedynym, który cierpi. Jednak jak jej pomóc, nie wtrącając się tak, by nie rozerwać rodzinnych więzi?
Pewnego popołudnia zaprosiła Grażynę na kawę do swojego kuchennego kącika, gdzie aromat świeżo parzonej kawy mieszał się z zapachem domowego chleba. Rozmowa zaczęła się od drobiazgów, ale w końcu Staniszyła:
Martwię się o was, nie o mnie. O Antosia.
Grażyna odwróciła wzrok, ale jej oczy zaszkliły się łzami.
To trudny czas wyszeptała. Dużo się kłócimy. Czasem przy Antosiu wiem, iż to złe. Ale nie umiem już inaczej.
Cisza spowiła pokój, a jedyny dźwięk to stukot łyżeczki o filiżankę. Widziała drżące dłonie Grażyny, patrzące na parujący napój, jakby szukały w nim odpowiedzi.
Wiesz zaczęła po chwili, prawie szeptem czasem myślę, iż gdyby nie Antoś, już dawno bym odeszła. Ale kiedy widzę, jak zasypia, boję się, iż złamię mu życie. I wtedy zostaję.
Stanisława poczuła, jak coś ściska jej gardło. Chciała powiedzieć, iż trwałe napięcie może zniszczyć dziecko, ale wiedziała, iż Grażyna już to czuje, choć brakuje jej siły, by spojrzeć prawdzie w oczy.
Wyciągnęła rękę i położyła swoją dłoń na jej dłoni.
Słuchaj, nie wiem, co postanowicie, ale wiedz, iż masz we mnie sprzymierzeńca. Antoś zawsze może być u mnie, kiedy tylko zechce, choćby w środku nocy.
Oczy Grażyny wypełniły się łzami, ale tym razem to nie tylko ból, ale ulga. Po raz pierwszy od dawna poczuła, iż nie jest sama.
Stanisława wróciła do domu z ciężkim sercem, ale i z poczuciem, iż zrobiła coś ważnego. Nie naprawi ich małżeństwa, nie uciszy wszystkich krzyków i nie powstrzyma łez, ale może stać się dla Antosia bezpieczną przystanią. Miejscem, do którego wróci, gdzie nie słychać krzyków, a w powietrzu unosi się na nowo zapach świeżego ciasta i ciepła bajka przed snem.
Może właśnie to jest jej rola nie ratować dorosłych za wszelką cenę, ale ocalić w małym chłopcu to, co najcenniejsze: przekonanie, iż istnieje dom, w którym czeka ktoś, kto kocha bezwarunkowo.
