Szczęście nie przychodzi według planu: jak zostałam matką w 45, mimo osądów i lęków
Wanda z Lublina przeżyła większość życia, uważając się za szczęśliwą kobietę, ale z bólem w sercu. Swego męża, Marka, pokochała jako bardzo młoda dziewczyna. Miała 19 lat, on — 23. Byli prawdziwą parą — czułą, dobrą, pełną zaufania. Po ślubie marzyli na głos: duży dom, ogródek, a przede wszystkim dzieci — chłopiec i dwie dziewczynki. Wanda wówczas powiedziała ze śmiechem: „Jeśli finanse pozwolą, to i pięcioro urodzę!” Budowali swoją przyszłość z wiarą, iż wszystko się spełni.
Lata mijały. Dom postawili — solidny, ciepły, z werandą, klombami i młodymi drzewkami w podwórku. Wszystko było, tylko nie to najważniejsze. Ciąża nie nadchodziła. Odwiedzili lekarzy w Warszawie, Krakowie, w prywatnych i państwowych klinikach. Leczenie, zabiegi, diety, łzy i nadzieje — wszystko na próżno. Każdy miesiąc jak wyrok. Ale Marek nigdy nie wyrzucał jej tego słowem. Gdy pewnej nocy Wanda wyszeptała: „Jeśli chcesz odejść, zrozumiem… Nie mogę dać ci dzieci”, on tylko mocniej ją przytulił:
„Ty jesteś moją rodziną. I z nikim innym żyć nie zamierzam.”
Tak żyli we dwoje. Już choćby nie mieli nadziei. Lata płynęły. Na dworze była jesień, a Wanda szykowała się do swoich 45. urodzin. Chcieli zaprosić rodzinę, przyjaciół. Wszystko jak zwykle — zamieszanie, gotowanie, plany. Ale na tydzień przed świętem poczuła się źle. Uznała, iż to przeziębienie, ale postanowiła pójść do lekarza.
Tam usłyszała wieść, od której świat jakby się zatrzymał.
„Ma pani ciążę. 5–6 tygodni.”
Najpierw nie uwierzyła. Potem płakała. Ze szczęścia. Ze strachu. Z zaskoczenia. Wątpliwości dusiły: „Mam przecież 45 lat… jak dam radę? A jeżeli coś pójdzie nie tak?” Ale w końcu powiedziała Markowi.
On nie tylko się ucieszył. Promieniał jak chłopiec. Powiedział: „Nawet nie myśl o głupstwach. Ani słowa o aborcji. Damy radę. Będę przy tobie. Wszystko będzie dobrze.”
Na urodzinowym przyjęciu, przy suto zastawionym stole, ogłosili nowinę. Tylko teściowa szczerze przytuliła Wandę. Reszta wymieniła spojrzenia, a potem posypały się słowa: „Oszalałaś?”, „W twoim wieku rodzić?”, „Pomyśl o konsekwencjach”, „Nie dasz rady”, „Dziecko będzie się śmiać, iż ma babcię zamiast mamy.” choćby matka Wandy zareagowała chłodno.
Po tym wieczorze Wanda nie mogła zasnąć. A rano — krew, panika, karetka. Z diagnozą „zagrożenie poronieniem” trafiła do szpitala. I leżała tam aż do 30. tygodnia. Odwiedzali ją tylko Marek i przyjaciółka Bożena, której nie było na przyjęciu, ale wsparła ją całym sercem. Marek przychodził codziennie, przynosił owoce, mówił, iż jest silna, iż wszystko będzie wspaniale. Sam rozmawiał z lekarzami, załatwiał, szukał najlepszych specjalistów. Był jej opoką.
Gdy nadszedł czas porodu, Marek zawiózł ją do szpitala. Położna, spisując dane, zdziwiła się jej wiekiem:
„Ojej… starsza pierwiastka…”
Marek odciągnął ją na bok, coś szepnął. Po chwili wróciła, zawstydzona, i uśmiechnęła się:
„Przepraszam. To taki medyczny termin. Ale wygląda pani świetnie. Mieliśmy tu panią, która rodziła w wieku 55 lat. Wszystko poszło dobrze. Dacie radę!”
Poród trwał 20 godzin. Marek nie odchodził od drzwi sali. I doczekał. Urodził się chłopiec — 3900 gramów, 57 centymetrów. Zdrowy, głośny, silny.
Zadzwonili do wszystkich. Ale przyjechali tylko teściowa i Bożena. choćby matka Wandy nie oddzwoniła.
Wanda i Marek całkowicie oddali się rodzicielstwu. Żadnych niań. Wszystko sami. Nie zauważali nawet, iż dawni przyjaciele odsunęli się, iż rodzina przestała ich zapraszać na święta. Mieli to gdzieś. Mieli syna. Swojego chłopca. Z każdym rokiem rósł na dobrego, mądrego, silnego człowieka. Zajął się sportem, wyjechał na staż do Niemiec, szanował matkę, uwielbiał ojca.
W wieku 23 lat przyprowadził dziewczynę i oznajmił: „Mamo, tato, chcę się ożenić.” Przytulili go i poparli — skoro nadszedł czas, znaczy, był gotowy.
Na 70. urodziny Wandy zjawiła się bliska**Ci, którzy kiedyś wątpili, teraz patrzyli z zazdrością na tę rodzinę, w której miłość pokonała czas i sceptycyzm.**
