Sekret pogrzebany na strychu: historia kobiety, która odważyła się poznać prawdę
Liliana nigdy by nie pomyślała, iż wyjazd na działkę do teściowej okaże się dla niej objawieniem, które wywróci jej życie do góry nogami. Grażyna Janowska, matka jej męża, poprosiła o pomoc w sprzątaniu starego domu – szykowano go do sprzedaży. Wydawałoby się, zwykła prośba. A jednak to właśnie ona stała się punktem zwrotnym, za którym nie było już powrotu.
— Liliana, ty wejdź na strych, tam się nazbierało tyle rupieci. A ja tu na dole ogarnę — zaserwowała teściowa, jakby wydawała rozkazy na poligonie.
— Dobrze — odparła Liliana, wspięła się po schodach i zaczęła przeglądać zakurzone pudła.
Zdjęcia męża z dzieciństwa, szkolne dyplomy, rysunki jego siostry… Nostalgiczny kurz przeszłości. Ale wzrok Liliany przykuła gruba teczka z dokumentami medycznymi. Serce zabiło mocniej. Chwilę się wahała, w końcu ją otworzyła.
Rzuciła jej się w oczy notatka: jej mąż, Wojtek, w wieku nastoletnim przeszedł chorobę, która często prowadzi do bezpłodności. To nie przypuszczenia – czarno na białym, z podpisami lekarzy.
Liliana zdrętwiała. Ta teczka burzyła dwadzieścia lat jej życia. Dwadzieścia lat małżeństwa z Wojtkiem, podczas gdy teściowa wciąż wmawiała jej winę za brak dzieci, rzucając złośliwe uwagi i upokarzając ją pod płaszczykiem „babcinskiego prawa”. A Wojtek? choćby nie chciał się przebadać, gdy Liliana sama przeszła przez wszystkie możliwe badania.
Poznali się na studiach. On – dusza towarzystwa, grał na gitarze, żartował, przyciągał ludzi jak magnes. To on pierwszy podszedł, poczęstował herbatą, gdy ona marzła na praktykach w polu. Potem kino, spotkania, miłość. Jak w bajce. Aż do dnia, gdy poznała Grażynę Janowską.
Teściowa nie kryła niechęci.
— Jesteś od Wojtka wyższa o głowę! Panna młoda powinna być drobna — prychnęła przy pierwszej kolacji.
Liliana starała się nie brać tego do siebie, ale każde słowo wżerało się pod skórę. Zwłaszcza po ślubie, gdy Grażyna wręczyła jej garnek i czepek niemowlęcy: „żebyś już rodziła!”.
A Liliana przecież chciała. Tyle iż nic z tego nie wychodziło. Lekarze mówili – wszystko w porządku. Tylko mąż za żadne skarby nie chciał się przebadać. Co więcej, pozwalał sobie na insynuacje – może to przez nią? Może za młodu coś zrobiła?
Wybaczyła mu choćby te słowa. Ale posmak pozostał.
A teraz, na zakurzonym strychu, trzymała w rękach odpowiedź na wszystkie pytania.
Wojtek wiedział. Grażyna też. A mimo to latami katowali ją moralnymi pretensjami. Liliana dyskretnie wsunęła dokumenty do plecaka. Wracając do Warszawy, od razu poszła do przyjaciółki Kingi, lekarki.
— No jasne — sapnęła Kinga, przeglądając papiery. — W tym rzecz. A ty, biedaczko, tyle lat się zadręczałaś…
Liliana milczała. Oczy miała pełne łez.
— Rozwód, Lila. Jeszcze możesz zostać matką. A z nim? choćby prawdy ci nie powiedział. To nie jest rodzina.
Okazja nadarzyła się miesiąc później. Rodzinne święto. Teściowa, jak zwykle, błyszczała, chwaliła się wnukami od córki Kasi – choć to tak naprawdę ona je wychowywała. A Lilianę próbowała upokorzyć przy wszystkich.
Ale tym razem poszło inaczej.
— No cóż, Liliana, nie masz szczęścia do macierzyństwa — uśmiechnęła się Grażyna. — Ale u Kasi mamy troje.
Liliana wstała od stołu, podeszła na środek, wyjęła teczkę i położyła ją przed wszystkimi.
— A pani, Grażyno, kiedy zamierzała powiedzieć, iż to pani syn nie może mieć dzieci?
Teściowa zrobiła się blada. Przy stole zapadła martwa cisza.
— To kłamstwo! — warknęła. — Wymysły!
— Prawda? Niech więc rodzina przeczyta — głos Liliany drżał ze złości.
— Przecież wiedziała! — nagle wykrzyknął jeden ze starszych krewnych. — Mówiła mi wtedy, martwiła się. Aż zapomniałem…
— I ty wiedziałeś, Wojtek? — Liliana odwróciła się do męża. — I pozwalałeś, żeby twoja matka mnie nękała?
— Myślałem… — zaczął bełkotać. — Że się zmieni…
— Nie — odcięła. — Rozwód.
Wojtek próbował odzyskać żonę. Szkoda mu było mieszkania, które babcia Liliany zostawiła jej w spadku. Ale ona była nieugięta. Majątku dzielić nie musieli.
Minęło pół roku. Liliana już prawie pogodziła się z myślą, iż nigdy nie zostanie matką. Aż nagle – spotkanie. Romans. Nowy człowiek, nowy sens, nowe życie.
Po trzech miesiącach – test z dwiema kreskami. Potem ślub. Potem synek Antek. A dwa lata później – córeczka Zosia.
Liliana, patrząc na swoje dzieci, czasem wspominała, jak mogła pozostać w tamtym małżeństwie, cierpiąc w milczeniu i obwiniając siebie. Ale odważyła się – i znalazła szczęście.
Wojtek się nie ożenił. Jego matka teraz jemu wypominała – iż ani on, ani Kasia nie ułożyli sobie życia. Pewnego dnia, przechodząc przez park, Wojtek zobaczył Lilianę z dziećmi. Śmiała się, bujała córkę na huśtawce, a syn biegł do niej z latawcem. Odwrócił wzrok. I poszedł do domu.
Do domu, gdzie nie było już dla niego miejsca.
