Tata, ona wygląda jak mama!” – Kelnerka zaskoczyła zamożnego wdowca

Był deszczowy sobotni poranek, gdy Jakub Wiśniewski wszedł do cichej kawiarenki przy ulicy Nowy Świat ze swoją czteroletnią córeczką Zosią. Na zewnątrz ulica lśniła od deszczu, a miarowy stukot kropel o szyby harmonizował z ciszą w głowie Jakuba.

Kiedyś był człowiekiem pełnym śmiechu i światła. Innowator w branży technologicznej, milioner przed trzydziestką miał wszystko: sukces, szacunek, a przede wszystkim miłość. Jego żona, Alicja, była sercem jego świata. Jej śmiech wypełniał ich dom, a jej dobroć łagodziła najtrudniejsze dni. Ale dwa lata temu, w wypadku samochodowym, odeszła. Tak po prostu. Kolory zniknęły z jego życia.

Od tamtej pory Jakub stał się cichy. Nie zimny tylko oddalony. Jedyną rzeczą, która go trzymała przy życiu, była mała dziewczynka obok niego.

Zosia była żywym obrazem matki miękkie kasztanowe loki, jasne piwne oczy i ten sam delikatny przechyl głowy, gdy była ciekawa. Nie rozumiała w pełni, co straciła, ale w swój dziecięcy sposób prowadziła Jakuba przez żałobę.

Gdy usiedli przy stoliku przy oknie, Jakub automatycznie sięgnął po menu. Naprzeciwko niego Zosia nuciła cichą melodię, bujając nogami nad podłogą.

Nagle umilkła.

Tato powiedziała cienkim, ale pewnym głosikiem. Ta kelnerka wygląda zupełnie jak mama.

Jakub mrugnął, niepewny, czy dobrze usłyszał.

Co powiedziałaś, kochanie?

Wskazała paluszkiem przez kawiarnię. Ona. Tam.

Jakub odwrócił głowę.

I jego serce niemal stanęło.

Kilka stolików dalej stała kobieta, która wyglądała dokładnie jak Alicja.

Patrzył. Te same ciepłe, głęboko osadzone oczy. Ta sama delikatna linia szczęki. Ten sam malutki dołek, który pojawiał się tylko przy prawdziwym uśmiechu.

Przez chwilę kawiarnia zniknęła. Hałas przycichł. Słyszał tylko własne serce, łomoczące w uszach.

To nie mogło być możliwe.

Alicja nie żyła. On sam identyfikował jej ciało. Zorganizował pogrzeb. Pogrzebał ją.

Ale ta kobieta

Odwróciła się, spotkała jego wzrok i zastygła.

W tej sekundzie ich oczy się połączyły. Jej uśmiech zadrżał. Widział, jak wstrzymuje oddech. Potem, bez słowa, odwróciła się na pięcie i zniknęła w kuchni.

Jakub siedział nieruchomo.

To musiał być zbieg okoliczności. Sobowtór. Ale instynkt krzyczał coś innego.

Zostań tu, Zosiu powiedział cicho, wstając.

Dziewczynka skinęła głową, choć jej oczy były pełne pytań.

Jakub przeszedł przez kawiarnię długimi krokami, nie odrywając wzroku od drzwi, za którymi zniknęła kobieta. Gdy już miał je otworzyć, pracownik zastąpił mu drogę.

Przepraszam, tylko dla personelu.

Muszę porozmawiać z jedną z pań kelner