Gdyby mi ktoś powiedział, iż jedno zdanie może przekreślić wszystko: miłość, troskę, plany na przyszłość i lata przywiązania – nie uwierzyłabym. Teraz żyję z tą prawdą każdego dnia. Nie jak z wyznaniem, a jak z otwartą raną, która nie chce się zagoić. Bo w tej historii było dziecko. Nasz syn. Jej wnuk. Którego kochała do szaleństwa – aż do chwili, gdy dowiedziała się, iż nie jest „z krwi”.
Kiedy wyszłam za Dawida, miałam dwadzieścia trzy lata, on dwadzieścia pięć. Młodzi, pełni euforii i nadziei. Marzyliśmy o rodzinie, o dzieciach. Chcieliśmy troje. Nie zwlekaliśmy, choć mieszkaliśmy wtedy w wynajętym mieszkaniu w Łodzi, ledwo wiążąc koniec z końcem, oszczędzając na wszystkim, a „świętem” była raz w miesiącu pizza na wynos. Ale byliśmy szczęśliwi. Naprawdę.
Miesiąc, dwa, pół roku – i nic. Zaczęliśmy się badać. U mnie wszystko w porządku, u Dawida… wyrok. Całkowita bezpłodność. Brak szans na poczęcie. Odwiedziliśmy kilka klinik, choćby pojechaliśmy do centrum reprodukcyjnego w Warszawie. Wszędzie to samo. Zamknął się w sobie. Proponował rozwód. Mówił: „Po co ci taki jak ja?” Odwracałam wzrok. Wybrałam nie ojca moich dzieci – wybrałam męża, człowieka, z którym chciałam iść przez życie. Podjęliśmy decyzję: dziecko będzie od dawcy.
To była trudna droga. Dzięki dyskrecji lekarzy z kliniki – przeszliśmy ją spokojnie. Bez bólu. Pokazano nam profile dawców, Dawid wybrał tego, który najbardziej do niego pasował – wzrost, kolor włosów, oczu. Nigdy nie zwątpiłam w tę decyzję.
Moja teściowa, Danuta, od początku była zaangażowana. Co miesiąc pytała: „No i co, Weroniko, kiedy w końcu?” Cieszyła się razem z nami, gdy dowiedziała się o ciąży. Urządziła przyjęcie, tuliła mnie jak córkę. Przez całą ciążę znosiła pierogi, skarpetki, rady, choćby do przychodni chodziła ze mną. Wtedy zaczęłam ją naprawdę polubić. Wierzyłam, iż mamy szczęście.
Kiedy urodził się nasz syn – Dawidek, na cześć ojca – teściowa oszalała z radości. Od pierwszej chwili była babcią na pełen etat. Wózki, pieluchy, zabawki – wszystko. choćby pokłóciła się z moją mamą o to, kto pierwszy weźmie wnuka na ręce. Po lampce wina się jednak pogodziły. Wszystko było jak w bajce.
Tajemnicę o tym, iż Dawidek jest od dawcy, znali tylko my. Ale wyglądał jak ojciec – zarówno z twarzy, jak i gestów. Teściowa mówiła: „Dawid, ależ ty jesteś jego kopią!” Mąż tylko milcząco kiwał głową, a ja za każdym razem pytałam:
– Może powiemy?
On odpowiadał: „Nie teraz”. Wstydził się. Bał się niezrozumienia.
Minął czas. Syn rósł, teściowa przez cały czas przynosiła mu zabawki, rozpieszczała, powtarzała: „Mam na razie jednego wnuka, więc nie żałujcie – będą i autka, i kolejki!” Ale to jej „na razie” coraz bardziej mnie niepokoiło.
Aż pewnego dnia, gdy Dawidek skończył dwa lata, teściowa zaczęła coraz częściej mówić o drugim dziecku.
– No kiedy podarujecie Dawidkowi siostrzyczkę? Albo braciszka? Będzie mu weselej! Weronika, może na Gwiazdkę podarujesz mu piżamę, a ja – braciszka? – śmiała się, ale wiedziałam, iż mówi poważnie.
Wytrzymywałam. Aż do dnia, gdy przyszła „na herbatę” z kolejnym pluszowym misiem i kolejnym naleganiem na „szybkie rodzenie”. Wtedy nie wytrzymałam.
– Danuto… Nasz syn jest od dawcy. Dawid jest bezpłodny. Drugiego dziecka nie będzie.
Cisza. Twarz teściowej ścięła się jak lód. Oczy stały się szklane. Spojrzała na mnie, na syna, który podbiegł i pociągnął ją za rękę, i… odsunęła się. Bez słowa. Bez tłumaczenia. Po prostu… odcięła się. Wyszła bez pożegnania.
Powiedziałam mężowi. Westchnął tylko:
– Teraz zacznie się…
Minął tydzień. Teściowa nie dzwoniła. Nie odbierała. Mąż pojechał do niej – wrócił złamany. Rozmawiali o wszystkim: o pogodzie, zdrowiu, serialach, ale nie zapytała ani słowa o Dawidka. Jakby przestał istnieć. Miesiąc później dowiedzieliśmy się: przepisała mieszkanie. Nie na wnuka. Na siostrzenicę. Choć pół roku temu mówiła: „Wszystko dla Dawidka! Niech maжныхпереста нению это акцией могли бы.
Dawidek niedawno skończył trzy lata. Danuta nie przyszła. Nie zadzwoniła. Ledwo powstrzymałam płacz, gdy syn zapytał:
– Mamo, czy babcia Danusia o mnie zapomniała?
Nie wiedziałam, co odpowiedzieć. I nie wiem, co będzie dalej. Mąż mnie obwinia, iż powiedziałam prawdę. Ale nie dałam rady dłużej żyć w tym napięciu. Ukrywać coś, co nie powinno być wstydem.
Mam tylko jedną nadzieję: iż miłość do wnuka, choć „nie z krwi”, jest silniejsza niż duma. Że kiedyś wróci. Zapuka. Przytuli. I znów zapyta:
– Co nowego u naszego Dawidka?
Bo krew to nie wszystko. Ważne, kto jest przy tobie, gdy stawiasz pierwsze kroki. Kto trzyma za rękę. Kto zostaje. Mam nadzieję, iż ona to przypomni… Zanim będzie za późno.
