Na pokładzie samolotu panował napięty nastrój. Pasażerowie rzucali w stronę staruszki wrogie spojrzenia, gdy tylko zajęła swoje miejsce. Kapitan jednak zwrócił się do niej pod koniec lotu.
Bogna z niecierpliwością zająła krzesło. Odpaliła się natychmiast dyskusja.
Nie będę przy niej siedział! wykrzyknął głośno mężczyzna w okolicach czterdziestu lat, krzywiąc nos na skromny strój starszej, jednocześnie kierując słowa do stewardesy.
Mężczyzna miał na imię Wiktor Kowalski. Nie krył pogardy i wyższości.
Przepraszam, ale pasażer ma dokładnie to miejsce zarezerwowane. Nie możemy go przesiąść odparła stewardesa spokojnie, choć Kowalski wciąż patrzył na Bognę przenikliwym wzrokiem.
Te miejsca są za drogie dla ludzi takich jak my wtrącił złośliwie, rozglądając się, jakby szukał poparcia, które mogłoby go wesprzeć.
Bogna milczała, choć w środku wszystko się jej kręciło. Miała na sobie najprostszy, ale zadbany strój jedyny, jaki miał w sobie na tak istotny wyjazd.
Kilku pasażerów spojrzało po sobie, jeden skinął głową w stronę Wiktora.
W pewnym momencie starsza pani podniosła rękę, nie wytrzymała i odezwała się:
Dobrze, jeżeli w klasie ekonomicznej jest wolne miejsce, przeniosę się tam. Całe życie marzyłam o tym locie i nie chcę nikomu przeszkadzać
Bognie było osiemdziesiąt pięć lat. To był jej pierwszy lot. Droga z Wrocławia do Krakowa była pełna trudności: długie korytarze terminalu, pośpiech pracowników, niekończące się kolejki. choćby pracownik lotniska towarzyszył jej, by nie zgubiła się w labiryncie.
Teraz, gdy do spełnienia marzeń pozostało już również kilka godzin, musiała zmierzyć się z upokorzeniem.
Jednak stewardesa nie ustąpiła:
Przepraszam, proszę pani, zapłaciła pani za ten bilet i ma pani pełne prawo tu być. Nie pozwól, by ktoś wam to odebrał.
Spojrzała surowo na Wiktora, po czym chłodno dodała:
jeżeli nie przestanie pan, wezwę ochronę.
Wiktor odwrócił się w milczenie, wykrzywiony.
Samolot uniósł się w niebo. W swoim podniebieniu Bogna upuściła torbę, a wtedy Wiktor bez słowa podszedł i pomógł jej zebrać rzeczy.
Kiedy zwrócił torbę, jego wzrok zatrzymał się na medaliku zdobionym czerwonym kamieniem.
Piękny medalik powiedział. Rubin, prawda? Trochę znam się na antykach. Taki nie jest tani.
Bogna uśmiechnęła się.
Nie wiem, ile wart jest Ojciec podarował go matce przed wyjściem na wojnę. Nie wrócił. Mama przekazała mi go, gdy miałam dziesięć lat.
Otworzyła medalik; w środku znajdowały się dwa stare zdjęcia: jedno przedstawiało młodą parę, drugie małego chłopca z szerokim uśmiechem.
To moi rodzice szepnęła cicho. A to mój syn.
Czyżby leciał do niego? zapytał ostrożnie Wiktor.
Nie odparła Bogna, pochylając głowę. Oddałam go do domu dziecka, kiedy był jeszcze niemowlęciem. Nie miałam wtedy męża ani pracy, nie mogłam mu zapewnić normalnego życia. Niedawno odkryłam DNA i napisałam do niego list Odpisał, iż nie chce mnie znać. Dziś ma urodziny i chciałam choć przez chwilę być przy nim.
Wiktor był zaskoczony.
To po co w ogóle lecieć?
Starsza pani przyłożyła słabe, ale szczątkowe uśmiechy, a w jej oczach zabłysnęła gorycz:
On jest dowódcą tego lotu. To jedyny sposób, bym była mu bliżej. Przynajmniej na moment.
Wiktor milczał, wstyd ogarnął go i spuścił wzrok.
Stewardesa, po usłyszeniu całej historii, cicho przeszła do kokpitu.
Po chwili głos dowódcy rozległ się w kabinie:
Drodzy pasażerowie, już niedługo rozpoczniemy zniżanie na lotnisko w Krakowie. Przed lądowaniem chciałbym zwrócić się do jednej szczególnej damy na pokładzie. Mamusiu proszę, po lądowaniu pozostań. Chcę cię zobaczyć.
Bogna zamarła. Łzy spłynęły po jej policzkach. Cisza zapadła w kabinie, a w tle ktoś zaczął klaskać, inni uśmiechali się ze łzami w oczach.
Gdy samolot wyl się na ziemię, dowódca złamał zasady: wybiegł z kokpitu, nie ocierając łez, i pobiegł w stronę Bogny, obejmując ją tak mocno, jakby chciał cofnąć stracone lata.
Dziękuję, mamo, za wszystko, co dla mnie zrobiłaś wyszeptał, przyciskając się do niej.
Bogna szlochając odparła:
Nie ma czego odmawiać. Zawsze cię kochałam
Wiktor odszedł na bok, pochylając głowę. Czuł wstyd, ale zrozumiał, iż pod starą suknią i zmarszczkami kryje się historia wielkiego poświęcenia i miłości.
To nie był zwykły lot. To było spotkanie dwóch serc, które czas rozdzielił, a jednak znalazły się na nowo.
