Szary zimowy poranek otulił Warszawę mglistą zasłoną, jakby sama natura wstrzymała oddech w oczekiwaniu na cud. Niebo, zasnute ołowianymi chmurami, wisiało nisko nad ulicami, a mroźne powietrze skrzypiało pod butami przechodniów. Tego, z pozoru zwyczajnego dnia, miało się wydarzyć coś, co na zawsze zmieni losy kilku osób.
Zajedźmy do kościoła szepnęła Kinga, odwracając się do męża z ciepłym uśmiechem, w którym malowały się zarówno nadzieja, jak i wdzięczność.
Bartek spojrzał na nią z czułością, czując, jak serce ściska się z miłości do tej kobiety. Byli razem już dziewięć lat dziewięć lat walki, łez, nadziei i rozczarowań. Przez dziewięć lat marzyli o dziecku: o małych nóżkach biegających po mieszkaniu, o dziecięcym śmiechu, pierwszych słowach i maleńkich rączkach wyciągniętych do rodziców. ale mimo wysiłków lekarzy, badań, zabiegów, a choćby wsparcia psychologa ich marzenie pozostawało nieosiągalne.
Kinga cierpiała niewyobrażalnie. Co miesiąc, gdy nadchodziło kolejne rozczarowanie, zamykała się w sobie, chowała w łazience i cicho płakała, ściskając w dłoniach starą dziecięcą grzechotkę, kupioną jeszcze z nadzieją. Jaka ze mnie kobieta, skoro nie umiem urodzić? szeptała, patrząc w lustro. Po co ja jestem na świecie, skoro nie mogę dać życia?
Bartek nie raz proponował adopcję. Mówił o domach dziecka, o dzieciach, którym brakuje miłości i opieki. Ale Kinga zawsze odpowiadała to samo: To nie moje. To nie nasza krew. Chcę poczuć, jak rośnie we mnie, jak jego serce bije obok mojego. Rozumiał ją, nie osądzał, tylko przytulał mocniej, starając się choć trochę ukoić jej ból.
Aż pewnego dnia przeczytała o cudzie o kobiecie, która po modlitwie w kościele zaszła w ciążę. Kinga po raz pierwszy od dawna poczuła promyk nadziei i postanowiła spróbować. Zaczęła odwiedzać mały kościółek na obrzeżach miasta, stawiać świece, modlić się przed obrazem Matki Boskiej. Najpierw przychodziła z drżeniem, z nadzieją w oczach, później ze spokojem w duszy. I pewnego dnia, miesiąc po ostatniej modlitwie, lekarz uśmiechnął się i powiedział: Gratuluję, jest pani w ciąży.
To było jak grom z jasnego nieba. Szczęście wypełniło ich po brzegi. Kinga płakała, śmiała się, obejmowała męża, nie wierząc w rzeczywistość tego, co się stało. A Bartek stał obok, czując, jak po policzkach płyną łzy, i szeptał: Dziękuję dziękuję Ci, Boże.
Dziewczynka urodziła się zdrowa, z jasnymi oczami i dźwięcznym płaczem. Nazwali ją Hanią. Minął rok, ale Kinga wciąż chodziła do kościoła teraz już nie z prośbą, ale z podziękowaniem. Co miesiąc przychodziła, stawiała świecę, modliła się za córkę, za męża, za wszystkich cierpiących.
Dobrze, zajedźmy, kochanie łagodnie odparł Bartek, włączając kierunkowskaz.
Zatrzymali się przed zabytkowym kościołem z kopułami pokrytymi szronem. Kinga narzuciła na głowę cienki szal nie z mody, ale z szacunku dla świętego miejsca. Jej eleganckie futro, podarowane przez męża na Nowy Rok, szeleściło przy każdym ruchu. Wysiadła z samochodu, a Bartek został w środku. Wierzył w Boga, ale uważał, iż kościół to nie obowiązek, a wewnętrzne powołanie. Dziś jego dusza była spokojna, więc postanowił poczekać.
Przez okno obserwował ludzi. Z kościoła wyszła kobieta w czerni czarna suknia, czarna chusta, pochylona głowa. W oczach lśniły łzy. Przeżegnała się, otarła twarz i powoli odeszła. Bartek zrozumiał modliła się za zmarłego. Za nią wyszli młodzi rodzice z niemowlęciem na rękach. Uśmiechali się, szeptali, dziękowali. Pewnie przyszli z tą samą nadzieją, z którą kiedyś przychodziła Kinga.
Po chwili Bartek wysiadł, wdychając mroźne powietrze. Nagle jego uwagę przykuła ławka przy ogrodzeniu kościoła. Obok, na ziemi, siedział mężczyzna bezdomny. Długie, brudne palto, niegdyś pewnie ciepłe, teraz podarte w kilku miejscach. Na nogach letnie adidasy, dawno straciły kolor, pokryte błotem i solą. Twarz porośnięta brodą, na głowie zniszczona wełniana czapka. Obok stary wózek ze szmatami i, zdawało się, kocem. W dłoni plastikowy kubek na datki.
Siedział cicho, nie prosił, nie narzucał się. Po prostu był. Wielu przechodziło obok, nie zauważając. Niektórzy wrzucali drobne, choćby nie patrząc. Tylko jedna kobieta zatrzymała się, włożyła banknot do kubka i poszła. Bezdomny ledwo się uśmiechnął, ale w tym uśmiechu nie było euforii tylko zmęczenie i wdzięczność.
Bartek zastygł. Wcześniej, jak wielu, uważał, iż tacy ludzie sami są winni swojemu losowi. Że jeżeli ktoś jest na ulicy, to znaczy, iż nie chciał walczyć. Ale po narodzinach córki coś w nim się zmieniło. Zaczął widzieć ludzi inaczej. Dostrzegać ból, rozpacz, samotność. I teraz, patrząc na tego mężczyznę, poczuł dziwne poruszenie.
Zwłaszcza uderzyły go jego dłonie. Długie, smukłe, z zadbanymi palcami palcami muzyka, artysty albo chirurga. Bartek zamyślił się. Jak człowiek z takimi rękami mógł tu trafić?
Bez zastanowienia otworzył samochód, wyjął z portfela pięćdziesiąt złotych i podszedł. Włożył pieniądze do kubka.
Bezdomny drgnął, odsunął się, jakby spodziewał się uderzenia. ale usłyszawszy szelest banknotu, podniósł oczy. I wtedy Bartek usłyszał jego głos głęboki, ciepły, z nutami zmęczonej inteligencji.
Jesteś bardzo hojny powiedział. Nigdy nie dostałem tyle. Dziękuję. Nie myśl, iż przepiję. Nie piję. Teraz będę mógł jeść przez tydzień. Niedaleko jest sklep tam sprzedawczyni jest dobra. Pozwala mi kupić gorącą herbatę, bułki może starczy na dłużej. Niech cię Bóg błogosławi.
Bartek zastygł. Ten głos gdzieś go słyszał
