Totalne odpuszczenie
"Uczniowie siódmej klasy, z którymi pracuję od września, zupełnie odpuścili sobie naukę. Choć do końca roku zostało jeszcze kilka tygodni, dla nich wszystko już się skończyło. Na lekcjach słyszę: 'To już niepotrzebne', 'I tak nic już z tego nie będzie', 'Po co mamy się uczyć, skoro i tak niedługo są już wakacje?'. Niektórzy już w ogóle odpuścili sobie przychodzenie na zajęcia. Ławki zaczynają świecić pustkami.
Z jednej strony rozumiem (przynajmniej się staram). Rok szkolny był długi, uczniowie są zmęczeni, a temperatury coraz wyższe. Ale z drugiej strony... to nie jest tylko zmęczenie. To przekonanie, iż nauka nie ma sensu. Że można przestać się starać, bo system na to pozwala. I iż odpowiedzialność za własny rozwój nie leży po ich stronie.
Zastanawiam się: czy naprawdę tak gwałtownie wypala się ciekawość? Czy już w wieku tych 'nastu' lat młodzież przestaje wierzyć, iż warto się rozwijać? Czy problem leży w szkole, w nas, nauczycielach, czy może szerzej: w tym, jak wygląda dzisiejszy świat? To dopiero mój drugi rok pracy, a już czuję bezsilność. A co będzie za pięć, dziesięć lat?
Nie chcę narzekać, ani obwiniać wyłącznie uczniów. Ale widzę wyraźnie, iż coś się zmienia i nie są to dobre zmiany. Coraz trudniej przyciągnąć uwagę młodych ludzi, zaciekawić ich, zaangażować. Coraz częściej muszę walczyć o to, żeby być słyszana, a nie tylko słuchać ciszy w klasie, przerywanej stukiem telefonu pod ławką.
Nie wiem, czy współczesne pokolenie wyginie. Ale wiem, iż jeżeli gwałtownie czegoś nie zmienimy w szkole, w podejściu do wychowania i edukacji, to coś bardzo ważnego w tych młodych ludziach może zgasnąć. I wtedy będzie już naprawdę trudno to odbudować".
