Wujku, zabierz moją małą siostrzyczkę od dawna nic nie jadła odwrócił się gwałtownie i zastygł w osłupieniu!
Wujku, proszę weź ją. Jest taka głodna
Ten cichy, przepełniony rozpaczą głos, który przebił się przez zgiełk ulicy, zaskoczył Adama zupełnie niespodziewanie. Pędził przed siebie nie, wręcz pruł ulicę, jakby ścigał go niewidzialny wróg. Czas uciekał: miliony złotych zależały od jednej decyzji, którą mieli podjąć dziś na zebraniu. Odkąd odeszła Marta jego żona, jego światło, jego opoka praca stała się jedynym sensem jego życia.
Ale ten głos
Adam obejrzał się.
Przed nim stało dziecko, może siedmioletnie. Chuderlawe, z rozwichrzonymi włosami i zapłakanymi oczami. W rękach trzymał mały zawiniątko, z którego wyglądała twarz niemowlęcia. Dziewczynka, owinięta w starą, wytartą kołdrę, cichutko popłakiwała, a chłopiec przyciskał ją do siebie, jakby był jej jedyną ochroną w tym obojętnym świecie.
Adam zawahał się. Wiedział nie może tracić czasu, musi iść. Ale coś w spojrzeniu dziecka, w tym prostym proszę, dotknęło najgłębszej części jego duszy.
Gdzie mama? spytał łagodnie, przysiadając obok niego.
Obiecała wrócić ale już dwa dni jej nie ma. Czekam tutaj, bo może przyjdzie głos chłopca drżał, tak samo jak jego ręce.
Nazywał się Kacper. Malutką Hania. Zostali zupełnie sami. Żadnej notatki, żadnych wyjaśnień tylko nadzieja, której siedmiolatek trzymał się jak tonący brzytwy.
Adam zaproponował kupić jedzenie, wezwać policję, powiadomić pomoc społeczną. Ale na słowo policja Kacper wzdrygnął się i wyszeptał z bólem:
Proszę, nie oddawajcie nas. Zabiorą Hanię
I w tej chwili Adam zrozumiał: nie może po prostu odejść.
W najbliższej kawiarni Kacper jadł łapczywie, a Adam ostrożnie nakarmił Hanię mieszanką kupioną w aptece obok. W jego sercu zaczynało budzić się coś dawno zapomnianego coś, co przez lata leżało pod lodową skorupą.
Wybrał numer asystentki:
Odwołaj wszystkie spotkania. Dzisiaj i jutro też.
Po jakimś czasie przyjechali policjanci Nowak i Kowalska. Standardowe pytania, rutynowe procedury. Kacper kurczowo ściskał dłoń Adama:
Nie oddasz nas do domu dziecka, prawda?
Sam nie spodziewał się tych słów:
Nie oddam. Obiecuję.
Na komisariacie zaczęły się formalności. Do sprawy włączyła się Barbara Zalewska dawna przyjaciółka i doświadczona pracownica socjalna. Dzięki niej wszystko załatwili gwałtownie tymczasowa opieka.
Tylko do czasu, aż znajdą mamę powtarzał Adam raczej sam sobie. Tylko na chwilę.
Zabrał dzieci do domu. W samochodzie panowała cisza jak w grobie. Kacper mocno trzymał siostrę, nie zadając pytań, tylko szepcząc jej coś czułego, uspokajającego, bliskiego.
Mieszkanie Adama powitało ich przestrzenią, miękkimi dywanami i panoramicznymi oknami z widokiem na całe miasto. Dla Kacpra było to jak bajka w jego życiu nigdy nie było tyle ciepła i bezpieczeństwa.
Sam Adam czuł się zagubiony. Nie miał pojęcia o mleku modyfikowanym, pieluchach czy dziecięcym harmonogramie. Potykał się o pieluszki, zapominał, kiedy karmić, kiedy kłaść spać.
Ale Kacper był przy nim. Cichy, uważny, czujny. Obserwował Adama jak nieznajomego, który w każdej chwili mógł zniknąć. Ale jednocześnie pomagał kołysał siostrę, nucił kołysankę, delikatnie układał ją do snu, jak tylko ci, którzy robili to wiele razy, potrafią.
Pewnego wieczoru Hania nie mogła zasnąć. Płakała, wierciła się w łóżeczku. Wtedy Kacper podszedł do niej, wziął na ręce i zaczął cicho nucić. Po kilku minutach dziewczynka już spokojnie spała.
Świetnie sobie z nią radzisz powiedział Adam, patrząc na to z ciepłem w sercu.
Musiałem się nauczyć odpowiedział po prostu chłopiec. Bez pretensji, bez skargi jak suchy fakt.
Wtedy zadzwonił telefon. Dzwoniła Barbara Zalewska.
Znaleźliśmy ich matkę. Żyje, ale jest w trakcie rehabilitacji uzależnienie, ciężki stan. jeżeli ukończy leczenie i udowodni, iż może się nimi zająć oddamy jej dzieci. W przeciwnym razie przejmie je państwo. Albo ty.
Adam zamilkł. Coś ścisnęło go w środku.
Możesz oficjalnie zostać opiekunem. Albo choćby adoptować. jeżeli naprawdę tego chcesz.
Nie był pewien, czy jest gotowy na ojcostwo. Ale wiedział jedno: nie chce ich stracić.
Tego wieczoru Kacper siedział w kącie salonu i rysował ołówkiem.
Co teraz z nami będzie? spytał, nie odrywając wzroku od kartki. Ale w jego głosie było wszystko strach, ból, nadzieja i lęk przed kolejnym porzuceniem.
Nie wiem odpowiedział szczerze Adam, siadając obok. Ale zrobię wszystko, żebyście byli bezpieczni.
Kacper chwilę milczał.
Znów nas zabiorą? Odejmą ci nas, ten dom?
Adam przytulił go. Mocno. Bez słów. Chciał, by ten uścisk powiedział wszystko: nie jesteś już sam. Nigdy więcej.
Nie oddam was. Obiecuję. Nigdy.
Właśnie wtedy zrozumiał: te dzieci nie były już przypadkowe. Stały się częścią niego.
Następnego ranka Adam zadzwonił do Barbary:
Chcę zostać ich oficjalnym opiekunem. Na stałe.
Proces okazał się trudny: kontrole, wywiady, wizyty w domu, niekończące się pytania. Ale Adam przez to wszystko przeszedł bo teraz miał prawdziwy cel. Dwa imiona: Kacper i Hania.
Gdy tymczasowa opieka przerodziła się w coś więcej, Adam postanowił się przeprowadzić. Kupił dom za miastem z ogrodem, przestrzenią, śpiewem ptaków o poranku i zapachem trawy po deszczu.
Kacper rozkwitał na jego oczach. Śmiał się, budował fortece z poduszek, czytał na głos, przynosił rysunki i dumnie wieszał je na lodówce. Żył naprawdę, swobodnie, bez strachu.
Pewnego wieczoru, układając chłopca do snu, Adam nakrył go kołdrą i delikatnie pogładził po włosach. Kacper spojrzał na niego z dołu i cicho powied
