Wygnałam teściową z domu i nie czuję wyrzutów sumienia, ani trochę.

Pozwólcie, iż opowiem wam historię, która do dziś wywołuje we mnie emocje. Niektórzy mogą mnie osądzić, inni zrozumieją. Ale najważniejsze, iż wreszcie o tym mówię. Mam trzydzieści lat i niedawno po raz pierwszy zostałam mamą — nie byle jaką, bo od razu bliźniaków! Córka Kinga i syn Kacper to dwa małe cuda, na które czekaliśmy z mężem z drżeniem serca. Dzieci stały się całym naszym światem, a wydawało się, iż nic nie jest w stanie zmącić tej radości.

Ale się myliłam. Bo w nasze życie wtargnął cień — moja teściowa. Kobieta, którą starałam się szanować, akceptować, znosić. ale w pewnym momencie przebrało się miarka.

Od pierwszych dni po porodzie rzucała zjadliwe uwagi, niby żartem, a w rzeczywistości pełne jadu. „Bliźniaki? — prychała. — W naszej rodzinie nigdy czegoś takiego nie było. A u was?” Odpowiadałam szczerze, iż u mnie też to pierwszy raz. Ale ona nie dawała za wygraną: „Dlaczego więc dzieci wcale nie są podobne do Jakuba? U nas zawsze sami chłopcy, a tu nagle dziewczynka. Dziwne.” Te słowa wżerały się w moją psychikę, budząc gniew, ból i zdumienie. Jak można wątpić we własne wnuki?

Jednak kulminacja nastąpiła tydzień temu. Szykowałyśmy się na spacer: ja ubierałam Kingę, ona Kacpra. Nagle wypaliła coś, od czego zamarłam:
— Chciałam ci od dawna powiedzieć… Kacper jest… zupełnie inny niż Jakub w jego wieku.

Nie wierzyłam własnym uszom. Najpierw wybuchnęłam nerwowym śmiechem, potem dodałam sarkastycznie:
— Ach, więc Jakub miał pewnie wszystko jak u dziewczynki.

Ale w środku gotował się we mnie wulkan. Przekroczyła granicę. Oskarżenie o zdradę — jeszcze bym znieśli. Ale dyskutowanie o anatomii siedmiomiesięcznego dziecka, podważanie ojcostwa mojego męża, i to z takim obrzydliwym podtekstem… Nie. Tego nie mogłam wybaczyć.

Nie krzyczałam. Podeszłam, zabrałam Kacpra, otworzyłam drzwi i powiedziałam:
— Wyjdź. I dopóki nie zrobisz testu na ojcostwo i nie przeprosisz — nie wracaj.

Próbowała protestować, rzucała słowami: „Nie masz prawa!”, ale już nie słuchałam. CzPo tamtym dniu w naszym domu zapanowała cisza, ale była to cisza pełna spokoju i godności.