Szary, zimowy poranek otulił Kraków mglistą zasłoną, jakby sama natura wstrzymała oddech w oczekiwaniu cudu. Niebo, zasnute ołowianymi chmurami, wisiało nisko nad ulicami, a mroźne powietrze skrzypiało pod butami przechodniów. Tego dnia, z pozoru zwyczajnego, miało się wydarzyć coś, co na zawsze zmieni życie kilku osób.
“Wstąpmy do kościoła” cicho zaproponowała Kinga, zwracając się do męża z ciepłym uśmiechem, w którym malowały się nadzieja i wdzięczność.
Wojciech spojrzał na nią z czułością, czując, jak serce ściska się z miłości do tej kobiety. Byli razem już dziewięć lat dziewięć lat walki, łez, nadziei i rozczarowań. Przez dziewięć lat marzyli o dziecku: o małych stopach biegających po mieszkaniu, o dziecięcym śmiechu, pierwszych słowach i drobnych rączkach wyciągniętych w ich stronę. Ale mimo wysiłków lekarzy, badań, zabiegów, a choćby terapii ich marzenie pozostawało nieosiągalne.
Kinga cierpiała niewyobrażalnie. Co miesiąc, gdy przychodziło kolejne rozczarowanie, zamykała się w sobie, chowała w łazience i cicho płakała, ściskając w dłoniach starą dziecięcą grzechotkę, kupioną jeszcze z nadzieją. “Kim ja jestem, skoro nie mogę urodzić?” szeptała, patrząc w lustro. “Po co przyszłam na ten świat, skoro nie potrafię dać życia?”
Wojciech wielokrotnie proponował adopcję. Mówił o domach dziecka, o dzieciach, które potrzebują miłości i opieki. Ale Kinga za każdym razem odpowiadała to samo: “To nie moje. To nie nasza krew. Chcę poczuć, jak rośnie we mnie, jak jego serce bije obok mojego.” Rozumiał ją, nie osądzał, tylko przytulał mocniej, próbując choć trochę ukoić jej ból.
Pewnego dnia przeczytała o cudzie o kobiecie, która po modlitwie w kościele zaszła w ciążę. Kinga po raz pierwszy od dawna poczuła promyk nadziei i postanowiła spróbować. Zaczęła odwiedzać mały kościół na obrzeżach miasta, stawiać świece, modlić się przed obrazem Matki Boskiej. Najpierw przychodziła z drżeniem, z nadzieją w oczach, później ze spokojem w duszy. I pewnego dnia, miesiąc po ostatniej modlitwie, lekarz z uśmiechem powiedział: “Gratuluję, jest pani w ciąży”.
To było jak grom z jasnego nieba. Szczęście przepełniało ich. Kinga płakała, śmiała się, obejmowała męża, nie wierząc w rzeczywistość tego, co się działo. A Wojciech stał obok, czując, jak po policzkach płyną łzy, i szeptał: “Dziękuję dziękuję Ci, Boże”.
Dziewczynka urodziła się zdrowa, z jasnymi oczami i dźwięcznym płaczem. Nazwali ją Zosią. Minął rok, ale Kinga wciąż chodziła do kościoła teraz nie z prośbą, ale z podziękowaniem. Co miesiąc przychodziła, stawiała świecę, modliła się za córkę, za męża, za wszystkich cierpiących.
“Dobrze, wstąpmy, kochanie” łagodnie odpowiedział Wojciech, włączając kierunkowskaz.
Zatrzymali się przed starą kościelną fasadą, pokrytą szronem. Kinga zarzuciła na głowę chustę nie dla mody, ale z szacunku dla świętego miejsca. Jej futro, podarowane przez męża na Nowy Rok, szeleściło przy każdym ruchu. Wysiadła z samochodu, a Wojciech został w środku. Wierzył w Boga, ale uważał, iż kościół to nie obowiązek, ale wewnętrzne powołanie. Tego dnia jego dusza była spokojna, więc postanowił poczekać.
Przez okno obserwował ludzi. Z kościoła wyszła kobieta w czerni czarna suknia, czarna chusta, pochylona głowa. Na twarzy błyszczały łzy. Przeżegnała się, otarła twarz i odeszła. Wojciech zrozumiał modliła się za zmarłego. Za nią wyszli młodzi rodzice z niemowlęciem na rękach. Uśmiechali się, szepcząc, dziękowali. Pewnie przyszli z tą samą nadzieją, z jaką kiedyś przychodziła Kinga.
Po chwili Wojciech wysiadł, wdychając mroźne powietrze. Nagle jego uwagę przykuła ławka przy kościele. Na ziemi siedział bezdomny długie, podarte palto, zniszczone buty, brudna czapka. Obok wózek ze szmatami i kocami. W ręce trzymał plastikowy kubek na datki.
Siedział cicho, nie prosił, nie narzucał się. Po prostu był. Wielu przechodziło obojętnie. Ktoś rzucił drobniaki, choćby nie patrząc. Tylko jedna kobieta zatrzymała się, wrzuciła banknot i poszła. Bezdomny ledwo się uśmiechnął, ale w tym uśmiechu nie było euforii tylko zmęczenie i wdzięczność.
Wojciech zastygł. Kiedyś, jak wielu, uważał, iż tacy ludzie sami są sobie winni. Ale po narodzinach Zosi coś się w nim zmienił
