W małej, zapomnianej wiosce nad brzegiem błotnistej rzeki rozegrała się historia, która wstrząsnęła całym lokalnym światem. Wszystko zaczęło się, gdy młoda matka, zmagająca się z biedą nie do zniesienia i poczuciem beznadziei, postanowiła porzucić swoje nowo narodzone dziecko. Włożyła je do wiklinowego koszyka i puściła z prądem rzeki. Był to akt desperacji, który miał pozostać tajemnicą nurtów ale los miał inne plany.
Ocalenie przyszło z najmniej spodziewanej strony w postaci bezpańskiego psa, który od miesięcy kręcił się koło wiejskiego targowiska. Świadkowie opowiadają, jak zwierzę, jakby wyczuwając niebezpieczeństwo, bez wahania wskoczyło do lodowatej wody. Walcząc z nurtem, dopadło koszyk i delikatnie uchwyciło go w zęby. Mieszkańcy, obserwujący to z daleka, sądzili, iż pies po prostu wyciągnie dziecko na brzeg.
Ale to, co się stało potem, wprawiło w osłupienie choćby najtwardszych: pies zaniósł koszyk pod najbliższy dom, szczekając tak głośno, aż wybiegła starsza kobieta emerytowana położna. Ta natychmiast rozpoznała oznaki wychłodzenia i zaczęła udzielać pomocy, podczas gdy inni wezwali pomoc.
Dziecko trafiło pod opiekę służb społecznych, a matka stanęła przed sądem za porzucenie. Pies zaś, dotąd traktowany jak zwykły włóczęga, stał się lokalną legendą. Mieszkańcy zbudowali mu budę, codziennie go dokarmiając i nazywając Strażnikiem Rzeki.
Ta historia każe zadać niewygodne pytania: dlaczego wspólnota pozwala, by bieda doprowadzała ludzi do tak strasznych decyzji? I co to mówi o nas, gdy bezdomne zwierzę okazuje więcej odwagi i odpowiedzialności niż niejeden człowiek? W końcu wioska zrozumiała, iż bohaterowie często przychodzą z najmniej oczekiwanej strony czasem w postaci istoty, która niczego nie prosi, a daje wszystko.
