W małej, zapomnianej wiosce nad wijącą się rzeką rozegrała się historia, która wstrząsnęła mieszkańcami do głębi. Z powodu skrajnej nędzy młoda matka, Zofia Nowak, w rozpaczy postanowiła porzucić swoje nowoczesne dziecko. Włożyła je do wiklinowego koszyka i puściła z prądem rzeki, sądząc, iż w ten sposób pozbędzie się problemu w milczeniu.
Los jednak miał inny plan na scenę wkroczył nieoczekiwany bohater, bezpański pies, który od miesięcy kręcił się przy wiejskim targu. Wyczuwając niebezpieczeństwo, bez wahania rzucił się w lodowatą wodę. Mimo silnego nurtu dopłynął do koszyka i delikatnie chwycił go zębami. Mieszkańcy, obserwujący to z brzegu, myśleli, iż pies po prostu wyciągnie dziecko na brzeg.
Ku zaskoczeniu wszystkich, zwierzę pobiegło z koszykiem do najbliższego domu, głośno szczekając, aż wybiegła starsza kobieta emerytowana położna, Jadwiga Kowalczyk. Natychmiast rozpoznała oznaki wychłodzenia i zaczęła udzielać pomocy, podczas gdy inni wezwali służby.
Dziecko trafiło pod opiekę, cudem unikając poważnych obrażeń. Zofia Nowak została zatrzymana i czeka ją proces za porzucenie dziecka. Tymczasem pies, dawniej ignorowany jako kolejny bezdomny kundel, stał się lokalnym bohaterem. Mieszkańcy zbudowali mu budę, codziennie go ludzie i nazwali Strażnikiem Rzeki.
Ta historia zmusza do refleksji: dlaczego społeczeństwo dopuszcza do takiej biedy, iż matka decyduje się na taki krok? I co to mówi o ludziach, gdy bezdomne zwierzę okazuje więcej odwagi i odpowiedzialności niż niejedna osoba? W końcu wioska zrozumiała, iż bohaterowie często przychodzą z najmniej oczekiwanej strony czasem w postaci istoty, która nie prosi o nic, a daje wszystko.
