Kiedy adoptowaliśmy Bobby’ego, pięcioletniego chłopca, który nie mówił ani słowa, myśleliśmy, iż czas i miłość uleczą jego rany. Jednak w dniu jego szóstych urodzin pięć wypowiedzianych przez niego słów zburzyło nasz świat: „Moi rodzice żyją.” To, co wydarzyło się potem, ujawniło prawdy, których nigdy się nie spodziewaliśmy.
Przez lata Jacob i ja zmagaliśmy się z problemem niepłodności. Po licznych leczeniach i rozczarowaniach zdecydowaliśmy się na adopcję. Ta decyzja zaprowadziła nas do Bobby’ego, zamyślonego chłopca, który jako niemowlę został porzucony. Kartka, którą przy nim znaleziono, twierdziła, iż jego rodzice nie żyją. Od chwili, gdy zobaczyliśmy go siedzącego samotnie w kącie sierocińca, wiedzieliśmy, iż to właśnie on jest naszym przeznaczeniem.
Bobby był nieśmiały i wycofany, a jego wielkie oczy cicho obserwowały wszystko wokół. Mimo naszych starań, aby okazać mu miłość i zapewnić bezpieczeństwo, przez wiele miesięcy nie wypowiedział ani jednego słowa. Aż w końcu, w dniu swoich szóstych urodzin, przerwał milczenie: „Moi rodzice żyją.”
Zaskoczeni i zdezorientowani zwróciliśmy się do dyrektorki sierocińca, by uzyskać odpowiedzi. Niechętnie przyznała, iż biologiczni rodzice Bobby’ego rzeczywiście żyją. Byli zamożni, ale nie chcieli zajmować się chorym dzieckiem. Wymyślili historię o jego śmierci i zapłacili, by prawda została ukryta. Bobby podsłuchał strzępki tej historii, przebywając w sierocińcu.
Chcąc uszanować jego życzenie, zorganizowaliśmy spotkanie z biologicznymi rodzicami. Ich początkowy szok gwałtownie zamienił się w niezdarne wyjaśnienia. „Myśleliśmy, iż ktoś inny może zapewnić mu lepsze życie” – powiedzieli. Ale ich słowa nie brzmiały szczerze. Bobby, trzymając mnie za rękę, spojrzał na nich i powiedział: „Myślę, iż choćby nie próbowaliście.”
Potem odwrócił się do mnie i powiedział: „Chcę zostać z tobą i tatą.”
W tym momencie więź między nami stała się silniejsza niż kiedykolwiek wcześniej. Bobby nie był już tylko chłopcem, którego adoptowaliśmy; był naszym synem. Po tym dniu zaczął rozkwitać, a jego śmiech wypełniał nasz dom, gdy jego zaufanie do nas rosło.
Bobby nauczył nas, iż to miłość, a nie więzy biologiczne, tworzą rodzinę. Za każdym razem, gdy nazywał nas „mamą” i „tatą,” wiedzieliśmy, iż nasza rodzina jest wreszcie kompletna.
