Zaszedłem w związek małżeński w wieku osiemnastu lat. Mój mąż był o dwadzieścia lat starszy, a to właśnie ta różnica wieku mnie przyciągała.

Wiedziałam, iż mam zaledwie osiemnaście lat, kiedy wzięłam ślub. Mój mąż był o dwadzieścia lat starszy; właśnie ta różnica wieku przyciągała mnie. Był dojrzały, odpowiedzialny i dawał mi poczucie bezpieczeństwa, którego tak bardzo potrzebowałam. Niedługo potem urodziła się nasza córka, a nieco później syn. Nasze życie wydawało się spokojne i stabilne, a dzięki jego wsparciu udało mi się ukończyć naukę coś, o czym wcześniej nie mogłam choćby marzyć. Czułam dumę z tego, co razem osiągnęliśmy. Jednak pewnego dnia wszystko się zmieniło.
Gdy nasz syn miał trzy lata, mąż powiedział, iż wyjedzie na kilka dni. Nie podejrzewałam niczego, zawsze ufałam jego słowom. Zamiast wrócić, po prostu zniknął. Nie zostawił choćby notatki. Próbowałam dzwonić, ale telefon był wyłączony. Dni przerodziły się w tygodnie, tygodnie w miesiące i powoli zrozumiałam, iż nie wróci.
Na początku czułam się zupełnie zagubiona. Płakałam nocami, nie wiedząc, jak poradzę sobie sama z dwójką dzieci. Nie miałam nikogo, kto mógłby ich podopieczyć, więc nie mogłam podjąć pracy. Alimenty, które płacił mój mąż, były skromne, ledwie wystarczały na niezbędne rzeczy. Musiałam oszczędzać przy każdym wydatku, a czasem nie mieliśmy choćby co jeść. Kiedy mój syn dostał miejsce w przedszkolu, udało mi się znaleźć zatrudnienie. To nie było proste, ale stopniowo odzyskiwałam kontrolę nad życiem.
Pewnego dnia, zupełnie niespodziewanie, mąż wrócił. Stał w drzwiach z bukietem kwiatów i przepraszał. Twierdził, iż popełnił błąd, iż rozumie, jak bardzo nas kocha, i iż chce wrócić do rodziny. Gdy spojrzałam mu w oczy, poczułam złość i rozczarowanie. Powiedziałam mu wprost: Nauczyliśmy się żyć bez ciebie. Ani razu nie myślałeś o dzieciach, kiedy ich nie było. A teraz wracasz z przeprosinami? Odejdź i już nigdy nie wracaj do naszego życia. Zobaczyłam, jak jego twarz zmienia się z nadziei w gorycz, ale nie żałowałam swoich słów.
Miesiąc później otrzymałam wezwanie sądowe. Mąż postanowił walczyć o opiekę nad dziećmi. Próbował mnie zdyskredytować, twierdził, iż jest lepszym ojcem, ale sąd nie uwierzył w jego argumenty. Wszystkie fakty stały po mojej stronie, a dzieci zostały ze mną. Dopiero pół roku później dowiedziałam się, co skłoniło go do powrotu. Okazało się, iż jego ojciec sporządził testament, w którym spadek miał trafić do naszych dzieci. Mąż myślał, iż pojednanie ze mną da mu kontrolę nad majątkiem. Nie poszło tak. Został bez niczego.
Choć ten rozdział mojego życia już się zamknął, wciąż pamiętam te trudne dni. Przypominam sobie, jak musiałam dzielić chleb z dziećmi i głodować, by mogły one zjeść. Te doświadczenia nauczyły mnie, iż jestem silniejsza, niż sądziłam, i iż potrafię przetrwać wszystko. Dziś patrzę w przeszłość bez urazy, ale z lekcją, którą zabiorę ze sobą na przyszłość.