Rozbite marzenia, odzyskana nadzieja: jak straciłem i znów odnalazłem miłość
Zawsze byłem człowiekiem emocjonalnym. Zakochiwany łatwo, porywczy, kierujący się sercem, nie rozumem. Czasem to mi się odbijało czkawką, a jeden taki błąd omal nie kosztował mnie najcenniejszej rzeczy w życiu miłości.
Ta historia zaczęła się niewinnie od imprezy w górach, na urodzinach przyjaciela. Zabawa była szalona: muzyka, wino, rozmowy do białego rana. Zupełnie jak za młodych lat, kiedy świat wydaje się beztroski, a żyje się chwilą. W pewnym momencie źle się poczułem za dużo szampana, za mało snu, za głośna muzyka. Pamiętam tylko, iż ktoś otulił mnie kocem i położył na kanapie.
Rano obudziłem się z bólem głowy, ale gdy zszedłem do kuchni, zobaczyłem ją. Niebieskooką, z lekkim uśmiechem i kubkiem kawy w dłoniach. To ona się mną zaopiekowała tej nocy. I nagle między nami pojawiło się coś ciche porozumienie, drżenie. Spędziliśmy razem dzień, wędrując po górach, śmiejąc się, dotykając się przypadkiem. A potem, tam, wśród wzgórz i nieba, był pocałunek pełen ciszy, wiatru i czegoś, co wydawało się niemal przeznaczeniem.
Nie mówiliśmy o przyszłości to wydawało się zbędne. Po prostu byliśmy razem. Ale niedługo wróciła rzeczywistość, a wraz z nią Kinga.
Poznałem ją kilka miesięcy przed wyjazdem w góry. Była dojrzała, stabilna, pewna siebie. Pracowała w korporacji, zawsze elegancka, mówiła rozsądne rzeczy. Jej miłość nie była pożarem, ale ciepłem. Z nią czułem się dorosły, bezpieczny. Dawała mi pewność, której wtedy tak potrzebowałem.
I tak utknąłem pomiędzy dwoma światami dziką, emocjonalną nieznajomą a spokojnym, rozsądnym uczuciem do Kingi. Miotałem się, nie mogąc podjąć decyzji, aż nagle dowiedziałem się, iż zostanę ojcem.
Nie byłem pewien, kto jest matką. To nie było straszne, ale bolesne. Kinga w tych dniach stała się inna zamknięta w sobie, jakby gasła. Pewnego dnia przyszła do mnie z różami i pożegnaniem.
Przepraszam powiedziała muszę odejść. Są powody, o których nie wiesz, ale są ważne.
Nie odważyłem się wtedy powiedzieć o dziecku. Tylko skinąłem głową. Umówiliśmy się na spotkanie za miesiąc, ale zniknęła. Zostałem sam z myślami, niepokojem i dzieckiem, które miało przyjść na świat.
Tymczasem niebieskooka coraz bardziej rozczarowywała. Pewnego dnia rozmawialiśmy o dzieciach, a ona z przekąsem stwierdziła, iż rodzina to kulka u nogi, a dzieci przeszkoda. Usłyszałem w tym obcą osobę i zrozumiałem: namiętność oślepia, ale nie daje oparcia. Odszedłem bez awantur, po prostu poszedłem swoją drogą.
Po miesiącu jednak spotkałem się z Kingą. Chciałem jej wszystko wyznać. Ale była zimna, powściągliwa.
Odchodzę na zawsze powiedziała bo nie mogę dać ci tego, na co zasługujesz. Żegnaj.
Nie powiedziałem jej o dziecku. W jej głosie była ból, ale też zamknięta brama. Postanowiłem: wychowam je sam. To będzie mój wybór. Tak też zrobiłem.
Nadia urodziła się o świcie. Imię przyszło samo bo w niej była cała moja wiara, cała siła, cała miłość, której nie zdążyłem dać Kindze.
W dzień wyjścia ze szpitala dostałem paczkę z rzeczami dla dziecka. W środku była kartka: Wiem. I jeżeli pozwolisz, chcę być blisko. To była ona. Kinga.
Wstałem, drżąc, podszedłem do okna i zobaczyłem ją na dole. Patrzyła w górę, a w jej oczach było to, czego szukałem całe życie przebaczenie, akceptacja, miłość.
Później opowiedziała mi wszystko. Jej odejście podyktowane było strachem strachem, iż nie może mieć dzieci. Wiedziała o tym od dawna, ale to ukrywała. Gdy dowiedziała się o moim dziecku, uznała, iż musi mnie puścić, abym miał szansę na pełną rodzinę. Ale gdy przypadkiem spotkała mojego kumpla, ten wyjawił jej prawdę. Zrozumiała, iż wciąż mnie kocha. I iż to może być przeznaczenie.
Nigdy więcej nie rozmawialiśmy o moim błędzie. Przyjęła Nadzię jak swoją córkę. A ona wyrosła w miłości, nie wiedząc, iż między jej rodzicami stały kiedyś nieufność i lęk. Ja i Kinga nauczyliśmy się żyć od nowa bez tajemnic, bez gier. Nauczyliśmy się słuchać i wybaczać.
Dziś patrzę wstecz i wiem: czasem najgorsze błędy prowadzą do najlepszych rozwiązań. Najważniejsze, by mieć odwagę zrobić krok naprzód. I nie puścić tych, których kochasz.
