Płacz dziecka przebił się przez ciasną kabinę samolotu, przenikliwy i nieustający. Kilka osób odwróciło głowy, inni westchnęli głośno lub niespokojnie przesunęli się na swoich miejscach. Fluorescencyjne światła nad głowami brzęczały, a zastałe powietrze wydawało się duszne.
Katarzyna Nowak przytuliła mocniej swoją sześciomiesięczną córeczkę, Zosię. Ramiona bolały ją od zmęczenia, w głowie pulsował ból, a wyczerpanie zamgliło jej wzrok. „Proszę, kochanie… po prostu zaśnij”, szepnęła, delikatnie kołysząc dziewczynkę.
Znajdowały się w klasie ekonomicznej nocnego lotu z Krakowa do Gdańska. Tanie siedzenia zdawały się jeszcze bardziej zmniejszać, gdy płacz Zosi odbijał się od ścian. Katarzyna już kilkakrotnie przeprosiła wszystkich w zasięgu słuchu.
Nie spała od dwóch dni — nie od czasu, gdy pracowała podwójne zmiany w barze, ledwo zarabiając na tyle, by opłacić ten lot. Bilet samolotowy pochłonął jej oszczędności, ale za dwa dni była ślubem jej siostry. Mimo rosnącego między nimi dystansu, Katarzyna nie mogła tego przegapić. Musiała tam być, by udowodnić, iż nie porzuciła rodziny.
Mając zaledwie 23 lata, wyglądała na starszą. Ostatni rok odcisnął na niej piętno: długie godziny pracy, opuszczone posiłki, noce spędzone na chodzeniu po mieszkaniu z ząbkującym dzieckiem. Jej kiedyś błyszczące oczy przygasły od zmęczenia i lęku o przyszłość.
Od dnia, gdy jej chłopak zniknął, dowiedziawszy się o ciąży, była zdana tylko na siebie. Każda pielucha, każda butelka, każdy czynsz — wszystko opłacała z pensji kelnerki. Jej mieszkanie miało odpadający tynk, cieknący kran i sąsiadów, z którymi nigdy nie zamieniła słowa. Nie miała żadnej poduszki bezpieczeństwa. Tylko determinację.
Obok pojawiła się stewardesa, jej głos był spięty i poirytowany.
„Proszę pani, inni pasażerowie próbują spać. Czy mogłaby pani uciszyć dziecko?”
Katarzyna podniosła wzrok, oczy piekące od łez. „Staramy się”, odpowiedziała cicho, głos jej się załamał. „Zwykle tak nie płacze… to po prostu były ciężkie dni.”
Płacz Zosi tylko się nasilił, a Katarzyna czuła, jak dziesiątki oczu wpatrują się w nią. Telefony zostały uniesione — niektóre dyskretnie, inne bez skrępowania. W piersi zrodził się strach.
Już widziała ten filmik w mediach społecznościowych: „Najgorsza pasażerka” albo „Nie zabieraj dzieci w podróż”. Policzki zapłonęły jej od wstydu.
Mężczyzna z przeciwnej strony mruknął: „Powinna zostać w domu”.
Łzy napłynęły Katarzynie do oczu. Zostałaby, gdyby jej stara Fiat nie padła trzy tygodnie temu. Ten lot był ostatnią deską ratunku — i kosztował ją czynsz.
Gdy już miała wstać i schronić się w toalecie, by wypłakać się w samotności, spokojny męski głos obok przerwał hałas.
„Może ja spróbuję?”
Katarzyna odwróciła się zaskoczona.
Obok niej siedział mężczyzna w granatowym garniturze, około trzydziestki, o ostrych rysach twarzy złagodzonych życzliwym spojrzeniem. Wyglądał zupełnie nie na miejscu w klasie ekonomicznej, jak ktoś przyzwyczajony do apartamentów i sal konferencyjnych. Uśmiechnął się delikatnie, ręce spoczywające na kolanach.
„Mam siostrę z dziećmi — pomagałem im, gdy byli mali”, powiedział. „Czasem nowa twarz uspokaja. Mogę spróbować?”
Katarzyna zawahała się. Nie ufała obcym — szczególnie z Zosią. Ale była już poza granicami desperacji. W końcu skinęła głową i ostrożnie podała córeczkę nieznajomemu.
To, co stało się potem, wydawało się magiczne.
W ciągu sekund, gdy Zosia przytuliła się do piersi mężczyzny, przestała płakać. Jej malutkie ciałko rozluźniło się, gdy kołysał ją delikatnie, nucąc cichą melodię. Katarzyna patrzyła w osłupieniu, usta lekko otwarte.
„Nie wiem, jak pan to zrobił”, szepnęła.
Mężczyzna się roześmiał. „To kwestia wprawy”, odparł, mrugając. „A może to przez garnitur.”
Napięcie w kabinie opadło. Pasażerowie wrócili do czytania, słuchania muzyki, snu. Stewardesy odetchnęły z ulgą. Po raz pierwszy od godzin Katarzyna poczuła, iż może złapać oddech.
„Jestem Katarzyna”, powiedziała, powstrzymując wdzięczne łzy. „A to Zosia.”
„Jakub”, odpowiedział. „Miło mi was poznać.”
Sięgnęła po córeczkę, ale Jakub delikatnie ją powstrzymał.
„Wygląda pani, jakby nie spała od dni”, powiedział cicho. „Odpocznij. Ja się nią zajmę.”
Znów się zawahała, ale ciepło w jego głowie rozbroiło ją. Powoli opadła na siedzenie — i niepostrzeżenie jej głowa osunęła się na jego ramię. Zasnęła w ciągu minut.
Nie wiedziała, iż Jakub Kowalski nie był tylko życzliwym nieznajomym — był prezesem Fundacji Kowalskiego, jednej z największych organizacji charytatywnych w kraju.
A ten lot miał zmienić wszystko.
Godziny później Katarzyna poruszyła się, sztywna od snu. Przetarła oczy, zdezorientowana, zanim zorientowała się, gdzie jest — i na kim się opiera.
„O nie — tak mi przykro!” wykrztusiła, gwałtownie się prostując.
Jakub odwrócił się do niej z uśmiechem. Zosia wciąż spała w jego ramionach, malutka piąstka zaciśnięta na jego krawacie.
„Nie ma za co przepraszać”, odparł. „Obie potrzebowałyście odpoczynku.”
Wyszli razem z samolotu, kierując się do hali bagażowej. Katarzyna otworzyła się, opowiadając o swoim życiu: jak została sama, gdy jej chłopak odszedł, jak każda złotówka musiała wystarczyć. Jak czasem rezygnowała z jedzenia, by Zosia miała, czego potrzebuje.
Jakub słuchał w milczeniu, jego twarz łagodna ze zrozumieniem.
„Mam na zewnątrz samochód”, powiedział, gdy wyszli z terminalu. „Niech pani pozwoli, iż zawiozę do hotelu.”
Katarzyna zawahała się. „To tylko gościniec niedaleko lotniska”, wyznała, zawstydzona.
Jakub zmarszczył brwi. „Tamta okolica nie jest bezpieczna. Zarezerwowałem apartament w hotelu w centrum. Dlaczego by pani nie skorzystała?”
DumaKatarzyna spojrzała mu w oczy, widząc w nich tylko szczerość, i w końcu skinęła głową, czując, iż po raz pierwszy od dawna los się do niej uśmiechnął.
