ZNALAZŁEM DZIECKO PRZY TORACH KOLEJOWYCH I WYCHOWAŁEM JAK WŁASNE – 25 LAT PÓŹNIEJ, JEJ PRZESZŁOŚĆ ZAPUKAŁA DO DRZWI

No mogłam uwierzyć własnym uszom, gdy usłyszałam ten dźwięk.
Zamarłam w pół kroku, już prawie na peronie, gdy słaby płacz przeciął zimową ciszę. Ostry wiatr lutowy szarpał moim płaszczem, szczypał w policzki, a w jego wyciu ledwo dało się wychwycić cichutkie, uporczywe kwilenie.

Dźwięk dochodził znad torów. Obróciłam się w stronę starej, opuszczonej nastawni, ledwo widocznej w śnieżnej zawiei. Przy szynach leżała ciemna zawiniątko.

Ostrożnie podeszłam bliżej. Brudny, wytarty kocyk otulał malutkie ciałko. Z jego środka wystawała drobna rączka, zaczerwieniona od zimna.

— Boże… — szepnęłam, czując, jak serce wali mi jak młot.

Padłam na kolana i podniosłam ją. Niemowlę. Dziewczynka. Nie więcej niż rok, może mniej. Jej usta były sine, a płacz tak słaby, jakby nie miała już sił się bać.

Przytuliłam ją do piersi, rozchyliłam płaszcz, by osłonić ją przed mrozem, i pobiegłam — ile sił w nogach — do wsi. Do Marianny Nowak, naszej jedynej pielęgniarki.

— Kasia, co u licha…? — Marianna spojrzała na zawiniątko w moich ramionach i oniemiała.

— Znalazłam ją przy torach. Zamarzała.

Marianna delikatnie wzięła dziecko, badając je. — Zimna… ale żyje. Dzięki Bogu.

— Trzeba powiadomić policję — dodała, sięgając po telefon.

Zatrzymałam ją. — Wyślą ją do domu dziecka. Nie przeżyje tej drogi.

Marianna zawahała się, po czym otworzyła szafkę. — Masz. Zostało mi trochę mleka po wnuczce. Na razie wystarczy. Ale Kasia… co zamierzasz zrobić?

Spojrzałam na malutką twarz wtuloną w mój sweter, jej oddech ciepły na mojej skórze. Przestała płakać.

— Wychowam ją — powiedziałam cicho. — Nie ma innego wyjścia.

Szeptaki zaczęły się niemal natychmiast.

— Ma trzydzieść pięć lat, sama, bez męża — i teraz zbiera porzucone dzieci?

Niech sobie gadają. Nigdy nie przejmowałam się plotkami. Dzięki znajomym w urzędzie załatwiłam papiery. Nie znaleźli żadnych krewnych. Nikt nie zgłosił zaginięcia dziecka.

Nazwałam ją Zosia.

Ten pierwszy rok był najtrudniejszy. Nieprzespane noce. Gorączki. Ząbkowanie. Kołysałam ją, uspokajałam, śpiewałam kołysanki, które ledwo pamiętałam z własnego dzieciństwa.

— Ma! — powiedziała pewnego ranka, mając dziesięć miesięcy, wyciągając do mnie rączki.

Łzy popłynęły mi po policzkach. Po tylu latach samotności — tylko ja i mój cichy domek — byłam czyjąś mamą.

W wieku dwóch lat była żywiołem. Goniła kota, ciągnęła firanki, wszystko ją ciekawiło. W trzy lata rozpoznawała wszystkie litery w książeczkach. W cztery snuła już całe historie.

— To dziecko jest wyjątkowe — mówiła sąsiadka Grażyna, kręcąc głową ze zdumieniem. — Nie wiem, jak to robisz.

— To nie ja — uśmiechałam się. — Ona po prostu ma w sobie iskrę.

W piątym roku życia zaczęłam łapać okazje, by zawieźć ją do przedszkola w sąsiednim mieście. Nauczyciele byli w szoku.

— Czyta lepiej niż większość siedmiolatków — mówili mi.

Gdy poszła do szkoły, nosiła długie kasztanowe warkocze przewiązane wstążkami. Układałam je idealnie każdego ranka. Nie opuściłam ani jednego zebrania. Nauczyciele nieustannie ją chwalili.

— Pani Kowalska — powiedziała mi raz jedna z nich — Zosia to uczeń, o jakim marzymy. Daleko zajdzie.

Czułam, jak rozpiera mnie duma. Moja córka.

Wyrosła na pełną gracji, piękną młodą kobietę. Wysoką, pewną siebie, z niebieskimi, pełnymi determinacji oczami. Wygrywała konkursy ortograficzne, matematyczne, choćby regionalne targi naukowe. Każdy w mieście znał jej imię.

Pewnego wieczoru, w drugiej klasie liceum, wróciła do domu i oznajmiła: — Mamo, chcę być lekarzem.

Mrugnęłam. — To wspaniale, kochanie. Ale jak sobie poradzimy z kosztami studiów? Z mieszkaniem w mieście?

— Dostanę stypendium — powiedziała, jej oczy błyszczały. — Jakoś to ogarnę. Obiecuję.

I dotrzymała słowa.

Gdy dostała list z akceptacją na akademię medyczną, płakałam dwa dni. Ze szczęścia i strachu. Opuszczała mnie po raz pierwszy.

— Nie płacz, mamo — mówiła na dworcu, ściskając moją dłoń. — Będę przyjeżdżać co weekend.

Oczywiście nie mogła. Miasto ją wchłonęło. Zajęcia, laboratoria, egzaminy. Najpierw przyjeżdżała raz w miesiącu. Potem raz na dwa, trzy. Ale dzwoniła każdego wieczoru, bez wyjątku.

— Mamo! Zdałam anatomię na piątkę!
— Mamo! Dzisiaj w czasie praktyk odbieraliśmy poród!

Za każdym razem uśmiechałam się, słuchając jej opowieści.

W trzecim roku zadzwoniła z nową ekscytacją.

— Poznałam kogoś — wyznała nieśmiało.

Miał na imię Tomek. Też studiował medycynę. Przywiózł ją raz na święta — wysoki, grzeczny, o spokojnym głosie i życzliwych oczach. Podziękował za obiad i pomógł sprzątnąć stół, nie trzeba było go prosić.

— Dobrze go wybrałaś — szepnęłam do Zosi, gdy zmywałyśmy naczynia.

— Wiem, co? — uśmiechnęła się promiennie. — I nie martw się, przez cały czas mam najlepsze oceny.

Po studiach zaczęła staż. Pediatria, oczywiście.

— Ty mnie uratowałaś — powiedziała. — Teraz ja chcę ratować inne dzieci.

Nie przyjeżdżała już tak często. Rozumiałam. Miała swoje życie. Ale zachowywałam każde zdjęcie, każdą historię o jej małych pacjentach.

Aż pewnego czwartkowego wieczoru zadzwonił telefon.

— Mamo… mogę jutro przyjechać? — Jej głos był cichy. Niespokojny. — Muszę z tobą porozmawiać.

Serce zaczęło mi walić. — Oczywiście, kochanie. Wszystko w porządku?

Następnego popołudnia przyjechała sama. Bez uśmiechu. Bez iskry w oczach.

— Co się stało? — zapytałam, przyciągając ją do siebie.

Usiadła, splatając dłonie. — Do szpitala przyszli ludzie. Kobieta i mężczyzna. Pytali… o mnie.

— Jak to? — zmarsz— Powiedzieli, iż są moją ciotką i wujkiem, iż ich siostrzenica zaginęła dwadzieścia pięć lat temu… i mam ich DNA, fotografie, wszystko jest prawdą.