Gdy Wojciech dotarł do szpitala, serce waliło mu jak młot. W dłoni ściskał wiązkę balonów z napisem Witajcie w domu, a na tylnym siedzeniu samochodu leżał miękki koc, w który miał owinąć swoje córeczki. Jego żona, Bogusia, przeszła ciążę z niezwykłą odwagą, a po miesiącach niepewności nadszedł wreszcie ten dzień, który miał rozpocząć ich życie we czwórkę.
Lecz nagle wszystko runęło.
Wszedł na salę i zobaczył noworodki kołysane przez pielęgniarkę ale Bogusi nie było. Ani śladu. Ani torby, ani telefonu. Tylko kartka na szafce nocnej:
*Wybacz. Zajmij się nimi. Zapytaj matkę, co mi zrobiła.*
Świat Wojciecha rozpadł się na kawałki. Instynktownie wziął dziewczynki na ręce malutkie, kruche, pachnące mlekiem i czymś głęboko znajomym. Nie wiedział, co robić. Stał jak skamieniały, krzycząc w środku.
Bogusia zniknęła.
Pobiegł do pielęgniarek, domagając się wyjaśnień. Wzruszyły ramionami powiedziały, iż wyszła sama rano, twierdząc, iż wszystko ustaliła z mężem. Nikt nie zauważył niczego dziwnego.
Wojciech zabrał dziewczynki do domu, do nowego pokoju, pachnącego czystością i wanilią, ale jego serce wciąż ściskał ból.
W drzwiach czekała na niego matka, pani Zofia, z uśmiechem i zapiekanką ziemniaczaną w dłoniach.
*Wreszcie moje wnuczki są w domu!* zawołała radośnie. *Jak się czuje Bogusia?*
Wojciech podał jej kartkę. Z matczynej twarzy zniknęły kolory.
*Co jej zrobiłaś?* spytał ochrypłym głosem.
Próbowała się tłumaczyć. Mówiła, iż chciała tylko porozmawiać, ostrzec synową, by była dobrą żoną, chronić syna przed kłopotami. Puste słowa.
Tej nocy Wojciech zamknął drzwi przed matką. Nie krzyczał. Tylko spojrzał na córeczki i walczył, by nie oszaleć.
Gdy je kołysał, przypominał sobie, jak Bogusia marzyła o macierzyństwie, jak wybierała imiona Zosia i Hania jak głaskała brzuch, myśląc, iż on śpi.
Sprzątając jej szafę, znalazł kolejną kartkę. Adresowaną do jego matki.
*Nigdy mnie nie zaakceptuje. Nie wiem już, co zrobić, by być ‘wystarczająco dobrą. jeżeli chce pani, żebym zniknęła zniknę. Ale niech pani syn wie: odeszłam, bo pani odebrała mi wiarę w siebie. Już nie mogę*
Wojciech czytał i odczytywał. Potem wszedł do pokoju córek, usiadł przy łóżeczku i zapłakał. W ciszy.
Zaczął jej szukać. Dzwonił do przyjaciół, pytał znajomych. Odpowiedzi były zawsze takie same: *Czuła się w twoim domu jak obca.* *Mówiła, iż kochasz matkę bardziej niż ją.* *Bała się zostać sama ale jeszcze bardziej bała się zostać z tobą.*
MijA gdy drzwi otworzyły się ponownie rok później, w progu stała Bogusia bledsza, ale z iskrą nadziei w oczach, gotowa na nowy początek.
