Gdy Wojciech przyjechał do szpitala po żonę i nowo narodzone bliźniaczki, serce waliło mu jak młot. W dłoniach ściskał wiązkę balonów z napisem Witamy w domu, a na tylnym siedzeniu samochodu leżał miękki koc, w który miały być owinięte maluszki. Jego żona, Kinga, przeszła ciążę z ogromną odwagą, a po długich miesiącach niepewności nadszedł wreszcie dzień, który miał zacząć ich życie we czwórkę.
Ale świat rozpadł się w jednej chwili.
Gdy wszedł na salę, zobaczył noworodki trzymane przez pielęgniarkę, ale Kingi nigdzie nie było. Żadnego śladu ani torby, ani telefonu. Tylko kartka na nocnej szafce:
*Wybacz. Zajmij się nimi. Zapytaj swoją matkę, co mi zrobiła.*
Wojciechowi zawaliło się wszystko. Instynktownie wziął córeczki malutkie, delikatne, pachnące mlekiem i czymś tak swojskim, iż aż ściskało za gardło. Nie wiedział, co robić. Stał jak zamurowany, podczas gdy w środku krzyczał.
Kinga odeszła.
Rzucił się do pielęgniarek, żądając wyjaśnień. Wzruszyły ramionami powiedziały, iż wyszła sama, rano, twierdząc, iż wszystko uzgodnione z mężem. Nikt nie podejrzewał niczego.
Zabrał dziewczynki do domu, do nowego pokoju pachnącego świeżością i wanilią, ale w sercu czuł tylko ciężar.
W drzwiach czekała na niego matka, pani Barbara, z uśmiechem i zapiekanką ziemniaczaną w rękach.
*W końcu moje wnuczki!* zawołała radośnie. *Jak się czuje Kinga?*
Wojciech podał jej kartkę. Kolor zniknął z twarzy matki.
*Co jej zrobiłaś?* zapytał ochrypłym głosem.
Próbowała się tłumaczyć. Mówiła, iż tylko chciała porozmawiać, ostrzec synową, by była dobrą żoną, uchronić syna przed kłopotami. Puste słowa.
Tej nocy Wojciech zamknął drzwi przed matką. Nie krzyczał. Tylko patrzył na córki i walczył, żeby nie oszaleć.
Gdy je kołysał, przypominał sobie, jak Kinga marzyła o macierzyństwie, jak wybierała imiona Zosia i Hania jak głaskała brzuch, myśląc, iż on śpi.
Sprzątając jej rzeczy, znalazł drugi list. Kartkę skierowaną do jego matki.
*Nigdy mnie nie zaakceptuje. Nie wiem już, co zrobić, żeby być wystarczająco dobrą. jeżeli chce, żebym zniknęła zniknęłam. Ale niech pani syn wie: odeszłam, bo pani odebrała mi wiarę w siebie. Nie wytrzymałam już*
Czytał raz, drugi, trzeci. Potem wszedł do pokoju dziewczynek, usiadł przy łóżeczku i płakał. W ciszy.
Zaczął jej szukać. Dzwonił do przyjaciółek, pytał znajomych. Wszędzie słyszał to samo: *Czuła się w twoim domu jak intruz.* *Mówiła, iż kochasz matkę bardziej niż ją.* *Bała się zostać sama ale jeszcze bardziej bała się zostać z tobą.*
Mijali miesiące. Wojciech nauczył się być ojcem. Zmieniał pieluchy, gotował mleko, zasypiał w ubraniu. I czekał.
Aż pewnego dnia, gdy córeczki kończyły rok, ktoś zapukał do drzwi.
To była Kinga. Ta sama, ale inna. Chudsza, z oczami pełnymi bólu, ale i nadziei. W rękach trzymała torbę z zabawkami.
*Wybacz* szepnęła.
Wojciech nie odpowiedział. Przytulił ją mocno. Nie jak zraniony mąż, ale jak człowiek, któremu wciąż brakowało połowy serca.
Później, siedząc na podłodze pokoju córek, Kinga opowiedziała wszystko. Depresję poporodową. Ostre słowa teściowej. Czas spędzony u przyjaciółki w Krakowie, terapię, listy pisane i nigdy niewysłane.
*Nigdy nie chciałam odejść.* łkała. *Tylko nie wiedziałam, jak zostać.*
Wojciech ujął jej dłoń.
*Teraz zrobimy to inaczej. Razem.*
I zaczęli od nowa. Od nieprzespanych nocy po pierwsze ząbki i słowa. Bez pani Barbary. Próbowała wrócić, błagała o przebaczenie, ale Wojciech nie pozwolił, by ktokolwiek zniszczył jego rodzinę po raz drugi.
Rany się zabliźniły. I może miłość nie polega na perfekcyjnych rodzinach czy małżeństwach bez skazy. Tylko na tym, kto zostaje, gdy wszystko się wali. Kto wraca. Kto wybacza.
