Wypisano mnie ze szpitala, mówiąc dzieciom, iż nie mogę żyć sama: czekała mnie okrutna lekcja.
W cichej wsi na Podlasiu, gdzie stare drewniane domy wciąż trzymają w sobie ciepło rodzinnych wspomnień, moje życie – pełne poświęceń dla dzieci – obróciło się w zdradę. Ja, Stanisława, oddałam wszystko synowi i córce, ale gdy trafiłam na szpitalne łóżko, poznałam gorzką prawdę: ci, dla których żyłam, odwrócili się ode mnie. Ta lekcja rozbiła mi serce, ale pokazała, kto naprawdę mnie docenia.
Patrząc wstecz, zadaję sobie pytanie: czy byłam dobrą matką? Czy to moje błędy sprawiły, iż dzieci stały się tak obojętne? Wychowywałam ich sama po śmierci męża. Synowi, Krzysztofowi, były ledwie trzy miesiące, gdy jego ojciec odszedł, a córce, Bogumile – pięć lat. Pracowałam do upadłego, łapałam każdą dodatkową robotę, by ich wykarmić. Nigdy nie pozwoliłam sobie na słabość – wiedziałam, iż nikt poza mną nie zatroszczy się o moją rodzinę.
Dałam dzieciom wszystko, co mogłam. Bogumiła i Krzysztof skończyli studia, znaleźli dobrze płatną pracę. Dopóki starczało mi zdrowia, opiekowałam się wnukami – Wojtkiem, synem Bogumiły, i Dominikiem, synem Krzysztofa. Kupowałam im prezenty, dawałam pieniędzy, odbierałam ze szkoły, a latem zabierałam do siebie, by rodzice mogli odpocząć. Robiłam to z radością, wierząc, iż moja miłość kiedyś do mnie wróci.
Jednak pewnego dnia wszystko się zmieniło. Źle się poczułam i trafiłam do szpitala. Bogumiła odwiedziła mnie tylko raz, Krzysztof dzwonił od czasu do czasu. Po dwóch tygodniach wypisano mnie z zaleceniem unikania stresu i przemęczenia. ale już następnego dnia dzieci przywiozły do mnie wnuki. Wojtek i Dominik, pełni energii, wymagali ciągłej uwagi. Ja, wciąż słaba, starałam się dać radę, ale po dwóch miesiących mój stan się pogorszył. Nogi odmówiły posłuszeństwa, ledwie wstawałam z łóżka.
Zadzwoniłam do Krzysztofa, błagając, by zawiózł mnie do szpitala. On, jak zwykle, nie miał czasu. Bogumiła też nie przyjechała. W desperacji wezwałam taksówkę. Lekarze byli zaniepokojeni – mój organizm nie wytrzymywał obciążenia. Kazali mi odpoczywać, ale rano nie mogłam wstać – nogi kompletnie odmówiły posłuszeństwa. W panice zadzwoniłam do Bogumiły, ale odpowiedziała zimno: *„Wezwij pogotowie”*. Zawieziono mnie z powrotem do szpitala.
Lekarze wyjaśnili dzieciom, iż w takim stanie nie mogę być sama – potrzebuję stałej opieki. Bogumiła i Krzysztof zaczęli się kłócić, komu przypadnie ten ciężar. To było upokarzające, jakbym była jedynie kulą u nogi, której trzeba się pozbyć. Bogumiła narzekała, iż ma małe mieszkanie, a Krzysztof krzyczał, iż jego żona jest w ciąży i nie zniesie obecności teściowej. Ich słowa krajały serce jak noże.
Nie wytrzymałam. *„Wynoście się oboje!”* – krzyknęłam, dusząc się od płaczu. Wyszli, zostawiając mnie samą na szpitalnej sali. Leżałam i płakałam, nie rozumiejąc, dlaczego moje dzieci, dla których żyłam, stały się tak okrutne. Czyżby wychowałam ich na egoistów? Tej nocy nie zmrużyłam oka, dręczona bólem i samotnością.
Rankiem przyszła do mnie sąsiadka, Kinga, młoda kobieta samotnie wychowująca syna. Zawsze o mnie pamiętała – przynosiła domowe obiady, pytała o zdrowie. Nie wytrzymałam i wyspowiadałam się przed nią. Kinga bez wahania zaoferowała pomoc. *„Skoro własne dzieci panią porzuciły, ja się panią zaopiekuję”* – powiedziała. Przygotowała mi posiłek, zaparzyła herbatę, a ja poczułam ciepło, którego nie dała mi rodzina.
Teraz Kinga się mną opiekuje. Oddaję jej połowę emerytury – kupuje jedzenie i gotuje. Reszta idzie na rachunki i drobiazgi. Zależę od obcej osoby, a to rozrywa mi duszę. Moje dzieci prawie nie dzwonią, zwłaszcza od kiedy dowiedziały się, iż Kinga wzięła mnie pod swoją opiekę. Ich obojętność to jak cios nożem w plecy.
Nigdy nie myślałam, iż na stare lata zostanę sama. Włożyłam w dzieci całą miłość, wszystkie siły, a wyrosły na niewdzięczników. Teraz chcę przepisać mieszkanie na Kingę – stała mi się bliższa niż własna krew. ale głęboko w sercu wciąż tli się nadzieja, iż Bogumiła i Krzysztof opamiętają się, przyjdą, przytulą, przeproszą. Ta nadzieja słabo płonie, z każdym dniem gasnąc pod ciężarem bólu. Otrzymałam okrutną lekcję: miłość, którą dawałam, nie zawsze wraca, a dobro może przyjść od kogoś, kogo ledwie znałam.
