Zwrot losu: nowe życie

Zwrot losu: nowe życie Weroniki

Weronika smażyła na kuchence kotlety schabowe, gdy nagle rozległo się pukanie do drzwi. gwałtownie otarła ręce o fartuch i ruszyła otworzyć. Na progu stała para nieznajomych – mężczyzna i kobieta, już w podeszłym wieku, ale powściągliwi w okazywaniu emocji.

— To pani Weronika? — kobieta pierwsza przełamała ciszę. — Jesteśmy rodzicami Marcina. Możemy wejść?

Imię, które padło, uderzyło Weronikę jak grom. Marcin — ten sam, który obiecywał jej miłość, a potem zostawił, gdy dowiedział się o ciąży. Zamarła na chwilę, ale w końcu skinęła głową i ustąpiła, wpuszczając gości.

Rozmowa przy herbacie toczyła się spokojnie. Małżeństwo wspominało syna, mówiąc o nim tak ciepło, jakby był świętym. Weronice było ciężko to słuchać, bo to właśnie od niego doświadczyła najgorszego zdrady. Gdy już miała poprosić ich o wyjście, kobieta niespodziewanie powiedziała:

— Zrozum nas. Teraz pełno oszustów i kłamstw. Nie wątpimy w twoje słowa, ale… — zawahała się. — Zrób test. jeżeli chłopczyk naprawdę jest naszym wnukiem, chcemy być blisko. Pomagać, wspierać, być rodziną.

Weronika się zgodziła. Gdy wyniki potwierdziły ojcostwo Marcina, goście wrócili nie z pustymi rękami: zabawki, ubranka, koperta z pieniędzmi… Ale to nie był koniec.

Tydzień później zadzwonili. Na spotkaniu wręczyli jej dokumenty: jednopokojowe mieszkanie, puste, bez remontu, ale teraz należało do niej i jej syna. Prezent. Niespodzianka. Nowy początek.

Weronika nie mogła powstrzymać łez, stojąc w tym mieszkaniu. Stara kanapa, odpadająca tapeta, przykurzony żyrandol… ale to było ich miejsce, jej dom. Otworzyła okna, wpuszczając świeże powietrze i nadzieję.

A przecież wszystko zaczęło się inaczej.

Trzy lata temu przyjechała do Warszawy, wynajęła pokój u zrzędliwej staruszki i znalazła pracę w sklepie. Była sama, z problemami, ale z marzeniami. A potem poznała Marcina — wysokiego, o silnych dłoniach i pewnym uśmiechu. Wydawało się, iż oto jest — szczęście.

Lecz gdy tylko powiedziała mu, iż jest w ciąży, w jednej chwili stał się obcym: „Oszalałaś? Jakie dziecko? To nie moje. Zrób aborcję”. I odszedł.

Płakała całą noc. Staruszka, u której mieszkała, wysłuchała, pokiwała głową, a potem powiedziała: „Jeśli urodzisz — możesz zostać. Ale jeżeli nie — szukaj nowego pokoju. Nie wspieram zabijania dzieci”.

Weronika została. Urodziła. Pracowała. Żyła. Wszystko dla syna.

A potem staruszka zniknęła na dzień. Wieczorem wyznała: „Znalazłam adres rodziców Marcina. Poszłam do nich. On nie żyje, wyobrażasz sobie? A oni choćby o was nie wiedzieli”. Weronika nocą płakała w ciszy, rozumiejąc, iż choćby jeżeli się złościła — gdzieś w głębi przez cały czas kochała.

I tak, dwa tygodnie po tej rozmowie, do drzwi zapukali jego rodzice…

Teraz wszystko było inaczej. Mieszkanie — może stare, ale własne. Staruszka, która stała się prawdziwą babcią, codziennie witała ich drożdżówkami. Weronika pracowała zdalnie i dorabiała w piekarni. Syn rósł radosny i dobry.

Stała przy oknie, trzymając ciepły kubek, i uśmiechała się.

— Babciu, kiedy znów do ciebie przyjedziemy?

— Niedługo, kochanie. Bardzo niedługo.

Czasem życie robi niespodziewane zwroty. Ważne, by nie bać się iść do przodu.