Maria Salomea Skłodowska–Curie urodziła się w 1867 roku w Warszawie. Była pierwszą we Francji kobietą z tytułem profesora, dwukrotną noblistką i matką kolejnej noblistki.
Całe jej najbliższe środowisko było w pewnym stopniu niezwykłe, bo obaj jej zięciowie także dostali nagrody Nobla, a wnuki zostały naukowcami.
Polska noblistka urodziła się 7 listopada 1867 roku w Warszawie jako piąte dziecko w wielodzietnej rodzinie. Je rodzice byli nauczycielami.
W 1883 r. ukończyła gimnazjum. Ponieważ kobiety nie były wówczas w Polsce przyjmowane na uniwersytety, uczyła się na konspiracyjnym Uniwersytecie Latającym. Przez kilka lat udzielała korepetycji, by sfinansować studia medyczne siostry, Bronisławy. Potem siostra pomogła jej utrzymać się podczas studiów na paryskiej Sorbonie.
Wiedzę z chemii i fizyki uzupełniła wcześniej w laboratoriach Muzeum Przemysłu i Rolnictwa przy Krakowskim Przedmieściu w Warszawie. Nauczyła się tam metod analizy chemicznej, które później mogła wykorzystać przy pracach umożliwiających jej wyizolowanie radu i polonu.
Wspólnie ze swoim mężem, Piotrem Curie, odkryli pierwiastki promieniotwórcze - polon i rad, wymyślili też samo określenie "promieniotwórczość". W 1903 r. wraz z mężem i Henri Becquerelem Skłodowska-Curie została wyróżniona Noblem z fizyki za badania nad promieniotwórczością, a w roku 1911 Noblem z chemii za badania nad adekwatnościami polonu i radu oraz metodami otrzymywania tych pierwiastków, zwłaszcza metalicznego radu.
Skłodowska była prekursorką nowej gałęzi chemii - radiochemii oraz leczenia nowotworów promieniowaniem. Dziś medycyna szeroko korzysta z jej odkryć, a w podwarszawskim Świerku działa jedyny polski reaktor atomowy, którego głównym zadaniem jest produkcja radiofarmaceutyków. Reaktor nazwany został Maria.
