Osiem lat temu w szpitalu oddano mi nie moją córkę. Moja jest w obcej rodzinie. Oto, co zrobiłam
Wszystko zaczęło się od drobiazgu od małej, pozornie nic nieznaczącej rzeczy. Agnieszka choćby nie przypuszczała, iż ten szczegół otworzy przed nią przepaść, w którą nie da się spojrzeć bez dreszczy. Wszystko zaczęło się od truskawek.
Kinga jej córka, jej świat, jej oddech, jej dziewięć lat życia wypełnionych miłością i troską nagle pokryła się czerwonymi plamami po kawałku słodkiego deseru. Nic strasznego pomyślała Agnieszka. Alergia bywa. Ale gdy lekarz, nie zaglądając do karty choroby, powiedział: No cóż, u niektórych tak bywa na owoce, coś w jej piersi zadrżało. W ich rodzinie nigdy nie było alergii. Ani u niej, ani u męża, ani u rodziców. Nigdy.
A potem oczy.
Brązowe. Głębokie jak noc, jak czekolada, jak oczy męża. A Agnieszka miała szaro-niebieskie, jak poranne niebo nad morzem. Patrzyła na córkę i nie poznawała siebie. Nie było w niej ani jednej swojej cechy. Ani kształtu brwi, ani linii podbródka, ani choćby nawyku mrużenia oczu w jasnym świetle, który przekazałaby całemu światu, gdyby tylko mogła.
Genetyka to skomplikowana sprawa uśmiechnął się pobłażliwie lekarz, przeglądając wyniki. Rekombinacja genów, mutacje Może u babci od strony męża było podobnie?
Agnieszka milczała. Nie szukała wymówek. Słuchała nie rozumem sercem. A serca matki nie oszukasz. Bije w rytm dziecka, choćby jeżeli to nie jej krew. Teraz biło nie tak. Pękało.
Nocą, gdy dom pogrążył się w ciszy, gdy mąż spał, a Kinga wtuliła się w koc z pluszowym zającem, Agnieszka otworzyła starą kartonową pudło zakurzone na najwyższej półce szafy. Leżały tam dokumenty ze szpitala pieluszka, opaska z imieniem, zdjęcie z różową czapeczką i akt urodzenia. Czytała każdą linijkę jak modlitwę. I nagle wzrok zatrzymał się na podpisie pielęgniarki.
Niewyraźne, jakby celowo pokręcone bazgroły. Jakby ktoś chciał, by nikt nie odczytał prawdy.
I Agnieszka zaczęła szukać.
Najpierw po cichu, po omacku, jak niewidomy w ciemności. Potem z desperacją osaczonego zwierzęcia, z wściekłością matki, która zrozumiała, iż może stracić wszystko. Znalazła w mediach społecznościowych kobiety, które rodziły tego samego dnia, w tym samym szpitalu. Wyszła na Martę kobietę z sąsiedniej dzielnicy, z taką samą córeczką: Kingą.
Spotkały się w kawiarni. Jesienny deszcz tłukł w szyby, jakby ostrzegał. Dziewczynki siedziały przy sąsiednim stoliku, śmiały się, dzieliły chipsami. Nagle Agnieszka zobaczyła tamta Kinga, obca, spojrzała na nią. I uśmiechnęła się. Tak samo. Tak samo jak jej Kinga. Tak samo jak ona sama w dzieciństwie.
Ty Ty jesteś jej matką? wyszeptała Agnieszka, czując, jak kula wbija się z żołądka w gardło, jak drżą ręce, jak świat zaczyna się rozpływać.
Marta zbladła. Oczy jej się rozszerzyły. Patrzyła na Agnieszkę jak na widmo z przeszłości. W tej chwili obie zrozumiały: coś poszło bardzo źle.
Test DNA postawił kropkę. Zimną, czarną jak nagrobna płyta.
Wynik: Nie jest biologiczną matką.
Agnieszka stanęła przed wyborem, którego żadna matka nie powinna podejmować. Sąd. Skandale. Rozbite rodziny. Dzieci rozerwane na pół. Albo milczenie. Życie, jakby nic się nie stało. Dalsze kochanie tej, która wyrosła w jej ramionach, w jej sercu.
Mamo, co się stało? nie jej córka pociągnęła ją za rękę, patrząc z niepokojem. Płaczesz?
Nic, słoneczko Agnieszka zaci
