8 lat temu w szpitalu zamieniono nam dzieci – oddano mi nie moją córkę. Moja jest w obcej rodzinie. Oto, co zrobiłam…

Wszystko zaczęło się od małej, pozornie nieistotnej rzeczy. Katarzyna choćby nie pomyślała, iż ten drobiazg otworzy przed nią przepaść, w którą nie da się zajrzeć bez dreszczy. Wszystko zaczęło się od truskawek.
Zosia jej córeczka, jej świat, jej oddech, jej dziewięć lat życia spędzonych w miłości i trosce nagle pokryła się czerwonymi plamami po kawałku słodkiego deseru. Nic strasznego, pomyślała Katarzyna. Alergia zdarza się. Ale gdy lekarz, nie patrząc w historię choroby, powiedział: No cóż, u niektórych bywa na owoce, coś w jej piersi zadrżało. W ich rodzinie nigdy nie było alergii. Ani u niej, ani u męża, ani u rodziców. Nigdy.
A potem oczy.
Brązowe. Głębokie jak noc, jak czekolada, jak oczy męża. A Katarzyna miała szaroniebieskie, jak poranne niebo nad morzem. Patrzyła na córkę i nie rozpoznawała. Nie było w niej ani jednej swojej cechy. Ani kształtu brwi, ani linii podbródka, ani choćby tego nawyku mrużenia oczu w jasnym świetle, który Katarzyna przekazałaby całemu wszechświatu, gdyby tylko mogła.
Genetyka to skomplikowana sprawa uśmiechnął się pobłażliwie lekarz, przeglądając wyniki. Rekombinacja genów, mutacje Może u babci od strony męża było podobnie?
Katarzyna milczała. Nie szukała wymówek. Słuchała nie rozumem sercem. A serce matki nie da się oszukać. Bije w rytm dziecka, choćby jeżeli to nie jej dziecko. A teraz biło nie w takt. Rwało się.
Nocą, gdy dom pogrążył się w ciszy, gdy mąż spał, a Zosia tuliła się do swojego misia pod kołdrą, Katarzyna otworzyła starą kartonową pudło, zakurzone na najwyższej półce szafy. Leżały tam dokumenty ze szpitala pieluszka, identyfikator z imieniem, zdjęcie z różowymi czapeczkami i akt urodzenia. Czytała każde słowo jak modlitwę. I nagle wzrok zatrzymał się na podpisie pielęgniarki.
Niezrozumiałe, jakby celowo przekręcone bazgroły. Jakby ktoś chciał, by nikt nie mógł tego odczytać. Jakby ktoś wiedział, iż pewnego dnia ktoś będzie szukał prawdy.
I Katarzyna zaczęła kopać.
Najpierw cicho, po omacku, jak niewidomy w ciemności. Potem z desperacją osaczonego zwierza, z furią matki, która nagle zrozumiała, iż może stracić wszystko. Znalazła w mediach społecznościowych kobiety, które rodziły tego samego dnia, w tym samym szpitalu. Trafiła na Magdę kobietę z sąsiedniej dzielnicy, z córką o tym samym imieniu: Zosia.
Spotkały się w kawiarni. Jesienny deszcz uderzał w szyby, jakby ostrzegając. Dziewczynki siedziały przy sąsiednim stoliku, śmiały się, dzieliły chipsami. I nagle Katarzyna zobaczyła tamta Zosia, obca, spojrzała na nią. I uśmiechnęła się. Tak samo. Dokładnie tak samo, jak uśmiechała się jej Zosia. Dokładnie tak samo, jak ona sama w dzieciństwie.
Ty ty jesteś jej matką? wyszeptała Katarzyna, czując, jak kula podnosi się z brzucha do gardła, jak drżą jej ręce, jak świat zaczyna się rozpływać.
Magda zbladła. Oczy jej się rozszerzyły. Patrzyła na Katarzynę jak na ducha z przeszłości. W tej chwili obie kobiety zrozumiały: coś poszło nie tak. Bardzo nie tak.
Test DNA postawił kropkę. Zimną, czarną jak nagrobna płyta.
Wynik: Nie jest biologiczną matką.
Katarzyna stanęła przed wyborem, którego żadna matka nie powinna podejmować. Sąd. Skandale. Rozbite rodziny. Dzieci rozdarte na pół. Albo milczenie. Życie, jakby nic się nie stało. Kochać tę, która wyrosła w jej ramionach, w jej sercu.
Mamo, co jest? nie jej córka pociągnęła ją za rękę, patrząc z niepokojem. Płaczesz?
Nic, słoneczko Katarzyna zaci