Teściowa narzekała, iż wnuczek ją ignoruje. Ale gdzie ona była, gdy on potrzebował rodziny?
Jurek i Bogna pobrali się niemal jako nastolatkowie — mieli ledwie po dziewiętnaście lat. Oboje dopiero zaczynali studia na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, gdy między nimi wybuchło pierwsze, szczere i naiwne uczucie. Rok później zorganizowali skromne wesele — Bogna była już w ciąży. Wydawało się, iż życie toczy się jak z bajki: młodość, miłość, dziecko… Ale gwałtownie okazało się, iż ta bajka ma mniej słodki smak.
Po powrocie ze szpitala Bogna nagle odmówiła karmienia synka. Najpierw twierdziła, iż jest zmęczona, potem narzekała na depresję. Tydzień później spakowała walizki, zostawiła na stole liścik i wyszła. Na zawsze.
Jurek był w szoku. Nie rozumiał — w szpitalu jeszcze się uśmiechała, obiecywała być najlepszą matką, a teraz… pusta kołyska, płacz dziecka i absolutna samotność.
Później, z fragmentów plotek i opowieści znajomych, dowiedział się, iż wyjechała z matką, Danutą Zofią, do Niemiec. Podobno Bogna miała „dojść do siebie”, żyć dla siebie, a dzieckiem niech zajmie się ojciec — skoro tak się „cieszył” z ojcostwa.
Okazało się, iż to teściowa naciskała na córkę: „Jesteś jeszcze młoda, nie zniszcz sobie życia, będziesz wiecznie w pieluchach — zgnijesz!”. Bogna posłuchała. A Jurek został sam z niemowlakiem, którego kochał, ale nie miał pojęcia, jak go wychować.
Na szczęście w sąsiedztwie mieszkała najżyczliwsza kobieta pod słońcem — pani Halina, sąsiadka z klatki. To ona stała się jego podporą. Gdy Jurek pracował na nocne zmiany w warsztacie samochodowym, Halina pilnowała chłopca. To ona zastąpiła mu matkę. Kołysała, śpiewała kołysanki, uczyła mówić, prowadzała na przedszkolne przedstawienia.
Mały Lechu często pytał tatę: „Dlaczego wszyscy mają mamusie, a ja nie?”. Jurek nie wiedział, co odpowiedzieć, a serce pękało mu z bólu. Dał sobie słowo: żadnej kobiety więcej w domu. Cały czas tylko dla syna. Tylko dla jego uśmiechu.
Lata mijały. Lechu wyrósł na przystojnego mężczyznę. Zdobył dyplom prawnika, tak jak kiedyś marzyli jego rodzice. Teraz pracuje razem z ojcem w ich rodzinnej kancelarii. Inteligentny, uczciwy, ambitny. Między nimi — ojcem i synem — była prawdziwa męska przyjaźń i wzajemne zrozumienie.
Aż pewnego dnia — dzwonek do drzwi. Na progu staje starsza kobieta w drogim płaszczu, z torebką w ręce i wyniosłym uśmieszkiem.
— Witaj, Lechusiu. No co, poznałeś babcię?
Chłopak patrzy na nią w milczeniu. Twarz obca. Żadnego wspomnienia, żadnego ciepła — nic.
— Przepraszam, ale kim pani jest?
— Jak to kim? Jestem twoją babcią! Matka twojej rodzonej matki! Nikt ci nie mówił?
— Nie mówił. Bo nie było o czym.
— Tak się rozmawia ze starszymi? Wyrosłeś, teraz powinieneś się babcią zaopiekować! Teraz mi jest ciężko. Emerytura groszowa, ciśnienie skacze. A ty — zdrowy, z dyplomem, musisz pomóc. W końcu to rodzina.
— A gdzie pani była przez te dwadzieścia pięć lat?
— Młodość, wiesz… trzeba było żyć dla siebie. Nie było czasu w was. Myślałam, iż później, kiedyś…
— No to niech pani idzie „później”. Nie jest pani dla mnie nikim. Proszę wyjść i nie pamiętać drogi powrotnej.
Kobieta prychnęła, mruknęła coś o „niewdzięcznikach” i odeszła. A po kilku dniach ta historia trafiła do mediów społecznościowych — Jurek opowiedział ją anonimowo, chcąc poznać opinie innych. Komentarze były podzielone.
Jedni pisali: „Ona tylko szuka kogoś, kto ją utrzyma! Gdzie była, gdy dziecko potrzebowało choćby jednego słowa?”. Inni łagodniej: „Może żałuje, przyszła z nadzieją, ale jego serce jest już zamknięte…”. Większość jednak zgadzała się w jednym: prawdziwa miłość to nie słowa, a czyny. jeżeli wybrałaś odejście — nie licz, iż ktoś będzie czekał całe życie.
A Jurek tylko dodał:
— W tym domu wychowaliśmy mężczyznę. Nie z krwi, ale z charakteru. jeżeli w jego życiu nie było babci — to znaczy, iż tak miało być. Odeszliście cicho — to i nie wracajcie z hukiem.
