Bogaty przedsiębiorca zatrzymał swój samochód w śnieżnej zawiei. To, co niósł na rękach obdarty chłopiec, zmroziło go do szpiku kości…
Śnieg padał gęsto z nieba, pokrywając park grubą, białą kołdrą. Drzewa stały w milczeniu. Huśtawki lekko kołysały się na zimnym wietrze, ale nie było tam nikogo, kto mógłby się bawić. Cały park wydawał się pusty i zapomniany. Przez wirujące płatki śniegu przemknął niewielki chłopiec. Mógł mieć najwyżej siedem lat. Jego kurtka była cienka i podarta. Buty przemoknięte, pełne dziur. Ale nie przejmował się zimnem. W ramionach trzymał trójkę malutkich niemowląt, starannie owiniętych w stare, wytarte koce.
Twarz chłopca była zaczerwieniona od mroźnego wiatru. Ręce bolały go od dźwigania dzieci. Jego kroki były powolne i ciężkie, ale nie zamierzał się zatrzymać. Przyciskał niemowlęta do piersi, próbując ogrzać je resztką ciepła, jakie jeszcze miał w sobie. Witajcie w “Chill z Wojtkiem”, a dzisiejsze pozdrowienia kierujemy do Marceliny, która ogląda nas z Gdańska. Dziękujemy, iż jesteście częścią tej wspaniałej społeczności! Abyśmy mogli was pozdrowić, polubcie ten film, zasubskrybujcie kanał i napiszcie w komentarzach, skąd nas oglądacie.
Niemowlęta były maleńkie. Ich twarze blade, usta sine. Jedno z nich wydało cichutki płacz. Chłopiec pochylił głowę i szepnął: “Wszystko w porządku. Jestem tu. Nie opuszczę was”. Świat wokół niego pędził. Samochody mijały go w pośpiechu. Ludzie biegli do domów. Ale nikt go nie zauważył. Nikt nie dostrzegł chłopca ani trzech żyć, które desperacko próbował ocalić.
Śnieg padał coraz gęściej. Mróz stawał się nie do zniesienia. Nogi chłopca trzęsły się z każdym krokiem, ale szedł dalej. Był zmęczony. Strasznie zmęczony. Mimo to nie mógł przestać. Nie wolno mu było. Złożył przecież obietnicę. choćby jeżeli nikogo to nie obchodziło, on miał ich chronić.
Ale jego małe ciało było słabe. Kolana ugięły się pod nim. Powoli osunął się w śnieg, wciąż kurczowo ściskając trójkę niemowląt w ramionach. Zamknął oczy. Świat rozpłynął się w białej ciszy.
I tak oto, w tym lodowatym parku, pod padającym śniegiem, cztery małe dusze czekały. Żeby ktoś je zauważył.
Chłopiec otworzył oczy. Mróz wgryzał się w skórę. Płatki śniegu osiadały na jego rzęsach, ale nie próbował ich strząsać. Myślał tylko o trzech maleństwach, które trzymał przy piersi. Poruszył się lekko i spróbował ponownie wstać. Nogi trzęsły się jak galareta. Zdrętwiałe ręce ledwo utrzymywały dzieci, ale nie puściłby ich za nic. Podniósł się, wykorzystując resztki sił. Jeden krok, potem drugi.
Czuł, jakby nogi miały się za chwilę złamać, ale wciąż szedł. Ziemia była twarda i zlodowaciała. Gdyby upadł, dzieci mogłyby się zranić. Nie mógł do tego dopuścić. Nie pozwolił, by ich maleńkie ciałka dotknęły zimnej ziemi. Przenikliwy wiatr szarpał jego cienkie ubranie.
Każdy krok wydawał się cięższy niż poprzedni. Stopy były przemarznięte. Dłonie drżały. Serce biło gwałtownie w piersi. Pochylił głowę i wyszeptał do dzieci: “Wytrzymajcie, proszę, wytrzymajcie”. Niemowlęta wydały ciche, słabe dźwięki, ale wciąż żyły.
