Dzisiaj wydarzyło się coś, co złamało mi serce. Bogaty przedsiębiorca zatrzymał samochód w śnieżnej zamieci, ale to, co zobaczył, sparaliżowało go do szpiku kości…
Śnieg padał gęsto, zasypując park grubą, białą kołdrą. Drzewa stały nieruchomo, jakby wstrzymały oddech. Huśtawki kołysały się lekko na mroźnym wietrze, ale nikogo nie było w pobliżu. Całe miejsce wydawało się opuszczone i zapomniane. Nagle, przez zasłonę śnieżnych płatków, wyłonił się mały chłopiec. Miał może siedem lat. Jego kurtka była cienka i podarta, buty przemoknięte, z dziurawymi podeszwami. Ale on nie zwracał uwagi na zimno. W ramionach trzymał troje maleńkich niemowląt, szczelnie owiniętych w stare, wytarte koce.
Twarz chłopca była zaczerwieniona od lodowatego wiatru. Ramiona bolały go od długiego dźwigania dzieci. Stąpał powoli, ciężko, ale nie zamierzał się zatrzymać. Przytulał maluchy do piersi, próbując ogrzać je resztką własnego ciepła.
Niemowlęta były wątłe. Ich twarze blade, usta sine. Jedno z nich zapłakało cicho, jakby już traciło siły. Chłopiec pochylił się i szepnął: „Wszystko w porządku. Jestem tu. Nie zostawię was”. Świat wokół pędził – samochody mijały go obojętnie, ludzie biegli do domów. Nikt nie spojrzał w jego stronę. Nikt nie zauważył dziecka ani trzech maleńkich istnień, które próbował ocalić.
Śnieg padał coraz gęściej. Zimno stawało się nie do zniesienia. Nogi chłopca trzęsły się z wysiłku, ale szedł dalej. Był wyczerpany. Ale nie mógł się zatrzymać. Obiecał.
Nawet jeżeli nikogo to nie obchodziło, on ich nie zawiedzie. ale jego małe ciało nie wytrzymało. Kolana ugięły się pod nim, i powoli osunął się w śnieg, wciąż kurczowo ściskając niemowlęta. Zamknął oczy. Świat zniknął w białej ciszy.
I tak oto, na tym zimnym parkowym pustkowiu, pod nieustannie padającym śniegiem, cztery małe dusze czekały. Żeby ktoś je zauważył.
Chłopiec otworzył oczy. Mróz palił skórę, płatki śniegu osiadały na rzęsach, ale nie próbował ich strząsnąć. Myślał tylko o trzech maluchach w swoich ramionach. Poruszył się, próbując wstać. Nogi drżały mu jak galareta, ręce – zdrętwiałe i obolałe – ledwo utrzymywały dzieci. Ale nie puścił. Zebrał resztki sił i postawił krok. Potem drugi.
Czuł, jakby za chwilę miał się zawalić, ale szedł dalej. Ziemia była twarda, pokryta lodem. Gdyby upadł, dzieci mogłyby się zranić. Nie mógł na to pozwolić. Wiatr szarpał jego wątłą odzież, a każdy krok stawał się cięższy. Stopy miał przemarznięte, dłonie trzęsły się, serce waliło boleśnie. Pochylił się i szepnął: „Wytrzymajcie… proszę, wytrzymajcie”. Niemowlęta wydały słabe dźwięki – ale żyły. Wciąż żyły.
