Warszawa, spowita mrokiem i deszczem, oddychała ciężką, duszną ciszą, przerywaną tylko dalekimi syrenami karetek. W murach miejskiego szpitala, gdzie każdy korytarz skrywał echa cudzego cierpienia, szalał sztorm, nie ustępujący burzy za oknem. Ta noc nie była zwykła była na krawędzi wybuchu, jakby los postanowił wystawić na próbę tych, którzy stoją na straży życia.
W oświetlonej ostrym światłem lamp sali operacyjnej Jakub Marek Wiśniewski, chirurg z dwudziestoletnim stażem, człowiek, którego ręce uratowały setki, jeżeli nie tysiące ludzi, toczył swoją walkę. Trzecią godzinę stał przy stole, nie ustępując przed bezlitosnym upływem czasu. Jego ruchy były precyzyjne jak szwajcarski mechanizm, wzrok skupiony jakby czytał nie anatomię, ale cienką nić między życiem a śmiercią. Zmęczenie ciążyło mu na ramionach, ale wiedział słabość to luksus, na który nie może sobie pozwolić. Każdy ruch, każda decyzja warte były złota. Otrząsnął pot z czoła i nie odrywał wzroku od pacjenta. Obok, niczym cień, stała młoda pielęgniarka, Kinga skupiona, czujna, z drżeniem w oczach. Podawała narzędzia, jakby przekazywała nie stal, ale nadzieję.
Szew syknął cicho Wiśniewski. Jego głos, przywykły do rozkazów, brzmiał jak rozkaz dla losu nie poddawać się.
Operacja dobiegała końca. Jeszcze chwila, a pacjent będzie bezpieczny. ale wtedy, jakby sama rzeczywistość postanowiła się wtrącić, drzwi sali z hukiem się otworzyły. Na progu stanęła starsza pielęgniarka, jej twarz wykrzywiona była paniką, oddech urywany.
Doktorze Wiśniewski! Natychmiast! Kobieta nieprzytomna, liczne urazy, podejrzenie krwawienia wewnętrznego! wykrztusiła, a w jej głosie brzmiał strach, jakiego rzadko słychać w szpitalnych murach.
Wiśniewski nie zawahał się ani na sekundę. Rzucił asystentowi:
Kończcie tu i jednym ruchem zdjął rękawiczki.
Kinga, za mną! warknął, już kierując się do wyjścia.
Na izbie przyjęć panował chaos. Powietrze przesycały krzyki, tupot butów, dźwięk metalu i zapach środków dezynfekujących. Na wózku, jak porzucona lalka, leżała młoda kobieta około trzydziestki. Jej twarz była blada jak papier, skóra pokryta siniakami jakby ktoś metodycznie, z zimną krwią, pokrył jej ciało bólem. Wiśniewski podszedł do niej jak do pola bitwy. Jego oczy, przyzwyczajone do widoku ukrytych ran, natychmiast zaczęły analizować.
Natychmiast na salę operacyjną! Przygotować wszystko do laparotomii! Sprawdzić grupę krwi, podłączyć kroplówkę, wezwać reanimację! Szybko!
Kto ją przywiózł? zapytał pielęgniarkę, nie odrywając wzroku od pacjentki.
Mąż odparła. Mówi, iż spadła ze schodów.
Wiśniewski tylko sucho prychnął. W jego oczach mignęło niedowierzanie. Wiedział schody nie zostawiają takich śladów. Jego wzrok przesunął się po ciele kobiety jak skaner. Ślady starych siniaków, ledwo zagojone rany, charakterystyczne złamania żeber to wszystko nie było wynikiem upadku. Ale najbardziej zwróciły jego uwagę dziwne, niemal symetryczne oparzenia na nadgarstkach. Jakby ktoś przyciskał je do czegoś gorącego regularnie, celowo. A potem zobaczył coś jeszcze: ledwo widoczne blizny na brzuchu, przypominające ślady po ostrzu. Nie przypadkowe zadrapania. Nie. To były ślady tortur.
Pół godziny później kobieta leżała już na stole operacyjnym. Wiśniewski pracował jak maszyna, ale z duszą. Tamował krwawienie, naprawiał uszkodzone tkanki, walczył ze śmiercią. I nagle, na ułamek sekundy, jego ręka zamarła. Zobaczył coś, czego tam być nie powinno: kolejne ślady nie tylko blizny, ale wyryte lub wypalone na skórze słowa. Jakby ktoś próbował wymazać jej osobowość, zastępując ją piętnem.
Kinga wyszeptał, nie odrywając wzroku. Jak tylko skończymy, znajdź jej męża. Niech czeka w poczekalni. I wezwij policję. Cicho. Bez rozgłosu.
Myśli pan, że? zaczęła pielęgniarka, ale nie dokończyła.
Myślenie to zadanie śledczych przerwał. Nasze zadanie to ratować życie. A te obrażenia to nie od upadku. I nie pierwsze. To nie wypadek. To przemoc. Długotrwała, systematyczna, zimna.
Operacja trwała jeszcze godzinę. Każda minuta była na wagę życia. Ale Wiśniewski nie ustępował. I w końcu serce kobiety się ustabilizowało. Życie zostało uratowane. Ale dusza jeszcze nie.
Wychodząc z sali, poczuł, jak zmęczenie, które dotąd trzymał na dystans, spadło na niego jak lawina. Ale na korytarzu czekał już młody policjant sierżant z notatnikiem i twardym spojrzeniem.
Kapitan Zalewski jest w drodze oznajmił. Co pan może powiedzieć?
Wiśniewski wymienił wszystko, co widział: krwawienie wewnętrzne, pęknięcie śledziony, dziesiątki ran różnego wieku, oparzenia, nacięcia, ślady starych złamań.
To nie upadek podsumował. To znęcanie. Ktoś latami niszczył tę kobietę. I najpewniej ten, który powinien ją chronić.
Kilka minut później pojawił się kapitan Zalewski postawny, z przenikliwym wzrokiem, jakby widział nie tylko fakty, ale i kłamstwa. Skinął głową Wiśniewskiemu:
Zna pan poszkodowaną?
Pierwszy raz ją widzę odparł chirurg. Ale gdyby nie my, nie dożyłaby ranka. Jej ciało to mapa cierpienia. A każda blizna świadectwo czyjejś okrucieństwa.
Zalewski wysłuchał w milczeniu. Potem skierował się do izby przyjęć. Wiśniewski poszedł za nim nie z ciekawości, ale z poczucia, iż stał się częścią tej historii.
W poczekalni nerwowo przechadzał się mężczyzna zadbany, jasnowłosy, w szarym swetrze. Na twarzy miał maskę troski, ale w oczach coś zimnego, nienaturalnego.
Jak moja żona? Co z Zosią? rzucił się w stronę lekarzy.
Zofia Agnieszka Nowak? upewnił się Zalewski. Pan jest jej mężem, Krzysztof Marek Nowak?
Tak! Proszę, pow
