Miasto, spowite mrocznymi cieniami, oddychało ciężką, niemal duszną ciszą, przerywaną tylko od czasu do czasu wyciem karetek pogotowia. W murach miejskiego szpitala, gdzie każdy korytarz skrywał echa cudzego cierpienia, szalała burza, nieustępująca tej za oknami. Noc była nie tylko nerwowa zdawała się balansować na krawędzi, jakby sama przeznaczenie postanowiło wystawić na próbę tych, którzy stoją na straży życia.
W operacyjnej, zalanej ostrym, zimnym światłem lamp, stał Andrzej Nowak chirurg z dwudziestoletnim stażem, człowiek, którego ręce ocaliły setki, jeżeli nie tysiące istnień. Trzecią godzinę walczył przy stole operacyjnym, nie ustępując ani na krok przed bezlitosnym wyścigiem z czasem. Jego ruchy były precyzyjne jak szwajcarski zegarek, a wzrok skupiony, jakby czytał nie anatomię, ale cienką nić między życiem a śmiercią. Zmęczenie ciążyło mu na ramionach niczym ciężki płaszcz, ale doświadczony lekarz wiedział: słabość to luksus, na który nie może sobie pozwolić. Każdy ruch, każda decyzja warta była złota. Otrząsnął pot z czoła grzbietem dłoni, nie odrywając uwagi. Obok, jak cień, stała młoda pielęgniarka Kinga skupiona, z drżeniem w oczach. Podawała narzędzia, jakby przekazywała nie stal, ale nadzieję.
„Szew” rzucił krótko, niemal szeptem, Nowak. Jego głos, przyzwyczajony do rozkazów, brzmiał teraz jak rozkaz dla losu: *nie poddawaj się*.
Operacja dobiegała końca. Jeszcze chwila, a pacjent będzie bezpieczny. Ale wtedy, jakby sama rzeczywistość postanowiła się wtrącić, drzwi sali z hukiem się otworzyły. Na progu stała starsza pielęgniarka, jej twarz wykrzywiona niepokojem, oddech urywany.
„Andrzeju! Natychmiast! Kobieta nieprzytomna, mnóstwo obrażeń, podejrzenie krwotoku wewnętrznego!” wyrzuciła z siebie, a w jej głosie czaił się strach, rzadko słyszany w szpitalnych murach.
Nowak nie zawahał się ani na sekundę. Rzucił asystentowi: „Kończcie tu”, jednym ruchem zdjął rękawiczki. „Kinga, za mną!” rozkazał, już kierując się do wyjścia.
Na ostrym dyżurze panował chaos. Powietrze wypełniały krzyki, kroki, dźwięk metalu i zapach środków dezynfekujących. Na noszach, niczym porzucona lalka, leżała młoda kobieta, może trzydziestoletnia. Jej twarz była ziemista, skóra pokryta siniakami, jakby ktoś metodycznie, z zimną krwią, pokrył jej ciało bólem. Nowak podszedł do niej jak do pola bitwy. Jego oczy, przyzwyczajone do widzenia ukrytego, natychmiast zaczęły analizować. „Natychmiast na stół! Przygotować wszystko do laparotomii! Grupa krwi, kroplówka, reanimacja! Szybko!”
„Kto ją przywiózł?” zapytał dyżurującą pielęgniarkę, nie odrywając wzroku od pacjentki.
„Mąż” odpowiedziała. „Mówi, iż spadła ze schodów.”
Nowak tylko sucho prychnął. W jego oczach mignęło niedowierzanie. Schody nie zostawiają takich śladów. Jego wzrok przesuwał się po ciele kobiety jak skaner, szukając dowodów. Stare siniaki, ledwo zagojone rany, charakterystyczne złamania żeber to nie było zwykłe upadki. Ale najbardziej zwróciły jego uwagę dziwne, niemal symetryczne oparzenia na nadgarstkach. Jakby ktoś przyciskał je do czegoś gorącego celowo, metodycznie. I wtedy zauważył coś jeszcze: ledwo widoczne linie na brzuchu, przypominające blizny po ostrzu. Nie przypadkowe zadrapania. To były ślady tortur.
Pół godziny później kobieta leżała na stole operacyjnym. Nowak pracował jak maszyna, ale z duszą. Hamował krwawienie, naprawiał uszkodzenia, walczył ze śmiercią. I nagle, na moment, jego dłoń zamarła. Zobaczył coś, czego nie powinno tam być: kolejne ślady nie tylko blizny, ale *napis*, wypalony lub wycięty w skórze. Jakby ktoś próbował wymazać jej tożsamość, zostawiając w zamian piętno.
„Kinga” powiedział cicho, nie odrywając wzroku. „Jak skończymy, znajdź jej męża. Niech czeka w poczekalni. I… wezwij policję. Cicho.”
„Pan myśli, że…?” zaczęła pielęgniarka, ale nie dokończyła.
„Myślenie zostawmy śledczym” przerwał. „Nasze zadanie to ratować życie. A te obrażenia… to nie od upadku. I nie pierwsze. To nie przypadek. To przemoc. Systematyczna, zimna, okrutna.”
Operacja trwała jeszcze godzinę. Każda minuta była na wagę złota. Ale Nowak nie ustępował. W końcu stan kobiety się ustabilizował. Życie zostało uratowane. Ale dusza jeszcze nie.
Wychodząc z sali, poczuł, jak zmęczenie, które dotąd trzymał na dystans, spada na niego jak lawina. Ale w korytarzu czekał już młody policjant sierżant z notatnikiem i napiętym spojrzeniem.
„Komisarz Kowalski już w drodze” powiedział. „Co pan może nam powiedzieć?”
Nowak wymienił wszystko: krwotok, pęknięta śledziona, dziesiątki ran w różnym stadium gojenia, oparzenia, nacięcia, ślady starych złamań. „To nie upadek” podsumował. „To znęcanie. Ktoś latami niszczył tę kobietę. I pewnie ten, który powinien ją chronić.”
Kilka minut później pojawił się komisarz Kowalski postawny, z przenikliwym spojrzeniem, jakby widział nie tylko fakty, ale i kłamstwa. Skinął głową Nowakowi: „Zna pan poszkodowaną?”
„Pierwszy raz widzę” odparł chirurg. „Ale gdyby nie my, nie dożyłaby rana. Jej ciało to mapa cierpienia. Każda blizna to świadectwo czyjejś przemocy.”
Kowalski wysłuchał w milczeniu, po czym ruszył na ostry dyżur. Nowak podążył za nim nie z ciekawości, ale z poczucia, iż stał się częścią tej historii.
W poczekalni nerwowo kręcił się mężczyzna elegancki, jasnowłosy, w szarym swetrze. Na twarzy miał maskę troski, ale w oczach coś zimnego, sztucznego.
„Co z moją żoną? Jak się czuje Kasia?” rzucił się w stronę lekarzy.
„Katarzyna Wiśniewska?” upewnił się Kowalski. „Pan jest jej mężem, Tomaszem?”
„Tak! Proszę, powiedzcie, co z nią?!”
„W ciężkim stanie” sucho odparł Nowak. „Jak dokładnie spadła
