Mój 4-letni syn stale płakał, gdy zostawał z babcią. Byłam zszokowana, gdy poznałam powód.
Zawsze myślałam, iż moja rodzina jest jak twierdza. Owszem, zdarzały się sprzeczki, ale kto ich nie ma? Szczególnie z moją teściową, Haliną Nowak. Nigdy nie byłyśmy sobie bliskie. Patrzyła na mnie chłodno, jakbym wykradła jej syna spod skrzydeł. Mimo naszych napiętych relacji, ufałam jej na tyle, by powierzyć jej opiekę nad naszym synem, Jasiem. Myślałam, iż babcia nie zaszkodzi swojemu wnukowi.
Gdy z mężem pochłonęła nas praca, postanowiliśmy, iż dwa razy w tygodniu teściowa będzie odbierać Jasia z przedszkola w naszym miasteczku pod Warszawą. W teorii brzmiało to idealnie: dziecko spędza czas z babcią, a my możemy skupić się na obowiązkach. Wydawało się, iż wszyscy są zadowoleni. ale niedługo zauważyłam, iż coś jest nie tak.
Jaś zaczął się zmieniać. Każdego dnia jej wizyty kurczowo trzymał się mojej spódnicy, płacząc i błagając, by go nie oddawać. Początkowo przypisywałam to dziecięcym kaprysom — może nie chciał rozstawać się z kolegami z przedszkola albo był zmęczony. Ale niepokój rósł. Po powrocie do domu był inny niż wcześniej: cichy, zamknięty w sobie, jak cień samego siebie. Czasem odmawiał jedzenia, siedział w kącie i wpatrywał się w pustą przestrzeń. Pewnego dnia, gdy zadzwonił telefon i powiedziałam: „To babcia”, drgnął, jakby otrzymał cios, i schował się za kanapę. Wtedy zrozumiałam, iż to poważne.
Zdecydowałam się porozmawiać z synem. Na początku milczał, tylko przytulał się do mnie, drżąc jak liść osiki. Ale obiecałam: „Jeśli mi powiesz, już nigdy nie zostawię cię z nią”. Wtedy się rozpłakał i wyznał:
— Mamo, ona mnie nie lubi… Mówi, iż jestem zły.
Moje serce ścisnęło się z bólu. Łzy piekły mnie w oczach, ale się powstrzymałam.
— Co robi, mój kochany?
— Krzyczy, jeżeli nie jestem cicho. Mówi, iż jej przeszkadzam. Czasami zamyka mnie w pokoju i każe myśleć, jak się zachować…
Poczułam, jak krew odpływa mi z twarzy, a moje palce wbiły się w podłokietnik fotela, aż zbielały kostki.
— Byłeś tam sam? Długo?
— Tak… A gdy płakałem, złościła się jeszcze bardziej.
Zapierało mi dech. Nie mogłam uwierzyć, iż ta kobieta, której powierzyłam syna, mogła to zrobić. Mój maluszek, moje światło, zamknięty w pokoju, jak w klatce, sam ze swoimi łzami i strachem! W tamtej chwili coś we mnie pękło.
Natychmiast zadzwoniłam do męża, mój głos drżał od wściekłości i bólu. Opowiedziałam mu wszystko. Był w szoku, ale na początku próbował bronić matki: „To niemożliwe… To jakieś nieporozumienie”. Ale gdy sam ukląkł przed Jasiem, spojrzał w jego zapłakane oczy i usłyszał te same słowa, wszelkie wątpliwości zniknęły. Jego twarz stężała z szoku.
Pojechaliśmy do Haliny Nowak. Przywitała nas z typową dla siebie oziębłością, ale gdy zapytałam wprost, dlaczego zamykała mojego syna, jej maska spokoju pękła. Zaperzyła się:
— On nie umie się zachować! Zbyt rozpieszczony! Po prostu próbowałam go wychować!
Zadrżałam z gniewu, ledwo powstrzymując się, by nie wybuchnąć krzykiem:
— Wychować?! Zamykać w pokoju? Straszyć do łez? Uważa pani, iż to jest normalne?!
Ona zamilkła, zaciskając usta w wąską linię. Mąż patrzył na nią z bólem i rozczarowaniem, jakich nigdy wcześniej nie widziałam. Tego dnia postanowiliśmy: Jaś już nigdy nie przekroczy progu jej domu. Mąż próbował zachować jakieś relacje z matką, ale ja nie mogłam. Wybaczyć jej? To ponad moje siły. Nikt nie ma prawa tak traktować mojego dziecka.
Minął czas. Jaś znów stał się sobą — śmieje się, bawi, nie boi się każdego szmeru. A ja wyciągnęłam lekcję, którą zapamiętam na całe życie: jeżeli dziecko płacze bez wyraźnego powodu, to znaczy, iż jakiś powód istnieje. Głęboko ukryty, ale rzeczywisty. I naszym obowiązkiem jest go znaleźć, chronić, choćby jeżeli oznacza to sprzeciwienie się tym, którym ufaliśmy. Nigdy więcej nie zostawię swojego syna w rękach kogoś, kto nie widzi w nim skarbu.
