Dziennikarze telewizyjni świętują

Na co dzień nagrywają setki. Potem je montują w akwarium. Można ich zobaczyć w praktycznie każdym domu, a niekiedy i w Internecie. W piątek (21 listopada) dziennikarze telewizyjni mają swoje święto. Międzynarodowy Dzień Telewizji był dla nas, radiowców, okazją do zajrzenia za kulisy kieleckiego oddziału tego medium.

Swoje marzenie o pracy przed kamerą od niemal 10 lat realizuje Dominik Masierak. Dziennikarz TVP3 Kielce zdradza, iż już w dzieciństwie chciał pracować w telewizji.

– Od dziecka podglądałem, jak to robił mój tata. Tak mi się to spodobało, iż zawsze chciałem pracować w telewizji. Jest to praca wyjątkowa. Dlatego, iż codziennie dzieje się coś nowego. Jest do nieprzewidywalne i emocjonujące zajęcie. Można w niej spotykać też wielu ciekawych oraz nietuzinkowych ludzi. Często znanych z dużego ekranu, czy – jak w moim przypadku – transmisji sportowych – mówi.

Zdaniem Piotra Rogozińskiego, pełniącego obowiązki dyrektora TVP3 Kielce, mimo rosnącego znaczenie tzw. nowych mediów, tradycyjna telewizja ma jeszcze wiele do powiedzenia i pokazania.

– Wierzę, iż tradycyjne media obronią się. Pewnie nie w takiej skali, ale ciągle będziemy potrzebni. A to dlatego, iż dostęp do informacji, rozrywki, kultury czy sportu jest przede wszystkim możliwy przez tradycyjne media – ocenia.

– Niektóry unikają słowa misja, ale media, zwłaszcza publiczne, właśnie nią się kierują. Wierzę, iż dopóki będzie ona konieczna do wypełnienia to zawsze będzie również miejsce na telewizję, radio czy inne tradycyjne środki przekazu – dodaje Piotr Rogoziński.

Początki Telewizji Polskiej sięgają lat 30. ubiegłego wieku. Prace nad uruchomieniem publicznej stacji przerwał wybuch II wojny światowej. Pierwszy eksperymentalny program wyemitowano 25 października 1952 roku. Z kolei regularną emisję rozpoczęto 23 stycznia 1953 roku. Kielecki oddział TVP nadaje od 1 stycznia 2005 roku. Od tego czasu przeszedł wiele zmian. Największą jest nowa siedziba przy ul. Ściegiennego. Renata Chrobot, szefowa redakcji informacji podkreśla, iż od momentu przeprowadzki ramówka jest pełna nowości. Kolejną ma być w pełni wirtualne studio.

– O tym jakie możliwości będzie nam ono dawało widzowie przekonają się niebawem. Sukcesywnie będziemy tu wprowadzać kolejne programy, pogodę, sport. W zasadzie jedynym ograniczeniem jest wyobraźnia. To, iż wszyscy jesteśmy w jednym miejscu jest dla nas największą zaletą. Możemy się bezpośrednio komunikować, nie siedzimy jak poprzednio odizolowani w zamkniętych pomieszczeniach. Przykładowo studio było na pierwszym piętrze, a newsroom na parterze – wspomina.

– Myślę, iż dla nas największą nagrodą jest świadomość tego, iż to, co robimy ma sens i to aprobatę widzów, ponieważ robimy to przede wszystkim dla nich – dodaje Renata Chrobot.

W świecie telewizji swoich sił próbują także żacy Uniwersytetu Jana Kochanowskiego. Jak podkreśla Elżbieta Dziewięcka-Mąkosa, opiekunka uniwersyteckiej telewizji, praca studentów nie różni się niczym od pracy w profesjonalnej redakcji.

– Organizacyjnie wygląda to podobnie. Mamy kolegia redakcyjne, swój zarząd. Budowa materiałów, nagrywanie i prowadzenie rozmów – to też wygląda tak samo jak w profesjonalnej redakcji. Natomiast nie goni nas czas. Programy, które przygotowujemy mogą być emitowane później, a nie tego samego dnia – wyjaśnia.

Klaudia Rząd, redaktor naczelna Uniwersyteckiej TV przyznaje, iż początkowo nie planowała pracować przed kamerą.

– Na spotkanie poszłam z zamiarem prowadzenia Instagrama czy Facebooka. Nie widziałam siebie w ogóle w rzeczach reporterskich. Jednak, na pierwszym spotkaniu zaczęłam przedstawiać swoje pomysły. Wtedy zaproponowano mi casting na prowadzącą – mówi.

Reporterka Natalia Kozik wspomina, iż najtrudniejsze było przyzwyczajenie się do wystąpień przed kamerą. – Bardzo się tym stresowałam, a w nerwach zaczyna plątać mi się język – przyznaje.

Telewizję uniwersytecką tworzy ponad 50 studentów. W skład tej grupy wchodzą m.in. reporterzy, operatorzy, montażyści.

Światowy Dzień Telewizji jest corocznym świętem obchodzonym 21 listopada. Ustanowiono zostało przez Zgromadzenie Ogólne ONZ, a jego celem był upamiętnienie obrad pierwszego Światowego Forum Telewizji, które odbyło się w Nowym Jorku, w siedzibie ONZ, w 1996 roku.

Autorzy: Oliwia Woźniak i Marcin Marszałek.