Dziś skończyłem pięćdziesiąt lat i nagle uświadomiłem sobie gorzką prawdę.
Dziś przekroczyłem próg pięćdziesiątki, a tego dnia niczym piorun uderzyła mnie bolesna prawda, która ściska serce. Moja córka, Agnieszka, mieszka w małym miasteczku pod Poznaniem i stworzyła wielką rodzinę: sześcioro dzieci, jedno za drugim, z różnicą roku lub dwóch. Wyszła za mąż wcześnie, jeszcze kończyła studia, zdając egzaminy z niemowlęciem na rękach, a ja, jako jej ojciec, rzucałem się z pomocą, zajmując się wnukami. Gdy były chore, byłem blisko — opiekowałem się nimi, pocieszałem, nie zamykając oczu. Teraz, patrząc wstecz, rozumiem: cały ciężar spoczął na moich barkach, podczas gdy Agnieszka bez wytchnienia rodziła jedno po drugim. I, na Boga, wcześniej mnie to choćby cieszyło! Upajałem się rolą dziadka, obserwowałem, jak rosną moje wnuki, byłem dumny z każdego ich kroku.
Życie potoczyło się tak, iż niedługo po ślubie Agnieszki opuściła mnie żona. To był cios poniżej pasa, ale narodziny pierwszego wnuka stały się moim wybawieniem, wyciągając mnie z ciemnej otchłani samotności. Potem urodził się drugi, trzeci, czwarty… W tym samym czasie przeszedłem na emeryturę z powodu niepełnosprawności — od urodzenia mam jedną nogę krótszą, a zdrowie zaczęło zawodzić. Zagłębiłem się w wir obowiązków, zapominając, iż mam prawo do własnego życia, do swoich marzeń.
Kilka dni temu naładował się na mnie stos osobistych spraw, które odkładałem miesiącami, bo byłem pochłonięty wnukami. Zmęczony, ale zdeterminowany, podszedłem do Agnieszki i powiedziałem, iż chcę wrócić do swojego domu, do mojego małego mieszkania na peryferiach, i iż czas, by sama radziła sobie z dziećmi. Ale jej odpowiedź uderzyła mnie jak bat w twarz:
— Do domu? Mam spotkanie z koleżankami i nie mam z kim zostawić maluchów! Nigdzie nie pójdziesz! Siedź i zajmuj się nimi, bo i tak nie masz nic do roboty. Popatrzcie na niego, jakie to ważne „problemy”!
Stałem tam jak rażony piorunem. Jej słowa odbijały się echem w mojej głowie, a w środku wszystko wrzało z oburzenia. Nie mówiąc nic, odwróciłem się i odszedłem. Niech choć raz sama upora się z tym tłumem! To ona je urodziła, nie ja — czas, by to zrozumiała!
Ta scena wyryła się w mojej duszy jak rozpalony nóż. W pewnym sensie Agnieszka ma rację: moje życie jakby się rozpłynęło w jej dzieciach. W domu tylko sprzątam i piorę — niekończący się krąg cudzych zmartwień. Odrzuciłem książki, które kiedyś kochałem, przestałem spotykać się z przyjaciółmi. Ile razy rezygnowałem ze spotkań, tłumacząc się wnukami, iż po prostu machnęli na mnie ręką i więcej nie zapraszają. A przecież mógłbym wyrwać dla siebie choćby jeden dzień w miesiącu, jeden choler** dzień, by poczuć się żywym!
Tak niepostrzeżenie minęło pół wieku mojego życia. Pięćdziesiąt lat — i co mi zostało? Jestem niczym cień, żyjący dla innych, rozpuszczony w ich potrzebach. Ale postanowiłem: dość. Nikt nie przeżyje mojego życia za mnie. Tak, kocham swoich wnuków, i jeżeli naprawdę będą potrzebować pomocy, przyjdę. Ale teraz nadszedł czas dla mnie — czas wziąć głęboki oddech, a nie dusić się w cudzych cieniach.
Już wszystko przemyślałem: zadzwonię do starych znajomych, z którymi kiedyś wędkowałem nad Wisłą, wybiorę się na długi spacer wzdłuż rzeki, może choćby wrócę do mojego dawnego hobby — rzeźbienia w drewnie. Mam swoje pasje, mam euforii — małe i duże, które pochowałem pod stosem obowiązków. Kocham te maluchy całym sercem, ale muszę też zadbać o siebie. Aby ani jeden dzień nie minął więcej na próżno, abym wreszcie ujrzał światło na końcu tego tunelu. Pięćdziesiąt lat — to nie koniec, a początek, i zamierzam to udowodnić.
