Dziś skończyłem pięćdziesiąt lat i nagle uderzyła mnie gorzka prawda
Dziś przeszedłem próg pięćdziesiątki, a tego dnia prawda, od której ściska serce, uderzyła mnie jak piorun. Moja córka, Zosia, mieszka w małym miasteczku pod Łodzią i założyła dużą rodzinę: sześcioro dzieci, rodzących się jedno po drugim, co rok lub dwa. Wyszła za mąż jeszcze na studiach, zdając egzaminy z niemowlakiem na rękach, a ja, jej ojciec, biegłem na pomoc, opiekując się maluchami. Kiedy chorowały, byłem przy nich — pielęgnowałem, pocieszałem, nie zamykając oczu. Teraz, spoglądając wstecz, rozumiem: cały ciężar spoczywał na moich barkach, podczas gdy Zosia nieustannie rodziła jedno za drugim. I, do diabła, wcześniej choćby mnie to cieszyło! Czerpałem euforia z roli dziadka, obserwując, jak rosną moje wnuki, dumny z każdego ich kroku.
Tak się życie potoczyło, iż niedługo po ślubie Zosi odeszła ode mnie żona. To był cios poniżej pasa, ale narodziny pierwszego wnuka stały się moim ratunkiem, wyciągnęły mnie z ciemnej otchłani samotności. Potem pojawił się drugi, trzeci, czwarty… W tym samym czasie przeszedłem na emeryturę z powodu niepełnosprawności — jedna noga jest od urodzenia krótsza od drugiej i zdrowie zaczęło szwankować. Zanurzyłem się w wirze obowiązków, zapominając, iż mam prawo do własnego życia i swoich marzeń.
Kilka dni temu spadł na mnie stos osobistych spraw, które odkładałem miesiącami, bo pochłaniały mnie wnuki. Zmęczony, ale zdeterminowany, podszedłem do Zosi i powiedziałem, iż chcę wrócić do siebie, do małego mieszkania na obrzeżach, i iż nadszedł czas, by sama radziła sobie z dziećmi. Ale jej odpowiedź poraziła mnie jak bat:
— Gdzie to domu? Mam spotkanie z koleżankami, a dzieci z nikim nie zostawię! Nigdzie nie pójdziesz! Siadaj i opiekuj się nimi, i tak nie masz żadnych spraw. Spójrzcie na niego, jakie to „ważne” problemy!
Stałem jak rażony piorunem. Jej słowa echem odbijały się w mojej głowie, a wewnątrz wszystko wrzało z upokorzenia. Nie mówiąc nic, odwróciłem się i wyszedłem. Niech choć raz sama sobie poradzi z tą gromadą! Sama je urodziła, nie ja — najwyższy czas, by to zrozumiała!
Ta scena wryła mi się w duszę jak rozgrzany nóż. W pewnym sensie Zosia miała rację: moje życie jakby rozpłynęło się w jej dzieciach. W domu tylko sprzątam i piorę — niekończący się wir cudzych obowiązków. Odkładałem książki, które kiedyś kochałem, przestałem spotykać się z przyjaciółmi. Ile razy odmówiłem spotkań, zrzucając winę na wnuki, iż aż machnęli na mnie ręką i przestali zapraszać. A przecież mogłem znaleźć choć jeden dzień w miesiącu, choć jeden cholerny dzień, by poczuć się żywym!
Tak niepostrzeżenie minęło pół wieku mojego życia. Pięćdziesiąt lat — i co mi zostało? Jakbym był cieniem, żyjącym dla innych, rozpuszczonym w ich potrzebach. Ale postanowiłem: dość. Nikt nie przeżyje mojego życia za mnie. Tak, uwielbiam moje wnuki i jeżeli rzeczywiście będą potrzebować pomocy, przyjdę. Ale teraz nadszedł czas dla mnie samego — czas wziąć głęboki oddech, a nie dusić się w cudzych cieniach.
Już wszystko przemyślałem: zadzwonię do dawnych znajomych, z którymi kiedyś łowiłem ryby nad Wisłą, wybiorę się na długi spacer wzdłuż rzeki, może choćby wrócę do dawnego hobby — rzeźbienia w drewnie. Mam swoje pasje, swoje euforii — małe i duże, które pochowałem pod stertą obowiązków. Kocham te maluchy całym sercem, ale muszę zadbać także o siebie. By żaden dzień nie przeminął bezmyślnie, bym nareszcie dostrzegł światło na końcu tego tunelu. Pięćdziesiąt lat nie jest końcem, a początkiem, i zamierzam to udowodnić.
