Gdy Bóg wchodzi bez zapowiedzi

Zdarzyło się to pewnego późnego zimowego wieczora w małym miasteczku pod Lublinem. Mąż poszedł na nocną zmianę, a ja zostałam w domu z naszym dwuletnim synkiem Jackiem. Chłopiec nie chciał iść spać, wiercił się i prosił, by jeszcze się pobawić. Zmęczona perswazjami, pomyślałam: „Dobrze, niech sobie trochę pogra”, a sama wyszłam do kuchni, by zaparzyć herbatę.

Nie zdążyłam choćby wyjąć filiżanki, gdy za ścianą rozległ się przerażony płacz. Rzuciłam się do dziecięcego pokoju. Jaś stał na środku, a jego małe ciało wstrząsał kaszel i łkanie.

— Co się stało, synku? Gdzie cię boli? — padłam przed nim na kolana, w panice obejmując go. Nie odpowiadał, tylko płakał jeszcze mocniej, a kaszel stawał się coraz głośniejszy.

Nagle przebiła mnie myśl: może coś połknął! Próbowałam otworzyć mu buzię, ale zaciskał zęby kurczowo, nie pozwalając mi choćby się zbliżyć. Nie wiedziałam, co robić. Miałam wtedy zaledwie dwadzieścia lat, sama byłam jeszcze dzieckiem. Dłonie mi się trzęsły, serce tłukło jak szalone. Wołałam go, błagałam, próbowałam choćby nakrzyczeć — wszystko na próżno. Jaś się dusił. Już tylko chryczał i łapał powietrze, jak ryba wyrzucona na brzeg…

Poderwałam się do telefonu. Wybrałam 999. Nic. Ani sygnału, ani szmeru — tylko przerażająca cisza. Próbowałam raz za razem — w słuchawce ciemność. Telefonów komórkowych nie mieliśmy, ledwo wiązaliśmy koniec z końcem z pensji męża i zasiłku. Upadłam na kolana, przycisnęłam synka do piersi i zapłakałam jak nigdy dotąd. Jakby niebo pękało we mnie na kawałki. W głowie kołatała się tylko jedna myśl: „Boże, proszę, pomóż…”

Nie byłam ateistką, ale i wierzącą też bym siebie nie nazwała. W kościele byłam raz w życiu, jeszcze z babcią. Modlitw nie znałam. Ale w tym momencie zaczęłam rozmawiać z Bogiem — po prostu, po ludzku. Błagałam, by ktoś uratował moje dziecko.

I wtedy… zadzwonił dzwonek do drzwi.

Jak oparzona rzuciłam się do wejścia. Gdzieś w głębi serca miałam nadzieję — może mąż, może wrócił? Ale w progu stał zupełnie obcy mężczyzna, około trzydziestu pięciu lat. Chciał coś powiedzieć, ale gdy zobaczył mój stan, zastygł.

— Co się stało? — zapytał, wpatrując się we mnie z niepokojem.

Jak we śnie zaczęłam opowiadać mu wszystko od progu, nie zapraszając do środka, nie myśląc o wstydzie. Słuchał w milczeniu, a potem delikatnie odsunął mnie i gwałtownie wszedł do pokoju. Zamarłam, niezdolna się poruszyć, a on już klęczał przed Jasiem, mówił do niego cicho… I stał się cud. Mój syn się uspokoił, oddech stał się równy, kaszel ustąpił. Wtedy mężczyzna odwrócił się do mnie, otworzył dłoń i pokazał mały czarny przedmiot:

— Koralik.

Od razu wiedziałam, skąd się wziął. Tydzień wcześniej, spiesząc się na spotkanie, zerwałam nitkę ulubionych korali. Prawie wszystkie zebrałam — prawie. A jeden, jak się okazało, znalazł mój syn…

Mężczyzna nazywał się Marek. Okazał się lekarzem z pogotowia — pediatrycznym reanimatologiem. Tego wieczora wracał do domu, gdy nagle jego samochód zgasł tuż pod naszym blokiem. Nie mając przy sobie telefonu, postanowił zapukać do pierwszych drzwi, by zadzwonić do znajomego mechanika. Wtedy jeszcze nie było domofonów, klatki stały otworem, a nasze mieszkanie było pierwsze od schodów.

I tak, nigdy nie udało mu się wtedy zadzwonić — jak się potem okazało, przez awarię linii telefony stacjonarne w całej okolicy przestały działać. Ale kiedy Marek, po filiżance herbaty, którą ledwo go namówiłam, wyszedł do samochodu — ten zapalił się za pierwszym razem. Bez żadnych problemów.

Od tamtej pory wierzę, iż to nie był przypadek. To była odpowiedź. To była pomoc zesłana z góry. Teraz chodzę do kościoła, stawiam świeczki za zdrowie sługi Bożego Marka, i za każdym razem, gdy patrzę na syna, przypominam sobie, jak pewnego dnia Bóg wszedł do naszego domu — nie przez sufit, nie z nieba, ale po prostu zadzwonił do drzwi.