Gdy mama wyrusza nad morze: jak kobieta żyjąca dla innych wybrała siebie

**Dziennik**

Dziś znów poczułam to ściśnienie w gardle, jakbym połknęła kamień. — Krzysiu, może wstąpisz po chleb? — głos moj drżał jak liść na wietrze. — Na dworze ślisko, boję się wyjść…

— Mamo, żartujesz? — Krzysztof choćby nie podniósł wzroku znad telefonu. — Wróciłem z nocnej, ledwo siadłem. Z Anią mieliśmy film włączyć. Chcesz, żebym odpoczął, czy nie?

— Synku… naprawdę nie dam rady… — szepnęłam, ściskając słuchawkę.

— Mamo, no co ty jak z czasów PRL-u? Jest dostawa, aplikacje, wszystko dla ludzi! Naucz się w końcu!

— Gubię się w tych waszych telefonach… Może ty zamówisz?

— Jestem za kierownicą, nie mogę teraz. Poproś Ewę.

— Prosiłam… Ma zebranie.

— Dobra, już — mruknął. — Jak wrócę, zadzwonię. Powiesz, co kupić.

— Dobrze, poczekam — odparłam cicho. Ale ani po godzinie, ani po dwóch nie oddzwonił. Dzwoniłam sama — tylko sygnał i cisza. W końcu pomógł sąsiad, pan Janusz: zamówił przez aplikację, pomógł odebrać.

Rozkładając zakupy, czułam, jak coś ściska mnie w środku. Za co mi takie życie? Dlaczego, gdy potrzebuję pomocy, nie ma kogoś, dla kogo żyłam?

Byłam dobrą matką. Zostałam wdową, gdy Krzyś miał szesnaście lat, Ewa — jedenaście. Wychowywałam ich sama. Pracowałam jako księgowa i sprzątaczka po nocach. Mama i teściowa pomagały, dopóki nie odeszły — wtedy wszystko spadło na mnie.

Mieszkanie po dziadku — dla Ewy. Po mamie — dla Krzysztofa. Dla siebie — nic. Wszystko dla dzieci. Studia, śluby, wnuki — wszystko na moich barkach. I nie narzekałam. Myślałam: „Przynajmniej oni będą mieli przyszłość. Będzie im dobrze”.

Zapisywałam na kółka, siedziałam nad lekcjami, prałam, gotowałam, nosiłam torby, leczyłam, robiłam rosół. A teraz? Stałam się nikim. Tłem. Jak półka w kuchni — jest, ale nikt nie widzi.

Gdy Ewa prosiła o wyprowadzenie psa — wychodziłam choćby w mróz i deszcz. Gdy Krzysztof zostawiał wnuka na weekend — nie spałam nocami. I nigdy nie prosiłam o nic w zamian.

Ale gdy zachorowałam — leki przyniósł pan Janusz. Dzieci przyszły do szpitala na dziesięć minut. Ewa skrzywiła się:

— Mamo, ty wiesz, ja boję się szpitali…

— Tu nikt nie jest zachwycony, córeczko…

— Lec się, potem pogadamy.

Krzysztof też gwałtownie wyszedł: „Ania zmęczona, z dzieckiem trzeba pomóc”. Żadnego uścisku, żadnej chwili razem. Nic.

A dziś… Lód pod butami przypomniał mi: starzeję się. W każdej chwili mogę upaść — i nikt nie przyjdzie. Nikt.

I nagle przypomniało mi się tamto lato. Miałam trzydzieści lat. Krzyś był malutki, Ewy jeszcze nie było. Sanatorium w Sopocie. Ciepło, cicho, nikt nie woła. Wtedy nie było telefonów. Tylko ja i morze. Wtedy byłam szczęśliwa.

Minęło prawie trzydzieści lat.

A ja nigdy więcej nie żyłam dla siebie.

Wieczorem, leżąc w łóżku, pomyślałam: co mnie tu trzyma? Dzieci dorosłe, z mieszkaniami. Żadnej wdzięczności, żadnej miłości. Tylko branie. A ja? Czy ja nie jestem człowiekiem?

Rano wstałam, zaparzyłam herbatę, wyjęłam zeszyt i zapisałam: „Sprzedać mieszkanie. Kupić dom nad morzem. Żyć dla siebie”.

Agent nieruchomości znalazł się gwałtownie — koleżanka podpowiedziała. Mieszkanie sprzedane w miesiąc. Pieniądze na karcie. Papiery — gotowe.

Gdy wszystko było załatwione, wezwałam dzieci.

— Co się stało? — zmarszczył brwi Krzysztof. — Właśnie wróciłem z pracy.

— Mamo, umówiłam się z koleżanką. Pilne?

— Tak. Muszę wam coś powiedzieć.

— Mów — mruknęła Ewa. — Tylko szybko. Mam spotkanie. A tak w ogóle, na weekend przywieziemy ci Azora.

— Nie uda się — odparłam spokojnie.

— Dlaczego?

— Wyjeżdżam.

— Dokąd?! — krzyknęli razem.

— Do Gdyni. Kupiłam dom nad morzem. Będę tam mieszkać.

Zapadła cisza. Wreszcie Krzysztof parsknął śmiechem:

— Mamo, no co ty, fantazjujesz. Za jakie pieniądze?

— Sprzedałam mieszkanie.

— COOO?! — Ewa aż podskoczyła. — Bez nas? choćby nie porozmawiałaś?

— Zawsze jesteście zajęci. Nie macie dla mnie czasu.

— I jak tam sobie poradzisz? Sama?

— Dam radę. Teraz mam wszystko swoje. Swój dom, swoje morze, swoje życie.

— Mamo, nie pomyślałaś o nas? — pisnęła Ewa. — Przecież myśleliśmy, iż mieszkanie będzie nasze!

— Ja też myślałam, iż wy będziecie moim wsparciem. Ale się pomyliłam. Koniec, dzieci. Kocham was. Ale teraz wybieram siebie.

Wyszli. Wściekli, zszokowani. A ja zostałam — sama. Ale po raz pierwszy od trzydziestu lat to „sama” nie przerażało. To było wyzwolenie.

Tydzień później stałam na werandzie nowego domu, wdychałam słone powietrze i gładziłam parapet. Ciepło. Cicho. Wolność.

Czasem, by znów poczuć się żywą, trzeba po prostu odejść. Odejść od tych, którzy nie potrafią docenić. Odejść do siebie. Do morza. Do życia.