Wiedziałam i wiem, iż na świecie jest wiele złych i zepsutych osób, ale nie spodziewałam się, iż taki głupi człowiek zaatakuje sześciolatka.
Historia wyglądała następująco. Plac zabaw, rodzice odpoczywają, dzieci bawią się i cieszą. W jednym z piaskownic siedział sześciolatek o imieniu Artur. Ten chłopiec pochodził z dobrej, inteligentnej rodziny, chociaż nie był dzieckiem biologicznym. Rodzice Artura bardzo pragnęli dziecka i postanowili adoptować je z domu dziecka.
W piaskownicy Artur, jako starszy kolega, pomagał młodszym dzieciom budować zamki z piasku. Dzieci zbudowały dużą, piękną wieżę ozdobioną różnymi kamieniami. W tym momencie podeszła do piaskownicy zarządczyni budynku. Niezbyt miła kobieta, w rzeczywistości. Mało kto ją lubił w naszym domu.
Zwróciła się do Artura:
— A ty wiesz, iż nie jesteś własnym dzieckiem swoich rodziców?! Co?! Wzięli cię z domu dziecka!! Gdyby nie oni, na pewno już byś umarł albo z głodu, albo z pobić!! Zrozumiałeś?! Jesteś odpadkiem!! Odpadkiem, mówię!! — krzyczała.
Ta sytuacja wywołała we mnie ogromny wściek. Nagle wstałam i zaczęłam iść w ich stronę. Szczerze mówiąc, chciałam ją spoliczkować, żeby potem pomyślała dwa razy, zanim otworzy swoje trujące usta. Jednak gdy już się do nich zbliżyłam, usłyszałam odpowiedź Artura.
— Pani, doskonale wiem, gdzie byłem. Nie zaskoczyłaś mnie tym. Zaskoczyło mnie coś innego — kobieta w szacownym wieku, a brak wychowania. Nie mogę panią wysłać nigdzie, ponieważ moja mama i tata dobrze mnie wychowali, a pani mama i tata widocznie źle.
Było widać, iż zarządczyni nie spodziewała się takiej odpowiedzi. Po prostu otworzyła usta i słuchała, co mówi.
— A jeszcze — kontynuował Artur — wiem, iż nikt cię tu nie lubi, bo jesteś złą kobietą. Na pewno opowiem mamie i tacie, jak się pani zachowuje, przyjdą i dadzą pani po łebku albo skonsternują złą ciocię. — Chłopiec zatrzymał się, wziął głęboki oddech i krzyknął: — Mamo! Tato! Zła ciocia mnie prześladuje!
Rodzice Artura natychmiast przybiegli i zaczęli wyjaśniać, co się stało. Artur opowiedział wszystko, jak się wydarzyło, a ja, jako świadek, potwierdziłam wszystkie wydarzenia. Rozpoczęli rozmowę z zarządczynią, spokojnie, bez krzyków i personalnych ataków. Dawali przykład swojemu wspaniałemu synowi, tak jak powinni to robić rodzice.
Od tego czasu nie przeszkadzała już Arturowi ani innym dzieciom na placu zabaw. A Artur, jestem pewna, będzie wielką dumą dla swoich rodziców, którzy wychowują go na niezwykłego człowieka.
