Z Adamem Ejnikiem, dziennikarzem i nauczycielem polskiego w jednej z podstawówek, spaceruję cmentarną alejką. Z nagrobka patrzy na nas uśmiechnięta brunetka z dużymi oczami. – Agnieszka. Byłem jej wychowawcą. Na gramatyce się nudziła, ale momentalnie budziła się, kiedy mówiliśmy o literaturze. Później pisała wiersze, choćby je wydawała. Po kilku latach przyszła do mnie, do gazety, starała się o pracę. Mówiłem, żeby coś napisała, pokazała, co potrafi, ale strasznie jej się trzęsły ręce, nie była w stanie. Powiedziała, iż przyjdzie na drugi dzień, nie przyszła już nigdy. Niedługo później jej ciało znaleziono w kanale. Grób na końcu ostatniej alejki tonie w kwiatach. Paweł Karpiński żył 36 lat, zmarł 29 lutego.
– Też byłem jego wychowawcą. Nie uczył się najlepiej, ale był niezwykle przyjazny, wszyscy w klasie go lubili. To najświeższa śmierć, ale nie mam złudzeń: kolejna będzie jutro, może za tydzień.
Śmierć w piwnicy
Żuromin, niespełna 9 tys. mieszkańców, ok. 140 km na północ od Warszawy. Miasto znane od lat głównie z przemysłu drobiarskiego. Kurze fermy i charakterystyczny fetor towarzyszą przybyszom już kilkanaście kilometrów przed rogatkami.
– Kurniki to adekwatnie jedyna perspektywa pracy – przyznaje Monika Krusińska, dla przyjaciół „Pchełka”. – Oczywiście poza tymi, którzy – jak ja – wybrali wyjazd z kraju. Niektórzy ciągną też do stolicy.
