Mama żyje za moje pieniądze” — te słowa zamroziły mi krew w żyłach

Mama żyje za mojej pieniądze te słowa zamroziły mnie ze strachu. Mama żyje na moim karku to zdanie sprawiło, iż krew ścięła w moich żyłach. Do dziś pamiętam ten dzień, gdy przeczytałam wiadomość od syna, która zburzyła mój spokój. Moje życie w krakowskim mieszkaniu wywróciło się do góry nogami, a ból po jego słowach wciąż dźwięczy mi w sercu.

Kilka lat temu mój syn Marek i jego żona Kasia wprowadzili się do mnie zaraz po ślubie. Razem świętowaliśmy urodziny ich dzieci, przechodziliśmy przez choroby i pierwsze kroki. Kasia była na urlopie macierzyńskim najpierw z pierwszym dzieckiem, potem z drugim i trzecim. Gdy nie mogła, ja brałam zweryfikowane L4, by opiekować się wnukami. Dom zamienił się w wir obowiązków: gotowanie, sprzątanie, śmiech i płacz dzieci. Nie miałam chwili wytchnienia, ale przyzwyczaiłam się do tego chaosu.

Czekałam na emeryturę jak na zbawienie. Odliczałam dni w kalendarzu, marząc o spokoju. Ale sielanka trwała tylko pół roku. Codziennie rano odprowadzałam Marka i Kasię do pracy, szykowałam wnukom śniadanie, karmiłam ich, odprowadzałam do przedszkola i szkoły. Z najmłodszą wnuczką spacerowałyśmy po parku, potem wracałyśmy do domu, gotowałyśmy obiad, prałyśmy, sprzątałyśmy. Wieczorami zawoziłam je do szkoły muzycznej.

Moje dni były zaplanowane co do minuty. Mimo to znajdowałam chwile dla swoje pasji czytania i haftowania. To była moja ucieczka, maleńka przystań w środku tego zamętu. Pewnego dnia dostałam wiadomość od Marka. Gdy ją przeczytałam, stanęłam jak wryta, nie mogłam uwierzyć własnym oczach.

Najpierw myślałam, iż to okrutny żart. W końcu Marek przyznał, iż wysłał wiadomość przez pomyłkę, nie do mnie. Ale było za późno jego słowa wypaliły mi duszę: Mama żyje na moim karku, a my jeszcze płacimy za jej leki. Powiedziałam, iż mu wybaczyłam, ale nie mogłam już mieszkać pod jednym dachem.

Jak mógł tak napisać? Oddawałam każdą złotówkę z emerytury na potrzeby domu. Większość leków dostawałam za darmo jako emerytka. Ale jego słowa pokazały, co naprawdę czuje. Milczy, nie robiłam awantur. Zamiast, tego wynajęłam małe mieszkanko i wyprowadziłam się, tłumacząc, iż lepiej mi będzie samej.

Koszty najmu pochłaniały prawie całą emeryturę. Zostało mi niewiele, ale nie miałam zamiaru prosić syna o pomoc. Przed przejściem na emeryturę kupiłam laptop, mimo komentarz Kasi, iż sobie nie poradzę. Ale poradziłam. Córka przyjaciółki pokazała mi, jak go używać.

Zaczęłam fotografować swoje hafty i publikować je w mediach społecznych. Poprosiłam dawnych kolegów, by mnie polecali. Po tygodniu moja pasja przyniosła pierwsze pieniądze. Niewielkie kwoty, ale dały mi wiarę, iż nie zniknę i nie upokorzę się przed synem.

Po miesiącu przyszła do mnie sąsiadka i poprosiła, bym za pieniądze nauczyła jej wnuczkę szyć i haftować. Dziewczynka była moją pierwszą uczennicą. Później dołączyły dwie kolejne. Rodzice hojnie płacili za lekcje, a moje życie powoli zaczęło się układać.

Ale rana w sercu nie zabliżyła się. Praktycznie przestałam rozmawiać z rodziną Marka. Widujemy się tylko na rodzinnych spotkaniach.