Mama żyje za moje pieniądze te słowa zmroziły mnie ze zgrozy. Mama żyje na moim garnuszku to zdanie sparaliżowało mnie do szpiku kości. Do dziś nie mogę zapomnieć dnia, gdy przeczytałam wiadomość od syna, która ścięła mi krew w żyłach. Moje spokojne życie w krakowskim mieszkaniu wywróciło się do góry nogami, a ból po tych słowach wciąż rozrywa mi serce.
Dawno temu, mój syn Marek i jego żona, Kinga, wprowadzili się do mnie zaraz po ślubie. Razem świętowaliśmy narodziny ich dzieci, przechodziliśmy przez choroby i pierwsze kroki. Kinga była na urlopie macierzyńskim najpierw z pierwszym dzieckiem, potem z drugim i trzecim. Gdy nie mogła, ja brałam zwolnienia, by zajmować się wnukami. Dom zamienił się w wir obowiązków: gotowanie, sprzątanie, dziecięcy śmiech i płacz. Nie miałam chwili wytchnienia, ale przywykłam do tego chaosu.
Czekałam na emeryturę jak na zbawienie. Liczyłam dni w kalendarzu, marząc o spokoju. ale ta sielanka trwała tylko pół roku. Każdego ranka odprowadzałam Marka i Kingę do pracy, szykowałam wnukom śniadanie, karmiłam ich, prowadziłam do przedszkola i szkoły. Z najmłodszą wnuczką spacerowałyśmy po parku, potem wracałyśmy, gotowałyśmy obiad, prałyśmy, sprzątałyśmy. Wieczorami odprowadzałam je do szkoły muzycznej.
Moje dni były zaplanowane co do minuty. Ale znajdowałam chwile dla mojej pasji czytania i haftowania. To była moja ucieczka, kawałek ciszy w tym zamęcie. Pewnego dnia dostałam wiadomość od Marka. Gdy ją przeczytałam, stanęłam jak wryta, nie wierząc własnym oczom.
Z początku myślałam, iż to okrutny żart. Później Marek przyznał, iż wysłał tę wiadomość przez pomyłkę, nie dla mnie. Ale było za późno jego słowa wypaliły mi duszę: Mama żyje na moim garnuszku, a my jeszcze wydajemy na jej leki. Powiedziałam, iż mu wybaczyłam, ale nie mogłam już mieszkać pod tym samym dachem.
Jak mógł coś takiego napisać? Wydawałam każdy grosz z emerytury na potrzeby domu. Większość leków dostawałam za darmo jako emerytka. ale jego słowa pokazały prawdę. Milczałam, nie robiłam awantur. Zamiast tego wynajęłam małe mieszkanie i wyprowadziłam się, tłumacząc, iż lepiej mi będzie samej.
Czynsz zjadał prawie całą emeryturę. Zostawało mi niewiele, ale nie zamierzałam prosić syna o pomoc. Przed przejściem na emeryturę kupiłam laptop, mimo komentarzy Kingi, iż się nie odnajdę. Ale odnalazłam się. Córka przyjaciółki nauczyła mnie go używać.
Zaczęłam fotografować hafty i wrzucać je do sieci. Poprosiłam dawnych kolegów o polecenia. Po tygodniu moja pasja przyniosła pierwsze pieniądze. Były to skromne sumy, ale dały mi wiarę, iż nie zginę i nie upokorzę się przed synem.
Po miesiącu przyszła do mnie sąsiadka, prosząc, bym nauczyła jej wnuczkę szycia i haftu za opłatą. Dziewczynka była moją pierwszą uczennicą. Później dołączyły jeszcze dwie. Rodzice płacili hojnie za lekcje, a moje życie powoli zaczęło się prostować.
Lecz rana w sercu nie zagoiła się. Praktycznie przestałam rozmawiać z rodziną Marka. Widujemy się tylko na rodzinnych spotkaniach.
