Miałam 65 lat, kiedy spałam z obcym mężczyzną… a następnego ranka prawda, którą odkryłam, wstrząsnęła mną do głębi…

Dziś, w wieku 65 lat, spałam z obcym mężczyzną a następnego ranka prawda mnie zszokowała
Tego roku, gdy skończyłam 65 lat, moje życie wydawało się spokojne.
Mój mąż odszedł dawno temu, dzieci założyły własne rodziny i rzadko mnie odwiedzały.
Mieszkałam sama w małym domu na obrzeżach Poznania.
Wieczorami siadywałam przy oknie, słuchałam śpiewu ptaków i patrzyłam, jak złote słońce rozlewa się nad pustą ulicą.
Ciche życie ale głęboko we mnie tkwiła pustka, której nigdy nie chciałam przyznać: samotność.
Tego dnia miałam urodziny.
Nikt o nich nie pamiętał żadnego telefonu, żadnych życzeń.
Postanowiłam pojechać nocnym autobusem do centrum, sama.
Nie miałam planu; chciałam po prostu zrobić coś innego, odważny krok, zanim będzie za późno.
Weszłam do małego baru.
Żółte światło było ciepłe, muzyka cicha.
Wybrałam ustronny kąt i zamówiłam lampkę czerwonego wina.
Dawno nie piłam; cierpki, słodki smak rozlał się po języku, przynosząc ulgę.
Gdy obserwowałam ludzi, zauważyłam mężczyznę, który podszedł.
Miał koło czterdziestki, odrobinę siwizny we włosach i spokojne, głębokie spojrzenie.
Usiadł naprzeciwko i uśmiechnął się:
Możesz pozwolić, iż postawię ci kolejnego drinka?
Roześmiałam się i poprawiłam go łagodnie:
Nie nazywaj mnie «panią», nie jestem do tego przyzwyczajona.
Rozmawialiśmy, jakbyśmy znali się od zawsze.
Opowiedział, iż jest fotografem i właśnie wrócił z podróży.
Ja mówiłam o młodości i marzeniach o wyprawach, których nigdy nie spełniłam.
Nie wiem, czy to przez wino, czy przez jego spojrzenie, ale poczułam dziwną więź.
Tej nocy poszłam z nim do hotelu.
Po raz pierwszy od lat poczułam czyjeś ramiona wokół siebie, ciepło bliskości.
W półmroku pokoju nie mówiliśmy wiele pozwoliliśmy, by emocje nami kierowały.
Następnego ranka słońce przesączało się przez zasłony.
Obudziłam się, odwróciłam, by powiedzieć dzień dobry i zastygłam: łóżko było puste, on zniknął.
Na stole leżała biała koperta, starannie ułożona.
Serce waliło mi jak młot, gdy otwierałam ją drżącymi rękami.
W środku było zdjęcie: ja, śpiąca, moja twarz spokojna w żółtym świetle.
Pod spodem kilka słów:
Dziękuję, iż pokazałaś mi, iż choćby starość może być piękna i odważna.
Ale przepraszam, iż nie powiedziałem prawdy od razu.
Jestem synem tej przyjaciółki, której pomogłaś wiele lat temu.
Zamarłam.
Wspomnienia wróciły: ponad dwadzieścia lat temu pomagałam kobiecie wychować syna w bardzo trudnym czasie.
Straciłyśmy kontakt, a ja nigdy bym nie pomyślała, iż mężczyzna z zeszłej nocy to tamten chłopiec.
Zalała mnie fala zdumienia, wstydu i zamętu.
Chciałam mu to wypomnieć, ale nie mogłam zaprzeczyć prawdzie: ta noc nie była tylko chwilą upojenia.
To była chwila, gdy żyłam w pełnej szczerości choćby jeżeli prawda za tym stała zabrała mi oddech.
Długo wpatrywałam się w zdjęcie.
Moja twarz na fotografii nie miała zmarszczek zmartwień, tylko dziwny spokój.
Zrozumiałam, iż są prawdy, które, choć bolą, niosą dar.
Tamtego wieczoru, gdy wróciłam do domu, powiesiłam zdjęcie w ustronnym miejscu.
Nikt nie zna jego historii.
Ale za każdym razem, gdy na nie patrzę, przypominam sobie, iż w każdym wieku można doświadczyć największych niespodzianek życia.
I iż czasem właśnie te nieoczekiwane wstrząsy sprawiają, iż żyjemy pełniej.